Ajo van IJzeren - Gedragen door de tijd zien licht inzien

Als ik het pad zo zorgvuldig en rustig mogelijk afloop, de oase uit, dan hoor ik het mierenvolk waar ik overheen loop zeggen: ‘Daar komt de enorme reus met veel geweld, ontembaar als een leeuw die zijn prooi in het vizier heeft, zonder enig respect voor wat dan ook, hier, in onze regio, onze prachtige behuizingen, onze oeroude Romeinse tempels die met zorg en veel mierkracht opgebouwd zijn, onze exclusieve buitenverblijven, zorgvuldig geplande en opgebouwde routes, weg, gewoonweg vertrappen. Alsof er bommen ontploffen die er wellicht nog lagen uit de Spartaanse oorlog van ooit. Alsof er expres boobytraps neergelegd zijn, om ons en onze dierbare nakomelingen voor altijd te ontheemden. Erger dan de sterkste winden die zorgvuldig nieuwe randjes maken en liefdevol steentjes verleggen omdat het niet anders kan.’ Aldus de mierenvolken.

Mijn antwoord is aan alle dieren die ondergronds en bovengronds hun plek hebben: ‘Ik weet het mieren, hagedissen, luisjes, zandvlooitjes, springmuizen, wat jullie nu te klagen hebben tegen elkaar als ik hier plaatsgenomen heb op het door mij toegeëigend toneel, hierboven de grote lange wadi en mij rustig neerzet op een troon van zandsteen. Mijn rode rugzak en bont geweven waterzak misschien wel voor een uitgang van een woning zet. Ik ben mij ervan bewust. Op dit toneel hier wonen jullie en ik ben hier en nu jullie eervolle gast. Beschouw vandaag mijn komst als een opvoering, speciaal voor jullie in elkaar geflanst. Zie deze ongewilde ongevraagde giga verandering als een uitdaging, lieve dieren van Gods schepping. Luister naar alle geluiden die jullie nog nooit eerder hoorden, behalve van de wind en jullie eigen geluid van voetstapjes, scheetjes, knaagjes, blaasjes, piepjes en geschuifel. Wees stil, vrees niet en weet dat dit voorkomt in het aardse zijn. Zoek een andere prachtige, interessante, nieuwe route. Een veel mooiere, kortere, interessantere misschien. Treur niet als er doden vallen, of heel even dan misschien, maar bid om kracht. Zoek naar nieuwe mogelijkheden die er altijd geweest zijn en er altijd zullen zijn, ook als je ze niet direct gewaar wordt. Overstijg je eigen krachten door te proberen en nog eens en nog eens. Verleg je grenzen en ontdek. Bouw nieuwe huizen die misschien wel veiliger voor je zijn. Ik kom morgen kijken.’

Ik ben zorgvuldig, echt waar. Ik kijk waar ik iedere voet zet. Ik ga zitten waar ik de minste schade aanricht. Nooit op een gaatje waar jij misschien woont, of je moeder. Ik let op dat ik mijn rugzak niet op een levend wezen zet, op jouw jongste broertje of oudste neefje wellicht. Ook mijn handen letten op waar zij zich zetten als ik opsta of ga zitten. Als ik moet spugen omdat ik te veel speeksel in mijn mond heb omdat ik dagenlang niet praat, dan doe ik dat zorgvuldig op een plek van steen, in het zicht, zodat iedereen die dorst heeft of trek, er iets van kan nemen. Plassen doe ik al een aantal dagen op een met zorg gekozen dezelfde plek en zo, dat niemand erin kan verzuipen, maar er wellicht nog iets aan heeft. Beetje zout bijvoorbeeld. Ik zet mijn voeten zorgvuldig op de harde, bijna witte, geribbelde zandsteen waar niemand woont.

Plassen in de woestijn moet je echt niet op een harde ondergrond doen, dat doen de kamelen ook niet. Zij willen zichzelf niet onder spetteren en ik ook liever niet als het even kan. Nee. Plassen doe je in het zand, maar niet tegen de wind in. Als ik mijn voeten stevig in spreidstand gezet heb, gaan mijn gekleurde kleren en zwarte, voor de veiligheid, onderbroek naar beneden. Ik laat mijn blote achterwerk heel diep zakken. Houd in verband met de vaak harde wind met mijn linkerhand al mijn gekleurde kleren goed vast. Mijn rechterhand houdt mijn rechterenkel vast. Dit voor de stevigheid van de hurkpositie. Ik wil niet omvallen namelijk. Alles onder controle. Dan laat ik met een lichte zucht ter ontspanning alle vloeibare afvalstoffen de vrije loop in het met zorg gekozen, meestal gele, zand dat aan alle zijden vaak wel begrensd wordt door grote platte keien. Spetteren doet het nauwelijks. Het zand absorbeert wat het vermag te absorberen en het overvloedige stroomt zachtjes naar beneden, want de plek, zoals alles hier, is licht glooiend, zo niet steil. Het klinkt wel als een kleine fontein, vooral ’s nachts. Ik laat me echter door de klank niet belemmeren om de druk te gaan verminderen. Daar begin ik niet aan.

