Ajo van IJzeren - Gedragen door de tijd zien licht inzien

KLEUR. De kleur is ivoorwit met in het centrum van de cirkel de mens met gespreide armen. Teken van overgave. Als ik langer kijk, zie ik dat ik het ben. Tranen van dankbaarheid en ontroering bleken achter mijn oogleden verscholen, want ze ploppen op uit hun kleine gevangenissen, blij te kunnen stromen. Overgave. En nu vanuit de overgave alert zijn en liefdevol invoelen wat bevrijd wil worden. De kleur blijft vooralsnog in de cirkel.

Toen ik neerstreek op het fijne grind, in de schaduw van de manshoge, met betonblokken ommuurde hof van Amr en zijn familie, zag ik het tafereel van het moment voor mijn geestesoog. Een stralende roze wolk met overal zachtrode verspreide harten in alle maten en vormen, die zich slordig neergevlijd hadden op deze prachtige roze wolk, die door hen iets roder werd. Ik was vier jaar niet hier geweest.

Midden in al deze harten zat het grote hart van Nayla. Ze steeg vrij moeizaam van de grond op en tegelijkertijd riep zij vreugdevol mijn naam, alsof ik opgestaan was uit de dood. Ik voelde haar roze energie als een dun dekentje dat je ’s zomers in bed over je neerlegt, als het niet al te warm is. In haar donkere ogen lichtten kortstondig sterretjes op als een vallende ster in de nacht. Ik voelde me thuiskomen en alle wifi-internet-Facebook-Messenger-LinkedIn-sms-energie viel daarmee op de grond en baande zich een weg naar het grote kristal van moeder aarde. De weg naar mijn hart werd korter en korter, terwijl ik rustig in en uit ademde.

Wij zien elkaar opgroeien en groeien, de warme armen, die stevige omhelzing die mij doet thuiskomen en mij het gevoel geeft welkom te zijn. Ik ben jullie gast, in jullie woestijn, jullie land. Alleen jullie kennen de eeuwige taal van de natuur hier, van de zon, de maan, de wind en de sterren. Alleen jullie kennen de schaduwplekken op het heetst van de dag. De kosmos die haar lied zingt, nu ook voor mij

Er zat ook een djidda (1) van weet ik hoeveel kinderen en kleinkinderen in deze wintertent die tegen de buitenmuur van de grindtuin aan de westkant van Amr zijn grauw betonnen huis was aangebouwd. Haar zwarte dunne, met glitters omrande hoofddoek ontlokte een fascinerende kleur haar die ik nog nooit gezien had in deze contreien en dat niet alleen omdat vrouwelijke haren altijd verstopt zitten onder de hemama (10). Ze worden bij mijn weten nooit zo wit. Zo wit als sneeuw was de harenrand die zich ondeugend toonde aan mijn Europese ogen. Terwijl ik eraan terugdenk glimlach ik. Ik word altijd blij van ontluikend nieuws.

GETAL 4222

KLEUR VERMILJOENGROEN

GETAL. 4222 = 10 = 1. Eén is een nieuw begin. Mijn verlangen naar een nieuw begin is groot en ik sta open voor alles wat op mij toe komt. In verbondenheid met boven en beneden, de hemel en de aarde.

KLEUR. Vermiljoengroen is de kleur van het hart dat wijd openstaat om de goddelijke intelligentie te ontvangen en te delen. Mijn hele systeem is bereid te revitaliseren en al het nieuwe naar buiten te laten stromen.

Vijf volwassen vrouwen in lange kleurige jurken die met kennis en kundig handwerk bestikt zijn met witte en roze pailletten, die schitteren en oplichten in de zon, kwamen in en uit het deurgat dat afgedekt werd met een ultramarijne dikke deken. Deze was aan de bovenkant van de deurpost met grove spijkers vastgemaakt. Ik weet nooit wie hier allemaal blijven slapen, buurvrouwen, nichten, schoonzusters, zonen, dochters, ik weet het niet. Ik wil het ook niet weten. Ik aanschouw en kijk of ik ze ken, of nog wil leren kennen.

