Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Ніхто яму не адказаў, і нейкі час рамонтнікі стаялі моўчкі, як бы аддаваючы даніну павагі нябожчыку. Потым Лэслі злосна сплюнуў.

- Трапіла б яна мне зараз, гэтая сучка!

- І што б ты з ёй зрабіў? – пацікавіўся Каратышка.

Лэслі нічога не адказаў.

- Не разумею толькі, як яна змагла з ім справіцца! – задумліва прагаварыў Каратышка, ні да каго канкрэтна не звяртаючыся. – Ён жа вунь які здаравяк!

- І я не разумею! – сказаў Свенсан. – Нешта ва ўсім гэтым загадкавае... і, ведаеце, гэта мяне пачынае крыху трывожыць...

- Ды нічога загадкавага тут няма! – Лэслі зноў сплюнуў. – Схавалася за дзвярыма... нечакана ўрэзала па патыліцы чымсьці цяжкім! А з беспрытомным чалавекам можна зрабіць усё, што пажадаеш!

- Вось яна і зрабіла! – дадаў Свенсан і ўздыхнуў.

- Не разумею толькі, навошта было так здзеквацца?! – зноў прамармытаў Каратышка Джон. – Дапускаю, што ў яе маглі быць важкія прычыны, каб ненавідзець мужа... але чаму было проста не забіць...

- Ды заткніся ты! – нечакана вызверыўся на сябра Лэслі. – Прычыны... прычыны! Паслухай, начальнік, - умольна звярнуўся ён да Свенсана. – Давай самі знойдзем гэтую сучку! Яна ж дзесьці тут, я гэта адчуваю! Хаваецца, падлюка... але мы знойдзем...– ён змоўк, не зводзячы са Свенсана умольнага позірку. – Ну як, брыгадзір, згода?

Але Свенсан толькі адмоўна таргануў галавой.

- Цяпер гэта не наша ўжо справа! – падтрымаў брыгадзіра Каратышка Джон. – Для гэтага існуе ахова! Трэба іх выклікаць!

- Дык сувязі ж няма! – сказаў Лэслі. – Забыўся?

Замест адказу Каратышка толькі гучна вылаяўся.

- Усё адно да аднаго! – дадаў Лэслі і ўздыхнуў. – Як знарок!

“А, можа, і на самой справе – знарок? – працяла раптам галаву Свенсана трывожная думка, але ён адразу ж пастараўся адагнаць яе прэч. – Глупства! Проста нейкі прыбор у доме ці каля дома працуе і стварае гэтыя перашкоды... толькі і ўсяго...”

- Пайшлі да кацера! – сказаў ён, звяртаючыся да падначаленых. – Звяжамся адтуль, даложым сітуацыю... Тады і вырашым, што рабіць далей!

- А, можа, усё ж... – пачаў было Лэслі, але брыгадзір адразу ж яго абарваў.

- Гэта загад! – сказаў ён рэзка і першым выйшаў з пакоя.

Па вузкім цемным калідоры рамонтнікі зноў вярнуліся ў кухоннае памяшканне. Тут усё, і сцены, і падлога, былі заляпаны падсохлай ужо крывёю... тут яны ўпершыню адчулі, штосьці нядобрае, і таму, пакінуўшы ўсё абсталяванне, пачалі абследваць дом, пакой за пакоем, аж пакуль не наткнуліся на знявечаны труп гаспадара...

Абсталяванне і зараз ляжала на падлозе, ніхто нічога тутне чапаў. Нейкі час Свенсан моўчкі яго разглядваў, разважаючы, што лепш: пакінуць абсталяванне пакуль тут альбо аднесці яго адразу ж на кацер. Апошняе разважанне падалося яму больш слушным, тым больш, што апаратура каштавала даволі нетанна, а адказваў за яе цэласнасць менавіта ён, брыгадзір.

- Ну ўсё, разбіраем апаратуру! – загадаў Свенсан. – Зацягнем яе зноў на кацер... здаецца мне, што працаваць сёння тут нам ужо не давядзецца! – гэта быў жарт, але ніхто нават не усміхнуўся і тады Свенсан дадаў, ужо на поўным сур’ёзе: - І варушыціся, чорт бы вас пабраў!

Рамонтнікі пачалі, нарэшце, варушыцца, брыгадзір таксама...

- Ты зноў мне шмат пакідаеш! – запратэставаў Каратышка Джон. – Ды тут нават больш, чым я валок сюды!

- Ну, ну... не бурчы! – Лэслі спыніўся. – Добра, я вазьму яшчэ вось гэта!

- І гэта таксама!

- А гэта ўжо не маё!

- Ды тут усё тваё! – аж абурыўся ад такога нахабства Каратышка. – Лічы, што я проста дапамагаю табе валачы твае прычындалы! Брыгадзір, ды скажы ты яму!

- Ды хопіць вам! – прымірэнчы сказаў Свенсан. – Я сам астатняе забяру!

Ён нахіліўся, каб падабраць рэшткі апаратуры, але ў гэты самы час заягонай спіной тонка рыпнулі дзверы. Імгненна зрэагаваўшы, Свенсан павярнуўся ў бок дзвярэй. Лэслі і Джон таксама павярнуліся ў той жа бок, праўда, абсталяванне яны пакуль што не кінулі і па-ранейшаму трымалі ў руках.

- Чорт пабяры! – гучна вылаяўся Лэслі. – Гэта ж яна!

Каля дзвярэй, якія вялі ва ўнутранныя пакоі, стаяла высокая маладая жанчына ў ладна падагнаным плямістым камбінізоне і высокіх чаравіках на шнуроўцы. Густыя, колера пазалочанай медзі, валасы жанчыны ў прыгожым беспарадку рассыпаліся па плячах, вялікія блакітныя вочы без усялякага страху або хвалявання разглядвалі рамонтнікаў.

- Гэта яна? – Свенсан паглядзеў на Лэслі. – Ты не памыляешся?

Той не зусім упэўнена кіўнуў.

- Яна, здаецца...

- Нічога не разумею!

Падсвядома, Свенсан уяўляў сабе гэтую жанчыну зусім інакш: збітай, скрываўленай, няшчаснай. Яна не павінна была разгульваць зараз па дому... зараз яна павінна была, забіўшыся ў які-небудзь цёмны завулак вялікага гэтага будынку, ціхенька там затаіцца, дрыжучы ад страху і асуджана чакаючы такога непазбежнага пакаранне. А пакаранне за забойства мужа магло быць толькі адно – уранавыя руднікі! Гэта было тое ж самае смяротнае пакаранне, толькі расцягнутае ў часе на некалькі доўгіх і пакутлівых месяцаў, а, магчыма, і гадоў...