Ajo van IJzeren - Gedragen door de tijd zien licht inzien

Het leven heeft mij geleerd dat onvoorwaardelijke liefde zijn bodem in de pijn vindt en als je in staat bent de pijn die zich ontvouwt heus te ervaren, kom je in contact met een diepere essentie in jezelf. Je ervaart dat er in jou een ruimte is waarmee je in alles aanwezig kunt zijn. Op die plek ontvouwt zich de liefde als vanzelf.

De pijn brengt je in diepere gevoelens door er met aandacht naartoe te gaan, het te omarmen en te accepteren. Dan kan er innerlijke heelheid ontstaan en kan je in aanwezigheid en in bewustzijn groeien.

Pijnpunten in jezelf worden met name getriggerd door, of in, relaties. Het is als het ware dat de ander en dan vooral de intieme relatie, je inwaarts leidt om ware liefde, de onvoorwaardelijke liefde, te ervaren. Deze diepere liefde betreft vooral jezelf. De ander kan je geen pijn doen, het leven doet je pijn.

De laatste weken van Lars’ leven op aarde zijn voor mij het toppunt van pijn geweest, die ik tot nu toe ervaren heb. Het fysieke lijden van hem, het toezien hoe het leven het lichaam op een tergende manier verlaat, op een manier die zoveel fysieke pijn teweegbrengt dat het nauwelijks te dragen valt en ook bijna niet te bestrijden is door medicatie – pijnbestrijding. Mijn geestelijke pijn, mijn onmacht in ons voorbije gezamenlijke leven dat niet meer te veranderen viel door meer respect en begrip voor zijn doen en laten te hebben gehad.

Toen kwam de onvoorwaardelijke liefde dichtbij, heel dichtbij en werd vergeven een feit. Een proces van mijzelf vergeven, evenals de ander. Toen voelde ik weer in al mijn vezels dat je in het leven slechts jezelf tegenkomt door de ander, door degene waar ik ooit verliefd op werd. Lars was de ware om mij mezelf te doen leren kennen, te accepteren en te omarmen inclusief al mijn tekortkomingen.

In het leven is er meestal een koppeling van liefde met leuke, prettige, aangename dingen. Dat is nou net de grote valkuil om naar die gevoelens te hunkeren. Deze gevoelens kunnen zomaar wegvallen en waar blijft de liefde dan? Dan is er in de relatie geen liefde meer tot de ander. Ware liefde is die ruimte die alles omarmt en waarin deze gevoelens kunnen ontstaan. Juist die brengen je naar de essentie van het bestaan, naar je diepste zelf.

Een citaat uit de bijbel schiet me te binnen, namelijk de brief van Paulus aan de Korintiërs – 1 Korinthe 13. Daar staat onder meer: Liefde is geduldig en vriendelijk, liefde schept niet op en vindt zichzelf niet vreselijk belangrijk, liefde raakt niet verbitterd, liefde vergeeft. De liefde schiet nooit tekort en verdwijnt nooit.

Liefde is een staat van zijn, een bewustzijnsstaat zoals jij jezelf, anderen, de wereld waarneemt. Ga dat maar gewoon verkennen als het zich aandient. Ga er maar in en ontdek dat er plekken in je hart zijn die jouw spel van overleven en van nepliefde en je sociaal wenselijk gedrag, je aanpassen, of het aan jezelf twijfelen als je ergens geen zin in hebt, allemaal doorhebben.

Ware liefde is zelfacceptatie. Jij mag zijn die je bent. Dat betekent zoveel als op je gemak zijn met je ongemak. En daarmee vervalt het oordeel naar anderen en heeft onvoorwaardelijke liefde een kans zich te manifesteren.

GETAL 8154

KLEUR GEEL

GETAL. 8154 = 18 = 9. Ik maak van deze 9 in de geest een zespuntige ster. Symbool van de verbondenheid van hemel en aarde en de mens.

KLEUR. Geel is de kleur van wijsheid en zetelt op het kruinchakra. De tweede straal van goddelijke liefde en aarde gericht op zondag. Aartsengel Jophiel is de meester op deze straal en die kan aangeroepen worden om je wijsheid te versterken. Deze wijsheid schuilt niet in boeken maar in het leven. Het is de wijsheid van de levenskunst.

Wat een ruimte voel ik. Nog meer ruimte dan de oase van Ain Houdra, de wadi en alle wadi’s samen, alle hoogvlakten, bergen dalen van hier tot St. Catherine, Nuweiba voorbij tot Taba en langs en over Dahab, helemaal tot El Thoor.

