Knut Hamsun - Nağıllar Diyarına Səyahət

Uzun saçları olan ruhani üzlü biri qəfildən qapıda görünüb xaç çəkərək bizə xeyir-dua verdikdən sonra yoluna davam edir. Xoşbəxtəm ki, bu yeri tapmışam; bir qədər qıraqda bir neçə yaşlı, mehribanüzlü adam sakit-sakit söhbət edərək yemək yeyir. Üzləri digər qocalar kimi çirkin və bədheybət deyil, əksinə səmimi və sağlam görünür, saçları da olduqca qalındır. Slavyanlar! Onlara baxıb fikirləşirəm: gələcəyin xalqı, germanlardan sonrakı dünya fatehləri! Ancaq belə bir xalqın rus ədəbiyyatı kimi ədəbiyyatı ola bilər, sonsuz, coşub-daşan mənbəyi ilə ərşə qalxan səkkiz nəhəng şairin sayəsində. Bizə, yəni digərlərinə onlardan öyrənmək, onlara bir az yaxınlaşmaq gərək idi. Amma teatral məsuliyyəti başqa şairlərə yükləyiblər.

Camaat gəlib-gedir. Alman dəstəsi stolumun yaxınlığında oturur və öz dillərində bərkdən danışmağa başlayırlar. Onlar üçün gətirilən yemək və içkilərdən anladım ki, hələ çox oturacaqlar, xidmətçiyə priborumu zalın içərilərinə, bağçaya aparmağı işarə edirəm, lakin o anlamır. Onda almanlardan biri nə lazım olduğunu məndən nəzakətlə xəbər alır, mən də məcbur olub onun köməyindən istifadə edirəm. Masamı dəyişirlər, amma almana təşəkkür etməyi yaddan çıxardığım üçün bütün salonu bir daha keçməli oluram.

Mənim üçün xidmətçi qızartma gətirir. Doyurucu şidən sonra nə isə yemək çətin gəlir. Buna baxmayaraq, xidmətçi kişilərin uzun müddət tab gətirmək üçün daha çox yeməli olduğu düşüncəsi ilə düzgün hərəkət edir; bu, normal insan düşüncəsidir. Siqarət çəkmək və qəhvə içmək istəyirəm və bir işarə ilə hər ikisini gətirirlər.

Qıraqda ata, ana, iki oğul və bir qızdan ibarət ailəyə bənzəyən bir neçə nəfər bir masa ətrafında əyləşib. Tünd gözləri gənc qızı daha sirli və dərin göstərir; gözəldir. Əlləri isə uzun və iridir. Öz masamdan qızı izləyirəm, onun xarici görünüşünü və varlığını təsvir edəcək bir ifadə axtarıram: yəqin ki, bu zəriflikdir. Sakit şəkildə əyləşməsi, qırağa əyilməyi, kimsəyə nəzər yetirməsi də çox zərifdir. Baxışları cavan dayçanı xatırladacaq qədər sadəlöhv və mərhəmət doludur. Slavyanlarda qabarıq almacıq sümükləri haqda məlumatlı idim, doğrudan da belə imiş. Belə ki, iri almacıq sümüyünə sahib olmaq üzdən ata oxşatsa da, onları izləmək xeyli maraqlıdı. Bir qədər sonra ailə başçısı hesabı ödəyir və ailə çıxıb gedir.

Mənsə dolu süfrə arxasında əyləşməkdə davam edirəm, xidmətçi də stoldakı heç bir şeyə toxunmur. Belə yaxşıdır; çünki artıq istədiyim zaman bir parça ət yeyə bilərdim və mənə xoş olardı. Arada yeməyə nəzər salmağa başlayıram, yeməyin ortasında qəhvə ilə siqaretin yaxşı fikir olmadığını kimsə deyib. Qısacası, burada tək qərarı mən verə bilərəm. Ət yeməyə iştaha ilə başlayıram.

Burada özümü evimdəki kimi, daha düzgün desəm, çox yaxşı hiss edirəm. Bu günə qədər oturduğum ən rahat restorandır. Masadan qalxıb ikonaya yaxınlaşır və digərləri kimi xaç çəkirəm. Nə müştərilər, nə də xidmətçilər arasında buna reaksiya verən var. Bu səbəbdən də, stoluma qayıdanda kiçik bir narahatlıq hissi də olmur. Barəsində xeyli oxuduğum bu böyük ölkədə qəlbimə dolan sevinc mənim üçün yeganə hissə, qarşısını almaq istəmədiyim daxili çılğınlığıma çevrilir. Oxumağa başlayıram, bu təhqir etmək mənası daşımır, sadəcə əylənmək məqsədilə.

Masamın üzərindəki yağda iki barmaq izi görürəm, kiminsə toxunduğunu anlayıram. Nə olsun deyə fikirləşirəm. Qafqazda daha pis olacaq, yağ – incə məhsuldur. Fürsət düşmüşkən bıçağı yağın içinə salıb onun əvvəlki halından əsər qoymuram. Özümü psixoloji cəhətdən bunun düzgün olmadığına inandırıram, bundan sonra hissiyyatlı olmuram. Bayaqkı alman gəlib məni “qovmasaydı”, hələ burada çox oturacaqdım. Almana bağçada üstübağlı bir yer lazımdır, əgər ehtiyacım olarsa, gələcəkdə köməyini də təklif edir mənə. Bu adama minnətdaram, çox nəzakətlidir. Ancaq o, məni torpağa oxşadaraq alçaldır. O getdiyi zaman bir vaxtlar Finlandiyada öyrəndiyim bir sözü axtarıb tapıram: Faytonçu. Knyaz üçün xidmətçi faytonçu çağırır.

