Ajo van IJzeren - Gedragen door de tijd zien licht inzien

KLEUR. Roze is de kleur van het hart en van de derde straal van goddelijke liefde, aarde gericht op maandag. De aartsengel op deze straal is Chamuël. Ik open mijn hart en heel mijn wezen en laat het goddelijke licht en liefde binnenstromen.

Je moet in een giga goede conditie zijn wil je het tweede gedeelte van de reis van Nuweiba naar Ain Houdra overleven. Het eerste half uur rijd je over de asfaltweg. Weliswaar zo hard mogelijk, je niets aantrekkend van bochten, kuilen, tegenliggers en medereizigers, of verkeer dat dezelfde richting uit rijdt. Maar na de controlepost van de politie en na tien minuten asfalt richting St. Catherine, gaan we het asfalt af, zien rechts van ons de bedoeïenen-nederzetting Ras Gazala en daar begint het echte werk.

We stoppen. De lucht wordt voor een gedeelte uit de banden gelaten en dan wordt gas gegeven. De Efteling met haar crosscountry-baan is er niets bij. Hier zit je niet aangesnoerd of in de gordel, maar wel dicht op elkaar. Dat scheelt. Ik adem, probeer het althans, tot diep onderin mijn buik. Wil me vooral ontspannen houden en meebewegen. Althans, dat lijkt me verstandig. Maar dat leek zo. Als ik me ontspannen houd, dan is de autodeur te dichtbij. Bong, bong, en dat doet mijn lijf geen goed. Schrap zetten dus. Ondertussen is de radio keihard aangezet. De mannen vinden dit blijkbaar een feestje. Ik eigenlijk ook wel, besluit ik. Toch te gek dat mijn wens in vervulling gaat, dat mijn verlangen verwezenlijkt wordt en ik voorlopig in de woestijn verblijf. Hier zit ik dus nu te schrijven en hoef ik niet uit te leggen dat ik dit overleefd heb. Dat is participeren in de waarste zin des woords.

Machmout rijdt als een ware kunstenaar. Ervaring is dit en aanleg, want dit kan je echt niet leren. Amr heeft zijn telefoon gepakt en laat mij zijn optreden op het podium op de hafle (31) van Mousa en Rahlia zien en horen, waar slechts mannen toeschouwer zijn zoals de traditie betaamt. Hij is mooi en dat vindt hij zelf ook. Klopt ook. Je moet allereerst van jezelf houden toch? Hij houdt ook van anderen, dat voel ik en dat merk ik. Amr zegt dat ik zijn amma Ollanda (2) ben. Ik merk dat hij veel voor mijn vragen en verlangens overheeft.

We spreken in onze tezamen gemaakte taal van hart tot hart en zeggen geen woord. Anderen, die niet op deze golflengte zijn aangesloten, verstaan ons nauwelijks. Amr gaat met mijn verlangens aan de slag en zegt dan “Ayla mabsout (3), anna mabsout”.

Een uur rijden vanaf de asfaltweg naar mijn bestemming Ain Houdra. De snelle manier om er met mijn bagage en voedselvoorraad te komen. Anders loop ik hier met kamelen en doe ik er een dag over.

De woestijn moet je ervaren en dat doe je te voet, niet in een auto. De energie van het verbond van hemel en aarde, de wereld en jezelf tezamen ervaren zoals het bedoeld is. Puur, wezenlijk, zonder fratsen en opgeleukte dingen. Het is een gevoel, een gewaar zijn en dat is niet volledig te beschrijven. Gewoon zoals het is: aarde – vuur – water – lucht. Voortgaan, ergens heen, nergens heen. Lopen is een meditatief spel. Links rechts, yin yang, voor achter, beneden boven. Het water in je gaat forser stromen en maakt heel veel vastzittend opgeslagen leven los. Hele stukken leven trekken aan het geestesoog voorbij. Angstbeelden, vreugdebeelden, ik-beelden, goddelijke beelden. Sommige beelden worden groter, zachter, mooier, heler en blijven voor altijd op het netvlies. Andere beelden zie je nooit meer terug op het ritme van het ene en het andere been. Het verlies van het ego kan zich wel eens aandienen. Dat doet bewegen en zijn tussen zon, maan en sterren, hier in deze wondere pure eenzame wereld. Scheppend bezig zijn, een onbekend pad betreden. Grenzen wegnemen en verleggen.

