Лариса Гениюш - Збор твораў у двух тамах. Том 2. Проза

Любоў Андрэеўну моцна цалую за гэтую прыгажосць, якую яна мне падаравала. Чым жа я, капрызная, нядобрая, на гэта заслужыла? На цукеркі яшчэ толькі паглядаю. Іх і тую шыкоўную бутэлечку пакінула на свята. У вачах стаіць мне прыгожы, усімі агнямі асвечаны Мінск, дзе было мне бяспечна і добра. Зноў ціск быў 110 на 60. Хаджу на сосаrboxyl. Ціск ужо пабольшаў. Усім вельмі падабалася, што Вы лёгка і спрытна пераскочылі праз бар’ер, ідучы да машыны. Такі Вы вечна малады падпольшчык. Я рада, што так добра выглядаеце. Пісаў сяння сын. Просіцца сюды.

Жарты Вам – тры гады, як я іх не бачыла, а ўсё нечага спадзяюся. Я таксама ад сябе шлю хустачку Любові Андрэеўне. Вам – шлю гарэшкаў. Напішэце толькі, ці атрымалі. Пачкі да мяне і ад мяне прыходзяць заўсёды парваныя... Такая ўжо мая доля...

Жадаю Вам сто гадоў жыць радасна і ў здароўі. Усім жадаю сапраўднага шчасця.

Ваша Ларыса Геніюш .

Зэльва, 19 студзеня, 1983 г.

Даражэнькая Людвіка Антонаўна!

Вялікі дякуй за вестачку. З жалем бачу, што і мае лісты да Вас, відавочна, пагубляліся ў навале святочнай пошты… Думаю пра Вас, бо надыходзіць сумная дата, і Ваша сэрца будзе неспакойным… Гэта лёс, з якім нам належыць змірыцца, бо жывыя мусяць жыць. Дык няхай спіць спакойна с.п. Тонік, пахаваны і аплаканы кахаючымі яго. А Вы каб трымаліся! Глядзеце хоць крыху свайго здароўя. Бог няхай Вас пацяшае.

У нас сяння Вадохрышча. Ноччу збурыўся дзікі вецер, які дагэтуль не сціхае. Учора ліў дождж, а цяпер выпала крыху снегу, і стала нешта падобнае на зіму. Ад доўгага часу ўзялася за пяро, за лісты. То свята, то было вяселле хрышчонага сына, дзе таксама трэба было прыкласці рукі. Вяселле было шматлікае, багатае, гучнае, у рэстаране. Выручалі, перадусім, свае паршукі. Кожны, хто прадбачыць вяселле, гадуе свіней. Гасцей было каля сотні. Музыка такая, што можна ад яе адурэць. Барабанна-піскліва-гучная, да ненармальнасці крыклівая і галосная. Усё гэта я нейк вытрымала. Цешыў добры настрой гасцей, асабліва старэйшага пакалення. Пілі гарэлку па-беларуску, скакалі з азартам, дарылі шчодра. Праўда, на другі дзень вяселля выклікалі да мяне хуткую дапамогу. Пасля ўколаў я ўжо ўсё вытрымала да канца, як і належыць хрышчонай маці. Здароўем пахваліцца не магу. Вельмі слабеюць і баляць ногі, задышка. Далей ісці мне ўжо цяжка. Нешта паднесці цяжэйшае – амаль немагчыма. Ведаю, што шкодна ляжаць, але часта кладаўлюся.

У дзяцей пакуль што ўсё добра. Апошні ліст быў ад Міхася. Просіцца ў Зэльву. Пісалі і сын, і нявестка. А ўчора быў ліст ад дваюраднай сястры, дык піша, што сын жыве вельмі добра, а ўнукі – харошыя хлопцы, якімі можна ганарыцца. Ведаю, што лекары ўсюды нейк даюць сабе раду, хоць сын мой і нявестка надта скупыя і часта наракаюць на брак грошай… А мне тут хапае ўсяго, Богу дзякаваць, акрамя здароўя. Нічога сабе не шкадую, і заўсёды ёсць чым пачаставаць добрых людзей, якія заходзяць у хату.

20 студзеня. Ліста ўчора не магла скончыць. Прыйшлі сваякі с.п. Мужа і забралі мяне з сабою на дзень народзінаў. Былі толькі цесна свае людзі, і даволі міла прайшоў час. А сяння добра падмерзла, і падае снег. Святлей нейк. Я проста баюся думаць аб сваім лёсе. Навокал то пераважна добрыя людзі, але ўсе яны занятыя працаю, сваімі справамі, а мне тут патрэбная ўжо дапамога.

Даўно не была ў амбулаторыі, хоць паявіўся цукар у крыві. Пакуль нямнога. Суседка дала мне крыху лісцяў чорнага ягадніку і фасолі. Запарваю, п’ю. Рэчаістасць робіцца вельмі нецікавай. Прадукцыя атамнай зброі варожыць самае горшае. Пакуль што гэтага нельга спыніць. Не ведаю, ці пусцяць вясною ці летам сюды маіх унукаў. Раздзеленыя сем’і і боль чалавечы – гэта як бы дэвіз нашага часу. Я хоць рада тым, што Вы не адна.

Пісала Дануся. Муж яе ў больніцы. Дрэнна з ім. Баюся, што на гэты раз проста трагічна, бо піша, што вантроба запоўніла ўвесь жывот, закранутая селязёнка. Як здароўе п. Галіны? Як маюцца нашыя Шышэі, ці бываюць у Вас?

Усяго-усяго Вам найлепшага, дарагая Людвіка Антонаўна. Сардэчнае прывітанне хатнім.

Ваша Ларыса Геніюш .

29 студзеня 1983 г.

Даражэнькія!

Дзякуй вялікае за святочныя прывітанні. Спадзяюся, што і мае Вы атрымалі. Рада, што Вам падабаецца “На чабары настоена”. Маю для Вас кніжкі, якія просіце. Буду звяртацца з просьбаю, каб дазволілі мне іх выслаць. Спадзяюся, што дазволяць. Пакуль што я крыху прыхварэла. Дрэнна і дрэнна з сэрцам. Штодня хаджу на ўколы.