De urine schittert heel even in het zonlicht. De kristallen ervan worden zichtbaar. Heel kleine steentjes schrikken van de stroom en laten zich verschuiven of zelfs verplaatsen. Het witte zand wordt oker en het gele zand sienna. Steentjes die wit leken worden doorzichtig, als kristal.

Onder de rechtse platte kei zit een rond gat van plusminus drie centimeter. Het kan een woning zijn en het lijkt bewoond, want voor het gat ligt wat minder zand. Een in- en uitgang, denk ik. De urine stroomt daar net niet naar binnen, maar eraan voorbij. De eerste grote zondvloed, die wil ik niet op mijn geweten hebben, waardoor een hele hagedissenfamilie zou kunnen verzuipen. Spaar me. Ik verleg een kei.

Uitgeplast, dan lekker je kont, hup, omhoog, hoofd naar beneden, kleren loslaten, enkels vasthouden, tussen de benen doorkijken, zie je de wereld even op zijn kop en lekker je billen in de wind, in de zon laten drogen en genieten van de warmte op je plasser. Dit is al met al een welkome opluchting voor de blaas en nieren, evenals een goede lichamelijke oefening. En dan ook nog niet wetende welke bewoners van deze regio hier profijt van zullen en kunnen hebben.

Er kwam gelijk een vrolijke dappere mier op af en een andere schrok, maar schrok zich niet dood gelukkig. Er zijn nu steentjes verlegd die misschien wel in de weg lagen. De kleur en de geur dragen wellicht bij tot inspiratie voor nieuwe mogelijkheden. Mogelijk daagt de plek uit tot loslaten van afvalstoffen voor andere dieren.

Ik zal veranderingen in de gaten houden in ieder geval en eventueel rapporteren.

GETAL 1000000

KLEUR CADMIUMROOD

GETAL. 1. Het getal om nieuw, op een andere manier, naar dingen te kijken. De zes 0-len moeten er zijn, want dit sluit een dubbele triade in en roept mij op om niets van het onderwerp te laten domineren.

KLEUR. Cadmiumrood. Het leven straalt van de kleur af en prikkelt lichaam en geest tot actie. Rood licht werd vroeger al gebruikt om uitslag op de huid te genezen, pijn te verminderen en het lichaam te verwarmen. Rood stimuleert de bloedsomloop en versterkt geestelijke en lichamelijke kracht.

Ik voel me vol van liefde, vol van genade en vraag me af wat liefde eigenlijk is. Genade vind ik op dit moment voor mezelf eigenlijk toepasselijker. Er is niets aanwijsbaars dat mij vol van liefde doet voelen. Ik voel me verweven met Al dat Is. Er is geen speciale aanleiding geweest die mij dit doet voelen. Ik heb geen aandacht gekregen van een ander en ben niet bemind of geliefd geworden door iemand. Er is niets menselijks gebeurd dat mijn welbehagen gestimuleerd heeft. Het is een totaal onafhankelijk gevoel dat in mij gedaald is. Ik voel een diepe verbinding die het ego overstijgt. Het voelt als een liefde voor de ziel en ik verlang ernaar om trouw te kunnen blijven aan deze ware liefde.

In het leven komen er ervaringen op je pad die gevoelens van welbevinden oproepen en dat kan heel gemakkelijk verward worden met liefde. Ik heb een gevoel van ertoe doen, er mogen zijn, van werkelijke zelfacceptatie ongeacht wat ik doe en wie ik ben. Ik voel me heel bevrijd.

Liefde, wat is dat eigenlijk? Geluk, vrede, gelukzaligheid zijn symptomen die ontstaan als gevoelens van liefde verrijzen. Dit zijn prettige ervaringen. Zolang liefde gekoppeld wordt aan beelden die we ervan hebben, zal je teleurgesteld raken en gedesillusioneerd. Er ontstaat dan pijn en deze pijn wil je liever niet ervaren en je bent geneigd uit de context te stappen. Daarmee ontneem je de liefde de kans om werkelijk te openen.