Уладзімер Дудзіцкі - Напярэймы жаданьням

Адступіся, касьцісты, жахлівы прывід —
цень сьмяротны сьмяротнага духу!
Не скарыцца жывое на сьцежках крыві
перад сілаю грэшніцкай скрухі.

Ты наровіш, пазнаў я, употай паўзьці,
ценем чорным схіляешся коса.
Бой крыві ў маіх жылах ня счах і ня сьціх,
голас песьні расьце да нябёсаў.

1944

1
Час ізноў мае думы пакратаў
і наструніў пад грукат гарматаў.

Думы песьняй вазьму апрану я,
няхай песьня настрою пільнуе;

няхай цешаць пульсацыяй вёснаў
гукі музыкі звонка-узьнёслай.

Яны сэрца крануць і расчуляць,
маці боль свайго сына адчуе.

Калі-ж песьня мая зьіржавее,
думы вецер дашчэнту разьвее;

гукі музыкі, любай і шчырай,
адлятуць у няведамы вырай;

і настрой, хоць і сьлёзна заплача,
гэтай страты ніяк ня зьіначыць.

Дык расьцеце, і думы, і песьні,
узьлятайце у сінь паднябесься!

У нястрыманым вашым развоі
радасьць словамі сум перакроіць.

Я скажу ўсім: ідзеце сюды вы
слухаць песьні жыцьця агнявыя,
песьні працы і песьні змаганьня —
думы блізкага, сьветлага раньня!

Гэта час мае думы пакратаў
і наструніў пад грукат гарматаў.

2
Калісьці сокамі грудзей
паіла продкаў ты, зямліца,
і мы, каб род не парадзеў,
прыйшлі пітва твайго напіцца.

З маленства сьнілася у сьне,
было мацункам нам адзіным.
Яму, як сонцу і вясьне,
маліцца хочам на Радзіме.

Тут ветры ў песьнях шалясьцяць,
а песьні — палкія, жывыя.
Драбніца кажная жыцьця
усімі вызнана навылет.

Пакуты цяжкія радні,
разбою воражага грукат,
уцехі выпітае дні
і радасьць даўняга — адчуты.

Тут нылі з посьніцы бацькі,
і самі скораму ня зналі.
Ішлі, узяўшыся за кій,
у сьвет шляхамі чэрствых даляў.

Ня год які мо’ і ня два
у край чужы ішлі нясьмела.
Сухая, гойстрая жарства
пякла ног струджанае цела.

Ня мелі болю чым уняць
сыны твае у дзікім сьвеце:

халоднай поўначы штодня
калечыў сэрца льдзяны вецер.

Цяпер зірні: перад табой
стаім на варце ганаровай.
Скажы — і рынемся у бой
усе, ня вымавіўшы слова.

Пакуль-жа сокамі грудзей,
як продкаў некалі, зямліца,
напой, каб род не парадзеў,
каб ніцма целам не зваліцца.

Прыймі да споведзі! Вазьмі
прысягу шчырую. Прычасьці
не пашкадуй — сваймі грудзьмі
цябе заслонім ад напасьці.

3
Пасьля доўгіх і цяжкіх разлучын
радасьць стрэчы кальнула балюча.

На парозе часіны інакшай
скрыжаваліся погляды нашы.

І мацней ’шчэ браты мае, сёстры
горасьць вычулі прыкрага посту...

У зьняважанай бацькаўскай хаце
частавала сыноў сваіх маці.

Спаласкалі атруту былога
хмелем моцным пітва дарагога.

Кроплі дзіўныя першае чары
абдалі цела палкасьцю вару.

Гэта, збыўшы пакуты разлучын,
радасьць стрэчы кальнула балюча.

4
Каля сьвятыні на пагосьце,
пад бел-чырвона-белым сьцягам,
усе знаёмыя і госьці
зышліся выслухаць прысягу.

Быў цёплы чэрвенеўскі вечар,
а неба ўходзіла у прыцем.
Сьвяточныя гарэлі сьвечы,
і месяц слаўся у блакіце.

Ўсе тройчы ўкленчылі ўрачыста
і пакляліся моцна, гучна
адолець сілы дух нячысты,
што пнецца зганьбіць нашу лучнасьць;

што мкнецца край цудоўны, любы
і скарбы велічныя краю
аддаць на зьдзек людскі, на згубу
у стан разбойнай, хіжай зграі;

і даўнасьць — сэрца асалоду —
зьняславіць квапіцца, расьцерці,
і дух адроджаны народу
расьпяць на пляцы і усьмерціць.

І пакляліся моцна потым
каля сьвятыні на пагосьце
адпомсьціць часу за сіротаў,
за кроў, за бацькаўскія косьці.

5
Сіла клятвы, о, сіла сьвятая,
дух ваяцкі, бы птах, узьлятае:

узьлятае на крылах і кліча
войска грознага лік павялічыць.

Яно прыйдзе і стане із намі,
сіла духу дзе б’ецца крыламі,
дзе ў пякельных агнёх навальніцы
сінь крывёю гарачай імгліцца.