Генадзь Аўласенка - Дзікія кошкі Барсума

Экран справа раптам засвяціўся і на ім з’явіўся ўстрывожаны твар дзяжурнага знізу.

- Містэр Скрайф, я наконт пятай брыгады... – запінаючыся, прагаварыў ён. – Здаецца, у іх нейкія праблемы...

- Праблемы?! – здзівіўся Скрайф. – І што гэта за праблемы?

У гэты час Холін ірвануўся да стала і, ледзь не збіўшы Скрайфа з ног, літаральна ўпіўся ў экран вачыма.

- Звяжы мяне з пятай брыгадай! – выкрыкнуў ён у мікрафон. – Неадкладна!

На Скрайфа Холін не звяртаў аніякай увагі, быццам таго і ў кабінеце не было! Гэта было яўным парушэннем субардынацыі, і Скрайф хацеў ужо нават абурыцца і выказаць свайму намесніку ўсё, што ён аб гэтым думае. Але ў самы апошні момант ён чамусьці стрымаў сябе, прамаўчаў. Вельмі ўжо трывожна прагучаў голас Холіна...

- Доўга мне чакаць?! – зноў выгукнуў Холін у мікрафон. – Я, здаецца. аддаў загад: звязаць мяне з пятай брыгадай!

- Я зразумеў, сэр! – перапалоханы дзяжурны вінавата лыпаў вачыма. – Мы спрабавалі, але...

- Што, але?! – зароў Холін, ды так, што нават Скрайф уздрыгнуў ад нечаканасці. – Што з імі здарылася?!

-З імі няма сувязі! – праляпятаў дзяжурны. – Не магу зразумець, чаму...

- Гэта і ўся праблема? – з уяўнай палёгкай Скрайф адкінуўся на спінку крэсла, з насмешкай паглядзеў на чырвоны ад хвалявання твар Холіна. – Магчыма, зараз у іх ідзе сеанс гіпнатэрапіі... У гэты час, як ты ведаеш, уся сувязь адключаецца...

Нейкі час Холін моўчкі глядзеў на свайго непасрэднага начальніка цяжкім немігаючым позіркам. Аб чым ён думаў – невядома, але нічога прыемнага для Скрайфа у гэтых думках, пэўна ж, не было.

- Ты думаеш? – спытаў, нарэшце, Холін не зусім упэўненым голасам.

Замест адказу Скрайф толькі паціснуў плячамі.

- А пілот? Чаму ён не адказвае?

Скрайф зноў паціснуў плячамі.

- Не ведаю! Магчыма, пілот таксама пайшоў з астатнімі... – ён змоўк, скоса глянуў у бок Холіна, той, здаецца, аб чымсьці напружана раздумваў. – Ты ж ведаеш Лэслі... ён заўсёды хоча запрагчы Каратышку хоць у якую работу!

Не адказваючы, Холін толькі няўважліва кіўнуў галавой.

- Мне адключыцца? – спытаў нясмела дзяжурны.

Скрайф даў дазвол і экран зноў патух.

- Трэба выслаць туды ахоўнікаў! – сказаў раптам Холін. – Не меншдзесяці!

- Што?! – Скрайф нават прыўстаў у крэсле. – Колькі?

- Не менш дзесяці! – паўтарыў Холін.

- І яны справяцца ўдзесяцярох? – з’едліва спытаў Скрайф, зноў апускаючыся ў крэсла. – Як лічыш?

Але Холін зноў не прыняў іроніі. А, можа, ён яе проста не разумеў?

- Не ведаю! – сказаў ён суха. – Магчыма, і не! Таму яны павінны быць са зброяй і, наогул, у поўнай баявой экіпіроўцы!

- Вось нават як?!

Скрайфу вельмі хацелася ляпнуць зараз кулаком па стале... з усяе сілы ляпнуць, а затым паказаць гэтаму нахабніку на дзверы! Няхай займаецца сваімі канцэлярскімі справамі і не лезе ў ягоную, Скрайфа, кампетэнцыю! Скрайф ужо нават узняў кулак над сталом, але штосьці ўсё ж стрымала яго. Магчыма, нічым не прыхаваная трывога Холіна нейкім чынам перадалася і самому Скрайфу, бо, зусім нечакана нават для сябе самога, ён толькі згаджальна кіўнуў галавой.

- Рабі, як лічыш патрэбным! – сказаў ён стомлена і, калі Холін, павярнуўшыся, накіраваўся ўжо да дзвярэй, дадаў: - Ведаеш... калі ў іх па нейкай прычыне проста не спрацавала сувязь – нас падымуць на смех!

- Нічога! – адказаў Холін, нават не павярнуўшыся. – Як-небудзь паспрабую гэта перажыць!

Ён выйшаў і падкрэслена-шчыльна зачыніў за сабой дзверы. А Скін, вылаяўшыся ў думках, выцягнуў, нарэшце, з-пад стала прыхаваную там бутэльку і прагна да яе прыпаў...

- Чорт! – Каратышка Джон сутаргава сглытнуў, стараючыся па магчымасьці не глядзець у той бок пакоя, дзе звешвалася са сцяны скрываўленае і знявечанае амаль да непазнаваемасці цела фермера. – Можа, здымем?

- Не трэба нічога тут чапаць! – рэзка абарваў Каратышку Свенсан. Ён зноў паспрабаваў звязацца з дзяжурным - і зноў безвынікова... нейкія незразумелыя перашкоды поўнасцю забівалі эфір. – Штосьці глушыць нашы перадатчыкі, толькі я ніяк не магу зразумець, што гэта такое?!

Каратышка Джон толькі недаўменна развёў рукамі і запытальна паглядзеў на Лэслі.

- Можа, нейкае электроннае абсталяванне? – выказаў меркаванне той. – Фермеры любяць стаўляць у сяберозныя такія штуковіны...

-Якія штуковіны? – спытаў Свенсан.

- Розныя! – Лэслі зірнуў у бок знявечанага трупа на сцяне і дадаў: - Гэтаму ўжо ўсё роўна...

- Небарака! – Каратышка зноў сударгава зглытнуў. – Як лічыце, ён доўга мучыўся?