Ik hoef niks, ik mag. Mee met de wind die mij draagt, mee met de elementen in mij en buiten mij tot in het hart van het grote kristal van moeder aarde en van de grote centrale zon, die leven geven. Tot in der eeuwen der eeuwen verbonden. Mee met de beweging in-uit, boven-beneden. Te weten en te zien dat het nooit enkel dag is en nooit enkel nacht. Mee met de geest van Gods wetmatigheid en kosmische waarheden.

De nacht valt in deze maand rond zes uur. Tijd voor een zaklamp als ik in mijn arisha (5) nog iets wil zoeken. Mijn solarlamp wijst mij de weg naar de slaapspullen die, wijs genoeg, in een apart indigoblauw zakje zitten. Vanaf half vijf verdwijnt de zon hier achter een van de bergen. Dan wordt het al kouder en krijgen de bergen rondom in deze hoefijzervormige kom een bewonderenswaardig zilveren randje.

Luchtbed naar buiten. Ik hoef het niet dagelijks op te blazen. Ik leg het overdag in mijn arisha. Als ik lakenzak, slaapzak, plus dubbele deken, plus fleecedekentje over mijn luchtbed, dat overigens ook op een deken ligt op het zand, geïnstalleerd heb, dan ja dan… Dan trek ik mijn nachtkleding aan. Lange mouwen, lange pijpen, wollen sokken, violet, gebreid door de moeder van Desie, die toen vierentachtig was en nu dood. Rood fleecevest, aangekocht in Lauterberg tijdens mijn vervlogen tijd bij Centrum Sonnenschein, vilten baret op, terrakleurig en klaar. Tijd voor mijn verlichte e-book. Zittend lezen, gewikkeld in een deken met opgetrokken knieën, totdat mijn handen en neus té koud worden. Onder mijn hoofd een rode kussensloop dat eerst wit was, met daarin mijn rode fleecevest gestopt als kussentje.

Als alles goed zit en ik mijn lange benen de ruimte kan geven, dan leg ik mijn linkerhand op mijn plexus solaris en mijn rechter op mijn hart en kijk naar de hemel. De maan verlicht het lichte landschap. Zij staat driekwart aan de hemel en is bijna nog vol. De poolster hangt vrolijk brutaal als eerste te knipperen aan het firmament. Ik adem diep in en uit in mijn warme bedje en als ik dat heelal bekijk word ik klein, zo klein, en voel ik mij heel nederig.

Dit universum, deze eenheid met de planeet aarde en alle sterrenstelsels en planeten. Dit alles wordt in stand gehouden door de energie die ís. Wat een kracht. Wat een beweger, die overal in elk levend wezen, het mensenrijk, planten en dierenrijk aanwezig is. Het hele systeem van het universum is in mij en met mij verbonden. Ik voel de zachte kracht van het universum in mij. Ik zoek de hemel af naar inzicht, ruimte, liefde en ik vind het in mijzelf. Ik voel mijn hartenklop met de impuls van moeder aarde. De zachte liefdevolle klank van het universum, de toon die hemel en aarde en het sterrenstelsel tezamen maken, hoor ik zacht liefdevol klinken. Het resoneert in mijn lichaam, mijn bloedvaten, mijn lymfebanen, mijn organen en zintuigen. Dit is wat mij in stand houdt. Deze energie die ik in- en uitadem net als eb en vloed, mee met de beweging. Diep in en uit, zodat alle cellen en atomen met iedere nieuwe ademtocht geheeld, vernieuwd en gevuld kunnen worden met stralend kosmisch licht.

Ik dank het universum. Ik dank de zon, die kleur geeft aan de wereld en de geestelijke zon, die kleur geeft aan mijn innerlijke leven. Ik dank de maan voor haar verlichting van het universum van dit moment en de geestelijke maan, die door haar getijde mij steeds meer inzicht geeft in alles wat verborgen is. Die mij uitnodigt verder te kijken dan het zichtbare.

Met grote bewondering sluit ik mijn ogen voor dit onvoorstelbare en zeg in dankbaarheid tegen de schepping:

“Hier ben ik. In uw handen beveel ik mijn geest.”

GETAL 22

KLEUR INDISCHROOD

GETAL. 22 = 4. De vorm van het getal vier wijst naar nu en wil neergezet worden op aarde.