Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Лэйлі хацеў штосьці запярэчыць, але перадумаў і заняўся зборкай.

- А мне што рабіць? – спытаў Каратышка. – Дапамагаць Лэслі?

- З тваімі лапамі?! – усміхнуўся Лэслі. – Ведаеш, гэта табе не арматуру вузламі вязаць!

- Ты лепш паназірай за ёй! – Свенсан кіўнуў у бок жанчыны, якая па-ранейшаму стаяла нерухома і уважліва назірала за ўсімі дзеяннямі рамонтнікаў. – Калі што якое...

- Не будзе нічога такога! – Каратышка падыйшоў да жанчыны, спыніўся побач з ёй, чаго жанчына, здаецца, нават не заўважыла... ва ўсялякім разе яна ніяк на гэта не адрэагавала. – Што далей? Звязаць яе?!

- Проста пастой пакуль побач! – Свенсан павярнуўся да Лэслі. – Ну, як?

- Зараз скончу! – адазваўся той, не прыпыняючы работы.

Лэслі лічыўся лепшым аператарам станцыі, а, можа, і ўсяго нават Аграполіса. За гэта кіраўніцтва шмат чаго яму даравала...

- Ну, вось і ўсё! – заявіў ён нарэшце, адыходзячы ўбок. – Можна пачынаць!

- Несці яе туды? – спытаў Каратышка.

- Пачакай! – Свенсан зноў паглядзеў на жанчыну. Кагосьці яна яму няўлоўна напамінала... толькі вось каго? Гэтага ён, як не спрабаваў, так і не змог успомніць. – Паслухайце, - пачаў ён, звяртаючыся да жанчыны. – Вы мяне слухаеце?

Лэслі насмешліва фыркнуў.

- Яшчэ на “вы” яе называць, гэтую поскудзь!

Свенсан не звярнуў аніякай увагі на з’едлівую рэпліку аператара, жанчына таксама. Яна глядзела на Свенсана і маўчала.

- Вы мяне разумееце? – спытаў Свенсан, стараючыся гаварыць, як мага мякчэй. – Вы здзейснілі злачынства і павінны за яго адказаць, але гэта не наша функцыя. Мы проста даставім вас на станцыю, а там...

- Што, там? – раптам спытала жанчына. – Што там зробяць са мной?

- Я не ведаю... – прамармытаў Свенсан, адчуваючы сябе даволі няёмка пад уважлівым позіркам блакітных жаночых вачэй. – Вы ж разумееце, што за такое злачынства...

- А хіба не горшае злачынства, - перабіла Свенсана жанчына, - зрабіць мяне, свабодную жанчыну, рабочай жывёлінай і, як жывёліну, прадаць у рабства фермеру-садысту?

- Ды заткніся ты! – злосна выкрыкнуў Лэслі. – Ты і ёсць рабочая жывёліна і нічога больш! Паслухай, брыгадзір! – звярнуўся ён да Свенсана. – Давай закругляцца, а?!

Свенсан зірнуў на гадзіннік і ўздыхнуў. Як у чым, а ў гэтым Лэслі меў рацыю: трэба было і сапраўды хутчэй завязваць з гэтай справай...

- Джон! – звярнуўся ён да Каратышкі, стараючыся не сустракацца пры гэтым вачыма з настойліва-уважлівым позіркам жанчыны. – Дапамажы ёй сесці ў крэсла!

- Давай, малютка! – ажывіўся Джон, апускаючы шырокую сваю далонь на плячо жанчыны. – Топай да крэсла!

Жанчына нават не варухнулася. Яна чамусьці упарта жадала зноў сустрэцца позіркам са Свенсанам, але нічога ў яе не атрымлівалася…

- Яна не ідзе, шэф! – прагаварыў Каратышка Джон. – Дазвольце, я яе сілком...

І, не чакаючы адказу, ён абхапіў жанчыну магутнымі рукамі, лёгка, нібыта пушынку, прыўзнімаючы яенад падлогай. І раптам, дзіка ўскрыкнуўшы, зноў адпусціў і, схапіўшыся абедзьвумя рукамі за ніз жывата, сагнуўся амаль напалам. І ў гэты ж самы момант жанчына, немаведама як апынуўшаяся ўжо збоку ад Каратышкі, нанесла яму адзін кароткі, рэжучы ўдар рабром далоні па патыліцы. Усяго адзін толькі ўдар... але Каратышка Джон, вялізны, шыракаплечы асілак, жывая легенда Аграполіса, пахіснуўся і бязгучна асеў на падлогу. Магчыма, ён проста страціў прытомнасць, а магчыма...

- Сучка! – пранізліва закрычаў Лэслі, і ў голасе ягоным Свенсану пачуліся першыя ноткі панічнага страху. – Што ты робіш, сучка!

Апамятаўшыся нарэшце ад нечаканасці, Свенсан ірвануўся наперад. Ён ужо быў зусім побач з жанчынай, калі тая, раптоўна падскочыўшы ў вышыню і праляцеўшы літаральна над самай галавой Свенсана, апынулася пасярод пакоя, нібыта перагароджваючы яму гэтым сваім манёўрам шлях да магчымага адступлення, хоць аб адступленні Свенсан нават і не думаў...

Свенсан, але не Лэслі. Убачыўшы жанчыну зусім побач з сабой, ён адразу ж кінуўся да дзвярэй, праўда, дабегчы да іх не паспеў. Свенсан так і не зразумеў, як змагла гэтая жанчына апынуцца раптам зусім побач з аператарам, але гэта ўсё ж адбылося. Хуткі, амаль няўлоўны ўзмах тонкай жаночай рукі... і Лэслі, адразу ж адляцеўшы ўбок, пракаціўся крыху па падлозе ды так і застаўся ляжаць там тварам уніз...

Свенсан зразумеў, што застаўся адзін. На ўсялякі выпадак ён нахіліўся даКаратышкі, марна спрабуючы адшукаць у нерухомым ягоным целе хоць нейкія прыкметы жыцця. Каратышка быў мёртвы і забіла яго гэтая хударлявая з выгляду жанчына, забіла з аднаго толькі ўдару...