Domańska Antonina - Paziowie króla Zygmunta

– Zaraz ją rozebrali, a jakże, do łóżka położyli, no… i w Bogu jedyna nadzieja. Ale na tym padole ziemskim jednemu piołun, a drugiemu miód, a jakże. Panna Arcamone ino przed zwierciadłem siedzi, głową sobie przytakuje, a piosenki włoskie z cicha nuci.

– Cóż za uciecha niewczesna?

– Ano jakoż się nie ma radować, gdy bez ten szpetny trafunek jasno się okazało, że Papacoda z całego fraucymeru najstarsza.

– Nie może być!

– Wcale to nieładnie przeczyć starszym, a nawet grzech, a jakże. Wżdy całemu światu wiadomo, że smoki i insze ludożery rade rzucają się ino na leciwe niewiasty. O, święte panny i wdowy… czegóż ja po rosół i po wino nie idę!

– Niech się pani gospodyni śpieszy!

Za krótką chwilę przybiegła zdyszana, z garnuszkiem wrzącego rosołu i buteleczką wina.

– A dla kogo rosołek? Dla kogo? Czy który z paniczów może?

– Ej, dziękować Bogu żaden z nas, ino medyk pana Kmity zachorzał ciężko.

A Drohojowski dodał ciszej:

– Uroki.

– I rosołem chcecie go waszmościowie kurować? Wżdy lepiej od razu nóż wbić w samo serce; toć urzeczonemu kropli wody podać nie wolno, pokąd się wedle prawego przepisu uroku nie odczyni.

– Naprawdę?

– Każde jadło kamieniem, każde picie smołą diabelską się staje.

– A to kłopot!

– Powiedz waszmość raczej śmierć, a nie zmyślisz.

– Więc jakaż rada?

– Odczynić.

– Nie umiemy.

– Szczepanowa umie.

– Aaaa!

– Ach, to wybornie!

– Dziękujemy pani gospodyni. Lećmy czym prędzej bośmy się już i tak srodze zapóźnili.

– A pomnijcie 108 108 pomnieć (daw.) – pamiętać; zwracać na coś uwagę. [przypis edytorski] , com wam o jedzeniu mówiła! – wołała za nimi Serczykowa.

– Juści, juści, nie zabaczymy 109 109 zabaczyć (daw.) – zapomnieć. [przypis edytorski] !

Wbiegli na schody po trzy stopnie na raz, potem do pacjenta. Zastali przy nim Szydłowieckiego i Gedroycia, bardzo pilnie grzejących kataplazmy na małej kuchence i pocieszających strapionego Krabatiusa, że mimo tak ciężkiego przebiegu choroby, wszystko się na dobre odmieni.

Jaś Drohojowski przystąpił do łóżka i trochę namową, trochę przemocą, zmusił Niemca do wypicia garnuszka doskonałego rosołu i pół kieliszka wina. Chory z urojenia, który od trzydziestu kilku godzin nic nie miał w ustach prócz ohydnej mikstury, strachał się wprawdzie i bolał nad swą lekkomyślnością, ale pił ze smakiem.

– Zaprawdę… jedno nowe życie wstępuje we mnie… żołądka kurcz minął, lżej mi oddychać…

– A widzi pan magister? To wszystko sprawiły kataplazmy; trzeba słuchać doktora Santa Croce.

– O dla Boga… ktoś wszedł do antykamery… sprzątnijcie czym prędzej wino, wynieście garnek.

Słuszna była ostrożność pana magistra, gdyż nie kto inny pojawił się w komnacie, ino sam znamienity i wielce poważany nadworny medyk królowej Bony, doktor Ferdinando Bisantizzi.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

barwa – tu: mundur, mundurek. [przypis edytorski]

obrócić się (daw.) – skręcić. [przypis edytorski]

znowuj (gw.) – znowu. [przypis edytorski]

on, w onym (daw.) – ten, w tym. [przypis edytorski]

ino (daw.) – tylko. [przypis edytorski]

nie masz (daw.) – nie ma. [przypis edytorski]

pomnieć (daw.) – pamiętać; zwracać na coś uwagę. [przypis edytorski]

przecz (daw.) – dlaczego, po co. [przypis edytorski]

trza (gw.) – trzeba. [przypis edytorski]

Bogiem a prawdą – mówiąc szczerze, w istocie, naprawdę. [przypis edytorski]

taj coże (gw.) – to i cóż, no i co. [przypis edytorski]

rozwierać (daw.) – dziś: otwierać. [przypis edytorski]

przystojnie (daw.) – tu: przyzwoicie, właściwie. [przypis edytorski]

przez (tu gw.) – bez. [przypis edytorski]

bez (tu gw.) – przez; bez noc – przez noc, w ciągu nocy. [przypis edytorski]

wirydarz (daw.; z łac. viridarium : ogród, park) – wewnętrzny dziedziniec, otoczony krużgankami (długimi gankami), często z ogrodem lub studnią. [przypis edytorski]

zaświaty – tu: odległe miejsce. [przypis edytorski]

pośledni (daw.) – gorszy. [przypis edytorski]

Barbara Zápolya (ok. 1490–1515) – polska królowa w latach 1512–1515, pierwsza żona Zygmunta Starego. [przypis edytorski]

parlare italiano, utrapiare polono, wymyślare androno, nulla niente di buono – żartobliwa stylizacja na język włoski: mówić po włosku, dokazywać po polsku, wymyślać androny (bzdury), nic dobrego (niegrzeczne dzieci). [przypis edytorski]

pókiż – tu: jak długo. [przypis edytorski]

wżdy (daw.) – przecież. [przypis edytorski]

bucić się (daw.) – pysznić się, przechwalać się. [przypis edytorski]

rzec (daw.) – powiedzieć. [przypis edytorski]

pokąd (daw.) – dopóki. [przypis edytorski]

poła – brzeg ubrania (płaszcza, marynarki itp.). [przypis edytorski]

imać się (daw.) – trzymać, chwytać. [przypis edytorski]

ostać (daw.) – zostać. [przypis edytorski]

fraucymer (z niem. Frauenzimmer ) – komnata kobiet, pokój dla dam. [przypis edytorski]

beze a. bez (tu gw.) – przez. [przypis edytorski]

takoż (daw.) – dziś: także. [przypis edytorski]

febra – tu: gorączka. [przypis edytorski]

prysiudy (z ukr.) – przysiady, figury taneczne. [przypis edytorski]

Che orgia! Che demoni! Che bestie infernale! (z wł.) – co za orgia, co za demony, co za bestie piekielne. [przypis edytorski]