Владимир Федосеенко - Віхры на скрыжаваннях

- Што гэта? Пусці! - пачала вызваляцца дзяўчына.

- Колькі таго жыцця! - скрыпнуў зубамі Павел. Затым абхапіў дзяўчыну за шыю і паваліў на калёсы. Накінуўся на яе ўсім целам і тварам лез да шчакі.

Яна схапіла рукой Пылілу за падбародак і колькі было сілы старалася спіхнуць. Павел упёрся каленямі ў драбіны і ціснуўся да яе. Але раптам калені яго саскочылі, і ён грымнуўся пад калёсы. Валя саскочыла следам і глядзела, як ён нязграбна паднімаўся. Ёй было неяк сорамна, нават шкада Пылілу. Яна пачала дапамагаць яму ўстаць.

- От дурная, ледзь не забіла.

- Сам ты дурны, чаго лезеш.

- Дык я... я ж бы ажаніўся.

- Сам гаварыў, што куля ажэніць.

- Хоць да смерці пажыць.

- Вайна скончыцца, тады, - засмяялася Валя.

- Ты на мяне не злуеш?

- Яшчэ няма за што. Я вось не спала, а ты не даеш. Паглядзеў бы лепш коней, а я прылягла б.

- Добра, лажыся адпачываць, а я пайду на той бок паляны.

Валя зноў узлезла на калёсы.

Павел глянуў на яе і пайшоў.

«Гэта была разведка... другая б крыку нарабіла, а яна не. Напэўна, яна толькі сама сябе баіцца, што не дазволіла нават пацалаваць. Такія дзеўкі - агонь», - думаў Пыліла. Ён паглядзеў на коней і сеў на пянёк. Зноў думкі паплылі ў ранейшым напрамку, зноў яго вабілі калёсы. Такога моманту можа больш і не быць. Не запытаў ён у Валодзі, ці Валя прыйшла ў групу назаўсёды, ці толькі каб дадому з'ездзіць. Здаецца, Валодзя да яе нічога не мае, ён сумуе па Зіне. Напэўна, Валя першы і апошні раз з імі. А там будзе з партызанамі і злюбіцца з некім. Як яна, такая прыгожая дзяўчына, яшчэ не звязалася ні з кім. А можа, там хто і ёсць, ды Павел не ведае. А наогул, будуць смяяцца з яго, сталага хлопца, што ноч правёў у лесе ўдваіх з дзяўчынай і яна не закахалася ў яго. Толькі крыху карацейшая адна нага, а так ён прыгожы хлопец, і яна магла б кахаць. Ды і ў баях Павел сябе баязліўцам не лічыў. Праўда, Мікола мог бы яго ўжо пакінуць у лагеры, але гэта ўсё адышло на задні план. Цяпер, каб з Валяй ён зблізіўся, дык і не шкадаваў бы пакінуць групу. Пайшоў бы назад у гаспадарчы ўзвод. А якія ў Валі ногі, а фігура. Колькі ў Паўла было знаёмых дзяўчат і жанчын, Валя лепшая за ўсіх.

Па ўсім целе прабегла асалода, і Пыліла ўстаў. «Не, яна павінна дастацца мне», - падумаў ён і пайшоў. Чым бліжэй падыходзіў да калёс, тым больш здаровая нага трымцела, падламвалася, і ўвесь корпус падаў на хворую, карацейшую, якая ад думак рэагавала не так успрымальна. Грудзі расшырыліся, і сэрца білася, нібы птушка ў пустым корабе.

Ужо бралася на зорку, пасвятлела на ўсходзе неба. Павел не хацеў, каб развіднела. Але падышоў да калёс і быў задаволены, што стала святлей. Валя ляжала ўздоўж калёс дагары, галавой да каня, а світку нацягнула на твар. Плацце падцягнулася вышэй каленяў, а стройныя Валіны ножкі ў ботах ляжалі адна на адной. Павел доўга стаяў ля задка калёс, а потым прайшоў, прыслухаўся, ці спіць Валя. Яна роўна і глыбока дыхала. Ён зноў вярнуўся на сваё месца, працягваў галаву ўперад і не ведаў, што рабіць. Прылегчы да яе, зноў скіне і ўжо не толькі так не ляжа, але і не сядзе на калёсы.

І стукнула ў Пылілавай галаве думка, якая заканчвалася калясьмі, дзяўчынай і тым момантам. Ён і не ўяўляў, што будзе потым. Нібы злодзей, Павел ціхенька ўзлез на калёсы і наваліўся на Валю. Валя спрасонку рванулася, але ўстаць не змагла. Ёй здалося, што яна трапіла ў нейкі мяшок. Пачала задыхацца і раптам зразумела, пад кім яна. Дзяўчына крутанулася і лягла ніц, біла Паўла ботамі і паўзла назад. Так Павел з'ехаў і зваліўся з калёс, на гэты раз ужо разам з Валяй. Цяпер яна яму не дапамагала ўстаць, а рвала за валасы і ўдарыла ў твар ботам.

- Я гэтага не дарую, я раскажу ўсім, няхай застрэляць гідоту, - з плачам гаварыла яна.

Пыліла прыкладваў руку да сваіх губ, шалёна глядзеў на дзяўчыну і маўчаў. А Валя лаяла яго, лаяла.

Нарэшце ён ачомаўся і кінуўся дзяўчыне ў ногі.

- Не дарую, не дарую, - крычала Валя.

- Я люблю цябе, люблю, - плакаў Пыліла.

- Бугай, якая ў цябе любоў.

- Я застрэлюся, загіну, калі ты не будзеш любіць мяне.

- Во дурніца, ён не просіць, каб злачынства даравала, а яшчэ любі яго. Ды каб мяне нават звязалі разам з табой, я адразу б памерла.

Пыліла поўз на каленях зноў да Валіных ног, а яна павярнулася, узяла на калёсах вінтоўку і пайшла цераз паляну. Ён яшчэ болей напалохаўся, што дзяўчына не сказала ніводнага слова, з якога можна было б зразумець, што яна пра гэта нікому не скажа. Павел ведаў, што за такія штукі партызанскі суд выносіць самы жорсткі прыгавор, аж да расстрэлу. Але ж ён ёй нічога не зрабіў і будзе гаварыць, што жартаваў. Трэба і яе так пераканаць, што гэта жарт быў. Чаго ён, як зваліўся, адразу не засмяяўся, а прыняў, як і яна, усё ўсур'ёз. Было ўжо відна, і Павел спяшаўся знайсці Валю і сказаць ёй пра гэта. Ён убачыў яе ля высокай сасны непадалёку ад паляны і падышоў. Дзяўчына плакала.