Эрих Ремарк - Тры таварышы (на белорусском языке)

- Добра паспала? - спытаў я.

Яна кiўнула галавой.

- А кiм аказалася старая спiрытыстка - суседка па купэ?

- Яна маладая i прыгожая. Яе завуць Хэльга Гутман. Яна едзе, як i я, у санаторый.

- Сапраўды?

- Праўда, Робi. Але ты не выспаўся, па табе бачна. Табе трэба добра паснедаць.

- Кавы, - сказаў я. - Кавы з вiшнёвай настойкай.

Мы пайшлi ў вагон-рэстаран. Раптам настрой мой падняўся. Усё iдзе не так дрэнна, як здавалася ўчора.

Хэльга Гутман ужо сядзела за столiкам. Гэта была статная вясёлая дзяўчына паўднёвага тыпу.

- Дзiўна, - сказаў я, - што так супала - вы едзеце ў адзiн санаторый.

- Нiчога асаблiвага, - адказала яна.

Я глянуў на яе. Яна засмяялася.

- У гэты час пералётныя птушкi зноў збiраюцца ў гурт... Там... - яна паказала на куток рэстарана, - там увесь столiк едзе туды.

- Адкуль вы ведаеце? - спытаў я.

- Я iх ведаю з мiнулага года. Там усе знаюць адзiн аднаго.

Афiцыянт прынёс каву.

- Прынясiце мне яшчэ да кавы двайную порцыю вiшнёвай настойкi, - сказаў я.

Мне трэба было крыху выпiць. Раптам усё стала так проста. Вунь сядзяць людзi i едуць у санаторый нават другi раз, i здавалася, што гэтая паездка для iх - проста прагулка. Глупства - так баяцца. Пат вернецца, як вярталiся дадому ўсе гэтыя людзi. Я не падумаў, што ўсе гэтыя людзi ехалi туды зноў. Дастаткова было ведаць, што адтуль можна вярнуцца i жыць яшчэ цэлы год. Наша мiнулае навучыла нас не забягаць у думках далёка наперад.

Мы прыехалi пад вечар. Неба раз'яснiлася, сонца пасылала залацiстыя промнi на заснежаныя палi, а неба было такое блакiтнае, якога не было ўжо некалькi тыдняў. На вакзале было шмат сустракаючых. Яны вiталi тых, хто прыехаў, махалi iм хусцiнкамi, а з цягнiка iм адказвалi пасажыры. Хэльгу сустрэла вясёлая жанчына-бландзiнка i два мужчыны ў светлых штанах-гольф. Яна ўсхвалявана замiтусiлася, быццам пасля працяглай разлукi вярнулася дамоў.

- Да пабачэння, - потым, наверсе! - крыкнула яна нам i села са сваiмi сябрамi ў вазок.

Людзi хутка разышлiся, i праз некалькi хвiлiн мы засталiся на пероне адны. Да нас падышоў насiльшчык.

- У якi гатэль? - спытаў ён.

- У санаторый "Лясны спакой", - адказаў я.

Ён кiўнуў i даў знак фурману. Яны пагрузiлi чамаданы ў блакiтны вазок, запрэжаны двума канямi. На iх галовах былi султаны са стракатых пёраў, i пара з iх храпаў ахутвала пысы перламутравым воблакам. Мы селi.

- Хочаце падняцца наверх па канатнай дарозе цi ў санях? - спытаў фурман.

- Цi далёка на санях?

- Паўгадзiны.

- Тады на санях.

Фурман шчоўкнуў языком, i мы паехалi. Дарога вывела з вёскi i спiраляй закруцiлася ўверх. Санаторый быў на гары па-над вёскай. Доўгi белы будынак са шматлiкiмi вокнамi на балконы. Слабы вецер гайдаў сцяг над будынiнай. Я думаў, што ўбачу нешта накшталт бальнiцы. Але санаторый быў больш падобны, ва ўсякiм разе на першым паверсе, да гатэля. У холе гарэў камiн. На некалькiх столiках стаяў чайны посуд.

Мы адзначылiся ў рэгiстратуры. Работнiк занёс нашы чамаданы, i дама ў гадах растлумачыла нам, што Пат будзе жыць у пакоi 79. Я спытаў, цi нельга мне атрымаць пакой на некалькi дзён. Яна пахiтала галавой.

- У санаторыi нельга. Магчыма, у флiгелi.

- А дзе ён?

- Тут побач.

- Добра, - сказаў я. - Тады дайце мне пакой i скажыце, каб занеслi мой чамадан.

У бясшумным лiфце мы паднялiся на трэцi паверх. Наверсе, праўда, усё нагадвала бальнiцу. Хоць i вельмi камфартабельную, ды ўсё ж бальнiцу. Белыя калiдоры, белыя дзверы, усюды бляск шкла, нiкелю i чысцiнi. Нас сустрэла старшая сястра.

- Фройляйн Хольман?

- Так, - сказала Пат, - пакой 79?

Старшая сястра кiўнула, пайшла наперад i адчынiла дзверы.

- Вось ваш пакой.

Гэта было светлае, сярэдняй велiчынi памяшканне, у якое праз шырокае акно свяцiла вечаровае сонца. На стале стаяў букет жоўтых i чырвоных астраў, а за акном прасцiралiся светлыя заснежаныя палi, у якiя вёска хуталася, як у вялiзную мяккую коўдру.

- Табе падабаецца? - спытаў я Пат.

Яе позiрк на iмгненне спынiўся на мне.

- Падабаецца, - сказала яна потым.

Работнiк прынёс чамаданы.

- Калi мне прыйсцi на абследаванне? - спытала яна сястру.

- Заўтра ранiцай. Сёння вам лепш раней легчы спаць, каб як след адпачыць.

Пат скiнула з сябе плашч i паклала яго на белы ложак, на якiм вiсеў чысты тэмпературны лiст.

- У пакоi няма талефона? - спытаў я.

- Ёсць разетка, - сказала сястра. - Тэлефон можна ўстанавiць.

- Што я павiнна яшчэ зрабiць? - спытала Пат.

Сястра пахiтала галавой.

- Сёння нiчога. Толькi заўтра пасля абследавання будзе прызначана лячэнне. Абследаванне - у дзесяць. Я прыйду па вас.