Iedereen is vrij chagrijnig, behalve ik na mijn eerste nacht buiten met afnemende maan. De kortste vrouw droeg een okerkleurige jurk met handgrote zakken op haar heupen, bestikt met paarsrode pailletten die ook op de schouders van de jurk zaten en die de lange mouwen afsloten met een nauwe band die eveneens bestikt was. Haar gezichtje was ivoorkleurig. Haar taille was smal. Een elastiek, verwerkt in de jurk, accentueerde dat heel geraffineerd. Als zij in het licht loopt, zullen de lovertjes schitteren en terugslaan op haar wezen. Die tijd was nu nog niet aangebroken. Zij is nog te onervaren. Haar haren waren bedekt met een oudroze hoofddoek en ik zag op haar achterhoofd een flinke uitstulping die je vrijwel altijd waarneemt bij alle vrouwen in deze cultuur. Het teken van de lange opgestoken haren die aan het oog van de buitenstaander onttrokken worden.

De uitdagende manier waarmee vrouwen hier hun bedekte lichaam tot in de finesses vrouwelijk kunnen laten zijn, is prachtig. De taille, de schouders, rondom de hals een stiksel, een kleurig accent van kant, lovertjes, parels, geraffineerde andere stofjes, zij markeren de vrouwelijkheid. Borsten, billen, benen, armen, hals, haren, ze blijven bedekt, maar worden aantrekkelijker en vragen op hun manier om meer aandacht.

Een driekleurig lang gewaad van zwart-wit-oker in verschillende hoekige vormen van lange strepen en blokken, door, over en langs elkaar, tonen een prachtige slanke gestalte met een smal gezichtje van plusminus twintig jaar. Haar flinke handvol borsten verraden een kind. Het kind was echter niet in beeld. Later zag ik een dreumes van zeventig centimeter met gitzwarte huilende ogen, die kennelijk voor het eerst een Europeaan zag. Het achtervolgde huilend, bang, met uitgestrekte wijd open bewegende armpjes en ronddraaiende handjes, de driekleurige geblokte jurk. De zwarte krulletjes van het kind zaten nog vast op het bolletje geplakt, na een rustige nacht.

Vervolgens werd ik een vrij donkere, velours lange jurk gewaar. De kleuren waren in de fabriek al uit de stof geperst, zodat slechts een aftreksel van de kleur grijs met verschillende ondertonen overgebleven was. Deze kleuren worden nog steeds in de gereformeerde kerken gedragen waar blijdschap in de Heer er ook uitgeperst wordt. De stof zelf was wel aaibaar, maar de inhoud om deze tijd van de dag nog niet. Maar ik weet dat dat een geruststelling is.

De verrassing. Vooral bescheiden lijkt de kleur onder een nog niet wakker gezicht. Een raak-mij-niet-aan houding, laat mij met rust, ik ben alleen op de wereld. Dat alles maakt indruk op mij en ik handel dan ook naar de uitstraling en houd me rustig. Bovenop haar gewelfde borsten duikt een geweldige verrassing op, totaal in tegenstelling met haar uiterlijk. Stralende bloemen, een volledig boeket, zo van de bloemist, of zo uit de tuin geplukt, maar deze zijn gerangschikt door ijverige handen en stralen mij tegemoet.

De jurk is nog verder opgeleukt met een gekleurd lint dat vrolijk en nonchalant haar weg zoekt tussen de bloemen, naar openheid en bevrijding. Het lint stopt net over twee samengeperste borsten. De jurk is daar iets te nauw. De borsten willen ook bevrijd worden, evenals haar gestolde glimlach. Maar zo kan ook een gestolde glimlach een glimlach teweegbrengen.

Een glimlach van oor tot oor ontstaat in mijn gelaat en maakt de rimpels naast mijn mond dieper en ik voel dat die rond mijn mond verdwijnen. Hiep hiep hoera. De kleur van mijn gelaat heeft de kleur van de borduursels overgenomen, warm en stralend.

Wat kan zo’n stil geborduurd boeket van duizenden steekjes in alle zonnige tinten geel-oranje-oker veel bewerkstelligen. Het wekt de hele grijsbruine jurk en haar beschouwers tot leven. Stil bewonder ik de ontwerper en stuur een enorme straal liefde en licht naar het hart, de handen, de materialen, de naaister, de machine, met de stille wens dat nog heel veel prachtige bevrijdende ontwerpen mogen volgen.

GETAL 68

KLEUR ROZE

GETAL. 68 = 14 = 5. De 5 wijst naar het verleden, is geopend en bereid te ontvangen, te aarden en haalt zijn inspiratie uit het deel dat naar boven wijst. De lijn naar rechts is bereid alles wat het ontvangt door te geven aan de toekomst.