Эрих Ремарк - Тры таварышы (на белорусском языке)

- Што з табой, Пат? - спытаў я.

- Вельмi гучна цiкае, - прашаптала яна.

- Што? Гадзiннiк?

- Так грымiць...

Я зняў з рукi гадзiннiк.

Яна са страхам сачыла за секунднай стрэлкай.

- Выкiнь яго...

Я кiнуў гадзiннiк у сцяну.

- Вось цяпер ён больш не цiкае. Цяпер час спынiўся. Мы разарвалi яго напалам. Цяпер мы толькi ўдваiх, толькi мы, ты i я, i нiчога больш.

Яна зiрнула на мяне. Яе вочы былi вельмi вялiкiя.

- Каханы... - прашаптала яна.

Я не мог вытрываць яе погляду. Ён iшоў аднекуль здалёку, пранiзваў мяне i дзесьцi знiкаў.

- Мой дарагi сябра, - мармытаў я, - мой каханы, мужны стары сябра...

...Яна памерла ў апошнюю гадзiну ночы, перад самай ранiцай. Яна памiрала цяжка i пакутлiва, i нiхто не мог ёй дапамагчы. Яна моцна трымала маю руку, але ўжо не ўсведамляла, што я каля яе. Нехта ў нейкi час сказаў:

- Яна памерла...

- Не, - не пагадзiўся я. - Яна не памерла. Яна яшчэ моцна трымае маю руку.

Святло. Невыносна зыркае святло. Людзi. Лекар. Я паволi расшчапiў пальцы. Рука Пат упала. Кроў. Скажоны ўдушшам твар. Спакутаваныя застылыя вочы. Карычневыя шаўкавiстыя валасы.

- Пат, - сказаў я. - Пат.

I ўпершыню яна не адказала мне.

- Хачу пабыць адзiн, - сказаў я.

- Можа, спачатку... - спытаў нехта.

- Не, - сказаў я. - Выйдзiце. Не чапайце.

Я змыў з яе кроў. Я здранцвеў. Я расчасаў ёй валасы. Яна астыла. Я паклаў яе на свой ложак i накрыў коўдрамi. Я сядзеў каля яе i не мог думаць. Я сядзеў на крэсле i ўзiраўся ў яе. Увайшоў сабака i сеў каля мяне. Я бачыў, як мяняўся яе твар. Я не мог нiчога зрабiць, як толькi безнадзейна сядзець i глядзець на яе. Потым наступiў ранак. Яе ўжо не было.