Erwin Dijkstra - Van au pair tot sub

Als ik mij heb opgefrist ga ik mijn kamer uit de stad in lopen, het was immers prachtig weer. Het was spannend en ik bedacht: wat voor een opdracht kan ik nu op mijn kamer uitvoeren, dat was apart.

Ik had heerlijk geshopt in Lyon en was tegen zeven in de eetzaal die gewoon wow was, zo luxe, en wat voelde ik mij klein. Het waren allemaal rijke mensen met veel goud om zag ik wel en sjiek gekleed. Tegen even voor negen was ik terug op mijn kamer en wachtte ik gespannen op een bericht van mevrouw. Het zou nog een dik uur duren dan zal het wel komen, dacht ik.

Dan, na lang wachten en de nodige zenuwen hoorde ik een piep. Ik keek snel en het was het adres in Fréjus waar ik morgen werd verwacht om klokslag twaalf uur. Dan nog een piep. O jeetje, er komt nog een mail binnen, Opdracht staat erboven. Aandachtig lees ik het, maar schrik enorm. Nee, schud ik met mijn hoofd en kijk uit het raam. Open de gordijnen, Verona. Hè, dacht ik, hoe kunt u weten dat die dicht zitten! Er staat:

Verona, kleed je uit op jou lingerie na, en ga met je handen op de rug voor het raam staan, en draai een rondje om jou as, maar langzaam. Ga daarna in de linkerhoek met je handen op de rug en je benen gespreid, minimaal vijftig cm, zonder om te kijken naar het raam staan. Zodra een piep op je telefoon gaat mag jij stoppen en de gordijnen dicht doen, het duurt minimaal vijftien minuten. Vanaf nu heb je vijf minuten de tijd om je gereed te maken voor de opdracht. Daarna is jou kans om een droombaan te krijgen voorbij, de tijd gaat nu in. Jij wordt dan geobserveerd van op afstand, vanuit een ander hotel.

Nee nee, dit geloof ik niet. O dit is waanzinnig, dit kan niet. Ik ben in paniek en durf Sara ook niet te bellen. Ik stond helemaal te shaken op mijn benen. Ik scheurde de gordijnen open en waar moest ik zoeken? Wie begluurde mij in hemelsnaam?! Snakkend naar lucht kleedde ik mij snel uit, gezien de tijd die erbij stond. Gelukkig had ik lingerie aan. O, ik schaamde mij dood. Oké, ik zat tien hoog maar met een venster met open gordijnen, dat was bizar. Mijn hart slaat op hol als ik voor het raam ga staan en een rondje draai om mijn as. ”O mijn god,” zeg ik, ”help mij, dit is waanzinnig.” Ik schaamde mij diep, alhoewel het donker was. Maar ik deed het toch. Dan loop ik naar de bewuste hoek. Ik was ten einde raad en ga staan als een klein kind dat straf heeft verdiend. En met mijn benen nog eens gespreid ook. Met hartkloppingen sta ik voor het raam. Ik besterf het letterlijk. Na lange tijd gaat de piep. O, gil ik bijna en ren naar de gordijnen en scheur ze dicht. Ik was in ademnood door de spanning.

Na vele minuten, ik schrik mij stijf, weer een piep. Gefeliciteerd, Verona, je bent geslaagd voor de gehoorzaamheidstest. Tot morgen, Verona. Pff, mijn god, als ik dit aan Sara vertel zou ze zeggen: ben jij gek geworden of zo, Verona? Dat doe je toch niet. Dan kon ik alleen zeggen: inderdaad, dat mag je wel veronderstellen. Hoe kon ik? Nog snakkend naar lucht plof ik languit op het bed neer en ben in een soort shock.

Na lange tijd begeef ik mij naar de badkamer en besluit een bad te nemen, om even te ontspannen. Wie heeft mij bespied, wie heeft aan mevrouw doorgegeven dat ik de opdracht heb uitgevoerd? Tegen twaalven lig ik eindelijk in bed, nauwelijks van de schrik bekomen, ben ik in een diepe slaap gevallen.

