Алег Грушэцкі - Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства

Янка, злёгку пацягваючыся, выйшаў са свайго пакоя. Выйшаў і знерухомеў. Першае, што прыйшло яму да галавы было тое, што ён яшчэ працягвае спаць. Перад ім стаяла сястра, але цяпер яна была падобная да юнай каралеўны, нагэтулькі яна змянілася. Так і карцела прамовіць: «Ваша Вялікасць!»

– Што? – запыталася Мілана, хоць і сама здагадвалася, што ўразіла брата.

– Ты… ты… – пачаў падбіраць ён словы. – Ну проста як каралеўна.

– Я да таго і імкнулася, – задаволена ўсміхнулася яна.

– Нават не ведаю… Разумею, у горадзе. Але тут… Ці не занадта шыкоўна? – спытаў брат.

– Ну ў вёсцы, і што? – не пагадзілася з такімі разважаннямі Мілана. – Дзяўчына ўсюды мусіць імкнуцца выглядаць годна.

– Маеш рацыю. Але ж і мне цяпер трэба будзе выглядаць адпаведна.

– Вядома ж. Мужчына таксама абавязаны сачыць за сабой.

– Так, – зноў пагадзіўся Янка. – Каб не думалі, што нейкі няўдаліца, які і сябе дагледзець не ў стане. Бо які ж з яго тады толк?

– Можа, мне тады апрануць новыя даспехі? Будзем дакладна тады як каралеўна і яе мужны рыцар-ахоўнік.

– Мне ідэя даспадобы. У такіх строях нам не будзе роўных, – сказала сястра, ужо ўяўляючы, як яны будуць уражліва выглядаць збоку.

Янка вярнуўся ў пакой і хутка пераапрануўся.

– О, выдатна! – пахваліла Мілана. – Так нашмат лепей.

– Ага! – захоплена пагадзіўся Янка. – Табе яшчэ б да такога выгляду… ым-м-м, – нешта прамычаў ён, нібыта разважаючы, ці варта ёй нешта сказаць, ці не.

– Ды што, што? Кажы, – заінтрыгаваная, змушала яна.

– Не, не магу. Баюся, пакуль нельга.

– Ды што? Кажы, як пачаў. Абяцаю – нікому ні слова.

– Дзядуля мае табе падараваць адзін ну вельмі прыгожы кулон. Ды нагэтулькі прывабны і цудоўны, што я такіх і не бачыў. Нават таямнічы.

– Файна як! – усхвалявалася ад радасці і прыемнай неспадзеўкі Мілана. – А чаму таямнічы?

– Разумееш, ён выглядае дужа незвычайна. Я такога колеру камянёў і не сустракаў. А яшчэ на ім надпісы нейкія незразумелыя выбітыя.

– Уга!

– Дык і гэта не самае дзіўнае.

– А што яшчэ можа быць? – усё болей захаплялася сястра.

– Яго ды колькі іншых рэчаў нашаму дзядулю ягоны дзед загадаў перадаць менавіта нам. Уяўляеш? Наш прапрадзядуля!

– Дзіўна, – прамовіла зачараваная такой навіной Мілана. – Гэх, хутчэй бы той кулончык пабачыць. А яшчэ б надзець на сябе, – марыла яна. – Разам з маёй дыядэмай як бы ўсё глядзелася…

– Вядома, ва ўсім харастве… – уявіў і Янка. – Шкада толькі, што дзед усё гэта замыкае.

– Так, – уздыхнула сястра. – А дзе замыкае?

– Тут, – хітнуў брат галавой на дзверы каморы.

– Ту-ут? – адразу ж з нейкай хітрынкай перапытала Мілана.

– Сама ж ведаеш, яна заўсёды замкнёная. Дзед за гэтым строга сочыць. Таму давядзецца чакаць, пакуль ён сам тыя падарункі нам не дастане.

– Ды не, мо і не давядзецца, – радасна ўсхвалявалася дзяўчына.

– Не зразумеў? – матлянуў галавой Янка.

– Глядзі! – і яна хутка наблізілася да дзвярэй каморы, націснула на клямку і лёгка штурхнула дзверы. Як жа здзівіўся хлопец, калі дзверы расчыніліся.

– А-а-а… – не мог падабраць ён словаў. – Як гэта?

– Вельмі проста, – усміхнулася Мілана брату. – Ты ніколі не здагадаешся.

– Не-а, – закруціў Янка галавой.

– Усе ўжо меліся выходзіць, як дзед заўважыў, што забыўся прыбраць вашы вуды і рэчы ў камору. Адамкнуць ён яе адамкнуў, нават усё туды і прыбраў. А вось куды ключ у гэтым паспеху паклаў, забыўся. Трэ было выходзіць, вось і сталі яго падганяць. Урэшце ён не вытрымаў, махнуў на ўсё рукой і пайшоў.

– Ачмурэць. Але ведаеш, усё адно браць без ягонага дазволу…

– Дык браць я і не збіралася. Бясспрэчна ж, нельга.

Яна ўздыхнула. У яе вачах адбіўся смутак, так карцела пабачыць упрыгожванне.

– Гэх, – прамовіла яна, – во каб зірнуць хоць бы адным вочкам!

– Мяркую, што толькі зірнуць можна. Гэта ўсё ж нас тычыцца, – не мог утрымацца і Янка.

Дзеці ціхенька ўвайшлі ў камору. Мілана паглядзела на куфар і прамовіла:

– Вялізны які! Старадаўні, відаць.

– Так, дужа старадаўні.

– Слухай, а люстэрка якое цікавае! Проста шыкоўнае! Пэўна, таксама з тых часоў?

– Вядома. Такое ж старое, як і куфар!

– А як ты яго адамкнеш? На ім вунь які замок!

Хлопец з усмешкай прасунуў руку за куфар, дастаў ключ, адамкнуў замок і падняў вечка.

– Аёй, колькі тут усяго?! – дзівілася Мілана.

– Ага, але ўсё не так цікава, як вось гэта, – і ён выцягнуў тое, што прызначалася ім ад прапрадзеда. Крыж і падкова, безумоўна, не так уразілі дзяўчыну, як таямнічы кулончык. Рукой яна адразу ж пацягнулася па яго. Вочы загарэліся, дзяўчынка зачаравалася ўпрыгожваннем. Неверагоднага фіялкавага колеру каменьчык зіхацеў ад святла лямпы ўсімі бакамі, а паўпразрыстасць надавала яму яшчэ большай прыгажосці і таямнічасці. А як бы ён магічна засвяціўся на яскравым сонечным святле!