Лариса Гениюш - Збор твораў у двух тамах. Том 2. Проза

У сваім «Чабары» я многа пісала пра зямлю і даўніну. Гэта таму, што я люблю зямлю нашу, цалую яе спевамі і так баюся за яе існаванне... Даўніна была цікавай і паэтычнай. Няхай застанецца памяць аб яе адценнях у нашым жыцці.

Столькі часу забрала Вам! Даруйце мне. Сардэчна вітаю мілую Любоў Андрэеўну, малую Кацю і ўсіх Вам дарагіх са слаўным юбілеем і дарагім юбілярам! Хай лёс будзе ласкавы і шчодры да Вас.

Ваша Ларыса Геніюш .

Зэльва, 17 верасня 1982 г.

Дарагі Максім Танк!

Сяння – якраз Ваш юбілей. Учора бачыла, як Вам далі ордэн Леніна. Вецер кранаў Вам крыху чуб, і ўсё гэта было хораша. У кожнай газеце, нават у нашай раённай, – нешта пра Вас. Віншую! Зычу здароўя, шчасця і доўга жыць! Прыкра, што і Вы хворыя. А цяпер ласкава прашу дараваць мне, што ў такі час доля змусіла мяне патурбаваць Вас. Але сапраўды Ваш ліст дапамог мне ўстаць з пасцелі. Гэта была надзея на нешта лепшае, светлае. Дзякуй Вам.

Я хаджу, ужо нешта раблю. Адчуваю, што сэрца ёсць, бо хутка стамляюся. Зрабілі мне ўколы cocarboхil на глюкозе, столькі ж вітаміну Б-6 і папаверыну. Гэты тыдзень нікуды не іду. П’ю зёлкі ад Зоські Верас. Пайду на нядзелі. Пэўна, будуць калоць АТФ. Гэтыя ўколы маю. Дзякуй за клопаты. Жыву бязбедна. «ЛіМ» ідзе колькі ўжо гадоў безупынна. Нехта мне выпісаў «Маладосць», «Полымя». Маю «Литературную газету». Я зарабіла даволі вялікія грошы за кніжку. Чуюся, як капіталіст. Сапраўды. У сэрцы ўсё нейкія спазмы, цяжка глытаць дых.

Як я Вам пісала, узялі яшчэ часць панадворка, але ў канцы, і няхай ужо там робяць, што хочуць. Гэта не ля самай хаты. Атмасфера напружаная, і я магу тут чакаць якіх новых сюрпрызаў... Я вечна ў трывозе ад іх. Найгоршыя – райспалком і той Карпееў (яго бацька Карпей). Ён цяпер “зам. начальніка райспалкома”. Яны тут усясільныя, але людзі іх не шануюць. Гарсавет – насупраць нашай хаты. Аб іх можна сказаць многа. Не хочацца гаварыць. Жывецца ім усім выдатна. Парука – кругавая.

Было вельмі крыўдна, што перадачу пра Вас з Масквы ў сераду ў 17 гадзін мы не змаглі бачыць. Гэтую хвалю нечаму заняў Брэст. Учора чулі выступленне хору. Не хварэйце толькі, Максім Танк. Я сапраўды думала, што ўжо не ачуняю. Дзякуй, што паднялі з ложка. Але ж і ў пору прыйшоў ад Вас ліст. Непакоюся, бо апошні час няма нешта лістоў ад сына і ўнукаў. Не магу ім паслаць нават сваіх кніжак. Не бяруць на пошце. Ласкава ўзялі адну ў канвэрце. Тую атрымалі. Задаволеныя з яе. Цяпер усё думаю пра Вашае сэрца. Ці таксама стэнакардыя? Не замагайце лішне, не ператамляйцеся. Вы вельмі патрэбны. Няхай цяпер працуюць малодшыя. Вы толькі кіруйце імі. А ў хаце «Ноеў каўчэг» няхай будзе ў Вас заўсёды. Гэта куды лепш, чымсці адзінота...

Людзі мне памагаюць: і суседзі, і сваякі Яначкі, і зусім чужыя людзі, але гэта ўсё не сям’я... Мне так прыкра, што я сваімі справамі засмуціла Вас. Я буду трымацца. Абяцаю. А святар не верыць, што зможа яму хто дапамагчы. Ён ужо нічому не верыць. Рабеце, як зважаеце за адпаведнае. Вось і ўсё, Максім Танк. Няхай усё ў Вас будзе добра! Шчыра вітайце Любоў Андрэеўну, усіх сваіх хатніх і сяброў, якія мяне ведаюць. Яшчэ раз вялікае дзякуй за той ліст, які падняў мяне з ложка і павысіў мой ціск.

Спадзяюся, што віншаванне маё атрымалі.

Заўсёды са шчырасцю да Вас – Ларыса Геніюш .

Зэльва, 24 верасня 1982 г.

Шчырапаважаны і дарагі Максім Танк!

Гэта мой чацверты ліст да Вас. Становішча маё на сянняшні дзень не лепшае, а штораз горшае. Даходзіць да адчаю. Не спадзявалася падобнага ніколі. Апісваць не буду. Прашу толькі аднаго: памажэце мне ратавацца, выехаць згэтуль за межы СССР. Максім Танк, не гневайцеся, што я хачу захаваць чалавечы мой твар. Дапамажэце!!!

З павагаю да Вас і ўсёй Вашай сям’і – Ларыса Геніюш .

Зэльва, 26 верасня 1982 г.

Даражэнькая Людвіка Антонаўна!

Сардэчна вітаю вас з юбілеем! Жадаю добрага здароўя, у меру бадзёрасці духу і сілаў, каб памагаць тым, хто Вашае дапамогі прагне. Трымайцеся, гадоў не лічэце, жывеце яшчэ на радасць нам доўга і шчасліва ля сваіх найраднейшых. Усіх Вашых хатніх вітаю са святам велічным і блаславенным – Вашым юбілеем! Рада, што магу сяння напісаць Вам.

Пару дзён таму было са мною вельмі дрэнна. Давялі мяне ледзь не да смерці. Вы маеце рацыю: тут болей нервы, хоць і сэрца здае. Мне тут стала неімаверна цяжка. Усяго не апішаш, бо і так лісты прападаюць. Пісаў сяння Белакоз. Папярэдні ліст ад яго загінуў. Ад сына і ўнукаў таксама лістоў не аддаюць…