Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Жанчына каля дзвярэй не выглядала ні няшчаснай, ні, тым больш, спалоханай. Спакойна і з нейкай незразумелай іроніяй разглядвала яна аслупянеўшых ад некананага яе з’яўлення мужчын, разглядвала доўга і ўважліва, павольна пераводзячы позірк з аднаго на другога. Потым вусны яе раптам скрывіла нядобрая нейкая ўсмешка, і яна, усмешка гэтая, адразу ж вывела рамонтнікаў з аслупянелага стану.

- Ты, сучка! – Лэслі хутка апусціў на падлогу апаратуру, зрабіў крок наперад, сціскаючы кулакі. – Ты разумееш, што нарабіла?! Як ты пасмела ўзняць руку на свайго мужа! І хопіць ужо ўсміхацца! Зараз я сцяру гэтую нахабную ўсмешку з тваіх вуснаў, дрэнь!

Ён кінуўся было да жанчыны, але Свенсан паспеў перахапіць аператара, адным штуршком адкінуць яго назад.

- Астынь, Лэслі! – Свенсан усё глядзеў і глядзеў на дзіўную гэтую жанчыну, глядзеў і ўсё ніяк не мог адвесці погляд. – Не трэба самасуду! Мы даставім яе на станцыю, а там... там няхай вырашае начальства!

- Начальства?! – Лэслі пагардліва сплюнуў. – Што яно разумее, гэтае тваё начальства?! Што трэба яму, акрамя прыбытку! Яны сатруць з яе памяці ўсе гэтыя падзеі і зноў выставяць на продаж у якім-небудзь іншым месцы! І новы небарака, які набудзе гэтую поскудзь, не западозрыцьнават, якая небяспека яго чакае! Ты гэтага хочаш, брыгадзір?!

- Ты ж ведаеш, што гэтага не будзе! – змрочна буркнуў Свенсан, усё яшчэ не ў сілах адвесці погляд ад жанчыны. – Ты сам ведаеш, што яе чакае далей!

- Нічога я не ведаю! – закрычаў Лэслі злосна. – Я нават не ведаю, існуюць у сапраўднасці гэтыя самыя руднікі, ці гэта проста адна з чарговых баек, якімі нас частуюць зверху! А можа яно ўжо забівала кагосьці раней? – прагаварыў ён раптам зусім іншым тонам, такім, ад якога ў Свенсана нават мурашкі па скуры пабеглі. – Яна забіла – ёй сцерлі гэта... і вось яна зноўку ўзялася за сваё!

Ён змоўк і нейкі час усе маўчалі.

- А ведаеш брыгадзір, у гэтым штосьці ёсць! – прагаварыў Каратышка, таксама апускаючы на падлогу абсталяванне. – Не тое, каб я ў гэта канчаткова паверыў, але... – ён змоўк, заўзята пачухаў патыліцу левай рукой, - у ягоных разважаннях штосьці такое ёсць...

- Вось я і кажу... – узрадавана пачаў Лэслі, але Свенсан жэстам перапыніў яго.

- Што ты прапануеш? – спытаў ён, адводзячы, нарэшце, погляд ад жанчыны і паварочваючыся да аператара. – Забіць яе?

- Ды нічога я не прапаную! – крыху сумеўшыся, буркнуў Лэслі. – Я проста не хачу, каб яна забіла яшчэ кагосьці ў будучым, каб яна забівала зноў і зноў! І чаму яна ўвесь час усміхаецца?! – раптам узарваўся ён. – Няхай яна перастане ўсміхацца, гэтая сучка!

- Я памятаю цябе! – прагаварыла нечакана жанчына, і ўсе зноў павярнуліся ў яе бок. – Яшчэ калі я была там, у вас. Ты кожную ноч прыходзіў на склад і выбіраў сабе адну з нас... выбіраў, вёў да сябе, а потым, пад раніцу, прыводзіў назад...

Брыгадзір паглядзеў на Лэслі, які раптам пачырванеў і адвярнуўся.

- Дык вось чаму ты так ахвотна заступаеш на начныя дзяжурствы! – прагаварыў Каратышка. – Вось чым ты займаешся там па начах!

- Падумаеш! – агрызнуўся Лэслі. – Што тут такога!

- Гэта ж забаронена! – сказаў Свенсан. – Ты што, не ведаеш аб гэтым?

- Чужая маёмасць... і ўсё такое! – насмешліва прагаварыў Лэслі. – Ды ўсе так робяць... усе, хто дзяжурыць ноччу!

- Я так ніколі не рабіў! – сказаў Свенсан.

- Ну і хто табе перашкаджаў?! – буркнуў Лэслі, з-пад ілба зірнуўшы на брыгадзіра. – Тым больш, што там, на складзе, яны яшчэ нікому не належаць… нікому, акрамя ФІРМЫ! А ФІРМА – гэта мы!

- ФІРМА – гэта ты! – канстатаваў Каратышка. – А што, гучыць!

- Ды што вы да мяне прычапіліся! – Лэслі паціснуў плячамі. – Павінен жа я час ад часу правяраць іх рэфлексію...

- У ложку! – дадаў Каратышка. – Там яна лепш за ўсё правяраецца?

- А гэта не твая сабачая справа! – вызверыўся Лэслі на сябра. – Дзе хачу – там і правяраю! Цябе што, зайздрасць бярэ!

- Усё, хопіць! – Свенсан узняў руку і ўсе змоўклі. – Бачыце – яна ўсё чуе!

- Ну і няхай чуе! – усё яшчэ ніяк не мог супакоіцца Лэслі. – Хутка забудзе! Чуеш, сучка! – звярнуўся ён да жанчыны. – Мы з табой яшчэ сустрэнемся! У першае ж маё начное дзяжурства...

- Ды заткніся ты! – крыкнуў Свенсан і так паглядзеў на аператара, што той палічыў за лепшае сапраўды змоўкнуць і нават крыху адыйсці назад. – Значыцца, так! – ён паглядзеў на падначаленых. – Лэйлі, ты зараз жа збярэш гіпнакрэсла...

- Тут?! – недаўменна перапытаў Лэслі. – Можа, проста даставім яе туды, а ўжо там...

- У такім стане?