Ik wil creëren en ervaren wat tot nu toe verborgen bleef. Ik wil spelen en delen. Mijn ondeugden en deugden bekijken, spiegelen, relativeren. Hier op de breuklijn van Afrika en Azië, waar vele volken vanuit het gebied van de Eufraat en de Tigris al eeuwen doorheen trokken met hun handelswaar. Waar bedoeïenen-stammen op zoek waren naar voedsel voor zichzelf en hun dieren. De kracht van de zon voelen als leven gevend element. De kracht van de aarde gewaar zijn als scheppend beschermend element. De kracht in jezelf ervaren als geschapene door en afhankelijk van deze twee elementen. Het vader/moeder, God, kind principe hier in alle vezels van jezelf voelen en ervaren. In de liefde van de scheppingskracht zijn met al je vezels en je daaraan overgeven.

De bedoeïenen en ik zijn misschien wel net zo wonderlijk als de wereld hier. Wij spreken de taal van het hart. Niet de taal uit de boeken. Wij houden van elkaar, voelen elkaar aan, begrijpen elkaar. We zijn vaak ‘uitgepraat’ en toch niet uitgepraat, want in de stilte spreekt het hart en laten we elkaar voelen dat we liefde, vrede en wijsheid zijn.

Ik zie de witte roos van vrede en broederschap in hun harten en bewonder hen om hun levensstijl, de eenvoud van het zijn, de vanzelfsprekendheid van het delen, de dienstbaarheid zonder poespas. En nog zoveel meer dat ik van hen geleerd heb, zoals dankbaarheid tonen voor het bestaan, door middel van gebed en aanbidding van de aarde en het heelal.

GETAL 243

KLEUR GEELKOPER

GETAL. 243 = 9. Deze 9 is barmhartig en vol van liefde die hetgeen dat in de cirkel verborgen zit in liefde en eenvoud wil aarden.

KLEUR. Geelkoper wil het bestaande dat in de aarde aanwezig is ten volle eren en bewonderen.

Ik ben op de geboorteplek van Isr. Het land dat zijn vader Faisal, die ik al jaren ken, gemaakt heeft tot een prachtige bloeiende oase met dadelpalmbomen, tamarisken, olijfbomen, groot en klein, oud en jong, die bewaterd worden met zwarte gummislangen van een centimeter dik en greppels waar het water als een minirivier van de ene boom naar de andere stroomt. Genoeg om te overleven, te groeien, vrucht te dragen, schaduw te bieden en de temperatuur te dempen.

Nu zit ik op de troon van genade die ik vond nadat ik Isr gezegd had dat ik om vijf uur, een uur voor donker, weer terug zou zijn. Hij vroeg welke kant ik opging, of ik water bij me had en zei dat hij mij gaat zoeken, als ik niet om die tijd terug ben. Dit houdt een verwijzing in waar ik me op dit moment wel iets van aantrek en toen hij het zei niet, toen voelde ik me ietwat gekwetst. Mocht hij denken dat ik tussen deze zand- en kalksteenbergen zou verdwalen? Ik ben weer hier voor de misschien wel zestigste keer sinds de vijfentwintig jaar dat ik in de Sinaï kom. Hij is nu dertig jaar en kwam hier als baby, net als zijn kleine Houssein van nu zeven maanden, maar misschien kwam hij hier minder vaak dan ik omdat hij in Ras Gazala woont.

Mijn troon is een meter hoog, met een vlak ter grootte van het zitvlak en een breedte van zo’n tachtig centimeter. Het zitvlak helt iets naar voren net zoals de kerkbanken in de protestantse kerk op het Korte Voorhout in Den Haag destijds. Daar gleed ik ook altijd naar voren, omdat de bank zo glad was door de zondagse kleren van de kerkgangers. Hier geen achterhoofden en een donkerbruine preekstoel met een aarzelend lichtje om een donderpreek voor te lezen en de zegen van de Heer uit te spreken. Hier spreekt de Heer zelf die alom vertegenwoordigd is in alles en al in het Heel-Al.

Deze zetel is van veelkleurig zandsteen en het uitzicht hier laat mij de totale glorie van de schepping zien waar de hemel de aarde raakt en het licht uiteenvalt in kleur. Hier een veelvoud van sporen van de tijd, van de eeuwigheid. De tijd heeft ingenieuze sporen achtergelaten die de lichte zandkleuren doet uiteenvallen in onvoorstelbaar veel verschillende tinten, licht, donker, gelig, rozig, paarsig, wittig en oneindig veel ontelbaar verschillende structuren. Niets is gelijk aan iets anders zoals geen mens, geen dier, geen blad aan de boom, geen haar, geen oog hetzelfde is. Terwijl ik dit waarneem en weet, word ik stil, heel stil, diep bewogen.