Faytoçuya vağzala sürməsini deyirəm. Moskvada beş dəmiryol stansiyası olduğuna görlə faytonçu hansı olduğunu soruşur. Özümü xatırlamağa çalışırmış kimi göstərirəm. Bu, uzun müddət davam etdiyi üçün faytonçu siyahını saymağa başlayır. Ryazan vağzalına çatdıqda təsdiqləyirəm. Hər kilsənin və üstündə ikona gözə çarpan hər darvazanın yanından keçərkən xaç çəkə-çəkə məni vağzala çatdırır.

Yol boyu vağzalın adını düzgün xatırladığım barədə tərəddüdə düşürəm. Amma Ryazan vağzalına çatan kimi haqlı olduğumu anlayıram, çünki mehmanxananı asanlıqla tapıram.

O günü yola düşmək artıq gec idi, bu səbəbdən növbəti gün çıxdıq. Kaş bir də görəydim Moskvanı!

Necə qəribə görünsə də, yenidən barmağına saysız-hesabsız üzük taxan həmin xanımla stansiyada qarşılaşdıq. Yenə bizim qatarla gedirdi. Bu qəribə görüşün bəzi məqamları Don kazaklarına məxsus bölgələrdə açılacaqdı. Bu qadın gənc qvardiyaçı ilə birlikdə idi, onlar heyranlıqla bir-birinə baxıb söhbət edirdi. Sinəsində Georgi xaçı vardı. Fikrim qızıl portsiqarındakı gerbə və taca gedir. Necə olur ki, bu iki nəfər bir-birindən ayrılmır, hətta heç kəsin girə bilmədiyi kiçik kupeləri belə var; bunu anlaya bilmirəm. Çox güman ər-arvaddırlar, təzə ailə qurublar, Moskvada əyləncə üçün yubanıblar. Ancaq onlar deyəsən Peterburq vağzalında tanış deyildi. Xidmətçiləri də vağzalda bir yerdə deyildi.

İndi Moskvanın bağ qəsəbəsindən keçirik. Saysız-hesabsız müasir İsveçrə üslubunda tikilmiş darıxdırıcı evlər nəzərə çarpır. Moskvadan çıxdıqdan 3 saat sonra artıq Rusiyanın qaratorpaq zolağına hakim ucu-bucağı görünməyən buğda və çovdar zəmiləri ilə keçirik.

Artıq payızın tarla işləri başlanıb. Şumlama qatarla düzülərək həyata keçirilir, 2 ya 3 at düzülüb şum edir, arxada isə 1 atla mala çəkilir. Amerikada Qırmızı çay boyunca 10 kotanla günlərlə, həftələrlə sonsuz çölləri şumladığımız yadıma düşür. Kresloda oturduğumuz kimi kotanın üstündə əyləşib oxuyaraq tarla sürürdük, təkərləri olan kotan idi.

Həm orada, həm də burada bacarığı olan hər kəs düzənlikdə işləyir, kişi və qadınlar əkib-becərmə ilə məşğuldur; qadınlar qırmızı üst köynəyi, kişilər isə ağ və boz rəngdə kobud köynək geyinir, gödəkçələri yoxdur, bəzilərinin əynində kürk də olur. Üstü küləşlə örtülmüş daxmalı kəndlər də yol uzunu nəzərə çarpır.

Kupedə yol yoldaşlarımız mühəndis ailə hesabına məlum oldu ki, Qafqaza getsək də, dili ikimiz də bilmirik. Mühəndis birinci Dərbəndə, sonra buxar gəmisi ilə Bakıya getməlidir. Biz isə dağları aşaraq Tiflisə yollanacağıq. Bələdçi biletlərimizi kəsən zaman yaxınlıqda zabitlərdən biri Vladiqafqaza getdiyimizi eşidib gedərək bir müddət sonra başqa bir zabitlə qayıdır. Dağlardakı aşırımı keçməkdə məmnuniyyətlə kömək etməyi təklif edərək həmin zabit mənə müraciət edir. Onun da yolu oraya olacaq, ancaq ilk əvvəl kükürd ehtiyatı ilə zəngin olan, kübar cəmiyyəti və çimərlikləri ilə məşhur şəhəri – Beşdağı ziyarət etməlidir. Həmin şəhərdə bir həftə qalmalı olan zabiti biz bu müddətdə Vladiqafqazda gözləməliyik. Zabitə minnətdarlığımı bildirirəm. Yaşlı və dolu bədən quruluşuna sahib bu şəxs həm də kənardan qəribə və lovğa görünür; bir neçə dildə qeyri-səlis olsa da, bərkdən və rahat danışır. Həmçinin, xoş olmayan yəhudi fizionomiyasına sahibdir.