Уладзімір Гніламёдаў - Уліс з Прускі

— А, такі, трэба… Што, унука вучыцца адвёз? — Хомчыха павярнулася да Кірылы.

— У Камянцы ён, — адгукнуўся Кірыла, збіраючыся снедаць.

— Тады, можа, і настаўнікам будзе. Гэта добра! — У голасе Хомчыхі пачулася нейкая ліслівасць і зайздрасць адначасова.

— Хто яго ведае, як там будзе, — уздыхнула Марыля, — яшчэ не хутка тое.

У калысцы сядзела Барбарка і смяялася бяззубым роцікам.

— Малеча! — цмокнула ёй у адказ Хомчыха. — Калі ты вырасцеш?

Але Барбарка нічога пэўнага адказаць ёй не магла і толькі выяўляла прыязь усім сваім абліччам. Гэты раз Хомчыха пазычыла два фунты ячменных круп, бо сваіх яшчэ не паспела надраць, і, узрадаваная, пабегла дадому.

«Усё ж такі,— разважаў Кірыла, — праняла нашых прускаўцаў навіна Кузёмкі, усе захваляваліся…»

Сапраўды, пачутую вестку пра дваццатае стагоддзе абмяркоўвала ўся Пруска, але ніхто не ведаў, як яе разумець і як на яе рэагаваць. Уражанне было такое, што прускаўцы некуды безнадзейна спазніліся, і цяпер невядома, як паправіць справу.

Адзіны, хто паставіўся да Кузёмкавай навіны спакойна, нават раўнадушна, быў мясцовы ўраднік. Стараста Мітрафан Давыдзюк данёс урадніку пра яе ў той жа дзень, але Кастантага гэта мала абыходзіла, як і бацюшку — айца Глеба. Адзін і другі, нягледзячы ні на якія нечаканасці, ведалі, што якое б стагоддзе ні стаяла на дварэ, а жыццё ідзе сваім ходам. Прускаўцы здаўна мелі ўласнага паліцэйскага, які жыў у вёсцы. Называлі яго Канстанцін Цярэнцьевіч Дзванарык, па-мясцоваму — Кастанты. Бацька Кастантага асеў тут яшчэ ў часы Мураўёва, пасля паўстання шэсцьдзесят трэцяга года. Ён і ўдзельнічаў у падаўленні гэтага паўстання — у чыне унтэр-афіцэра, за што, можна сказаць, і атрымаў пасаду ўрадніка. Кастанты ад бацькавых традыцый вернасці прастолу не адступаў ні на крок, быў у захапленні ад сваёй паліцэйскай кар'еры і спадзяваўся з цягам часу стаць прыставам. Хата ўрадніка стаяла першай, на самым відным месцы, недалёка ад карчмы, там, дзе вясковая вуліца ўпіраецца ў камянецкі гасцінец. Нават не хата, а дом — з высокім дахам, крыты гонтаю і абведзены вострым частаколам. Паселішча гэтага казённага чалавека было акружана атмасферай нейкай невытлумачальнай павагі і страху. Апошняму ў немалой ступені садзейнічала і вялізная, на ўсю шырыню прускаўскай вуліцы, лужына перад хатаю. У ёй рэзідэнцыя ўрадніка адлюстроўвалася ва ўсёй велічы. Кастанты, трэба сказаць, любіў гэтае тварэнне прыроды і ў часы асабліва шырокага разліву знаходзіў яго нават прыгожым. Летам лужына звычайна высыхала і аб'яўлялася толькі пасля праліўнога дажджу, затое вясной і восенню залягала надоўга, у адпаведнасці з сваімі натуральнымі памерамі. Не проста праехаць праз яе чалавеку з возам. Бывае, як засядзе хто, дык доўга не можа выбавіцца, пакуль не дапамогуць людзі. Па другі бок ураднікавага дома рос сад з высокімі старымі вішнямі, грушамі і яблынямі.

У гэты дом, абмінуўшы лужыну, і накіраваўся Ясё Латушка.

Ураднік толькі што вярнуўся з аб'езду стомлены і злы. Клопатаў яму, трэба сказаць, хапала. Разам з валасным начальствам — пісарам Пацеем — збіралі з сялян-неплацельшчыкаў падаткі, нядоімку. Непрыемная, вядома, справа!

Ясё адчыніў цяжкія дзверы і, ступаючы на насках, увайшоў у сені. А куды, у якія дзверы кіравацца далей, не ведаў.

— Гаспадзін ураднік?

— Хто там не ў пару?.. — голас быў строгі і незадаволены.

— Я-а-а…

Ураднік адчыніў дзверы:

— Ну, што скажаш?

Ясё, трымаючы ў руках шапку, перамінаўся з нагі на нагу, паглядаў на гаспадара, аблічча якога, зрэшты, ён даўно ведаў: перад ім стаяў усё той жа пахмурны, непрыветны чалавек з мясістым чырвоным носам і ямкай на падбародку. На ўраднікавых грудзях, якраз пасярэдзіне, вісеў на доўгай стужцы нейкі вялікі, пацямнелы ад часу ці ад чаго іншага медаль, які яго ўладальнік не паспеў зняць ці, можа, лічыў патрэбным насіць і па-за выкананнем службовых абавязкаў у хатняй абстаноўцы. На лбе чырванеў след, адціснуты фуражкай.

— Мяне ўкрыўдзілі…

— Што здарылася? — ніжняя губа ўрадніка грэбліва адвісла. Стомлены розум яго, як і ўсё цела, быў надта ж цяжкі, павольны і замаруджаны. Кастанты паглядзеў у кут, як бы шукаючы дапамогі. У куце побач з абразамі вісеў партрэт цара, які паспелі ўжо, не разбіраючыся, хто ёсць хто, даволітакі бязлітасна забрудзіць мухі. Не звяртаючы ўвагі на чын, яны дакучалі і самому ўрадніку.

— Можа, хоць вы дапаможаце — надта сусед мяне крыўдзіць, і ніякай управы на яго няма, — Ясё апусціў галаву.