Naar Fréjus

Ik was vroeg op en zat vroeg aan het ontbijt. Ik dacht diep na over wat ik kon verwachten en begon steeds meer te denken aan de woorden van Sara. Dat ik weleens als een subje dienst zou kunnen gaan doen, alles leek daarop. Ik zou dat niet aan kunnen, daar was ik niet het type voor. O nee, dat gaat niets worden, dacht ik, ondanks het waanzinnige salaris dat mij voor ogen stond. Het ontbijt was uitstekend, meer dan dat, en als ik naar de lift loop gaat mijn piep. Er kwam een mail binnen. Ik begon hoe stom ook te trillen en keek angstig in mijn mailbox. Goedemorgen, Verona, zal jij voorzichtig zijn, schat. Neem de tijd en kijk uit en een goede reis.

Pff … ik schreef terug: Dank u, mevrouw.

Met veel spanning stapte ik achter het stuur van mijn autootje en snorde weg van Lyon om af te zakken naar het zuiden, waar ik mijn TomTom op het bewuste adres had ingesteld. 272 km gaf het aan. Nou, dat zou ik ruimschoots halen. Onderweg nam ik twee koffiepauzes en het laatste stuk was nog 39 km dan zou ik er om 11.50 uur kunnen zijn. Dan zou ik nog even vijf minuten in de buurt van het huis wachten en dan voorrijden, zo had ik het mij voorgenomen.

Het weer was gewoon super. Ik had mijn nieuwe rokje en topje aangetrokken en zag er bij mijn weten flitsend uit, lekkere parfum en make-up op. Ik zat vol spanning te wachten op wat mij te wachten stond.

Om even voor twaalf bel ik bij een grote poort aan. Wow, dacht ik, wat een villa. ”Ik zie je, Verona, ik doe open, schat.” En ik rij naar binnen. Als ik door de poort rijd, zie ik in de achteruitkijkspiegel het hek achter mij sluiten. Langzaam rijd ik naar de immense villa en parkeer mijn auto in een daarvoor bestemd vak. Ik stap met een grote bos bloemen uit, die ik onderweg nog snel heb kunnen kopen.

Dan herken ik Paula, ze staat op de stoep en kijkt mij vriendelijk aan.

”Welkom, Verona, je bent nu bij ons huis. Mrs. Chaleen woont driehonderd meter verder, daar gaan wij later heen.” Wij kussen elkaar. ”Kom binnen, schat, wat heerlijk dat je bent gekomen.” De deur ging achter mij dicht.

”Dit heb ik voor u meegenomen.”

”Wow, schat, wat een pracht bos bloemen, en ook nog wel mijn kleuren, schat.”

”Ook wil ik u nogmaals bedanken voor de overheerlijke parfum. Die is echt geweldig.”

”Ja, je hebt hem nu op hè?”

”Ja, ik vind hem zo lekker.”

”Nou schat, ik voelde dat ik jou daar blij mee kon maken.”

”Mag ik even naar het toilet, mevrouw?” vraag ik dan.

”Natuurlijk schat, loop maar mee.” Ik zag direct wat een weelderige luxe. ”Kijk, hier is het toilet, Verona, spoel jij je poesje ook even in het bidet? Zeep staat ernaast, weet je hoe dat werkt?”

”ja mevrouw,” zei ik, ”dank u.”

”Handdoekjes liggen er wel om je poesje te drogen.” Nou zeg, dacht ik, dat was wel even duidelijk alsof ik een klein kind was. Het zou de eerste keer zijn dat ik een bidet zou gebruiken, maar ik deed alsof ik er ervaring mee had! Niet dus!

Na enige minuten was ik klaar en liep het toilet uit. Mevrouw stond mij op te wachten. ”Ga je mee, schat?”

”Ja mevrouw,” zei ik, en wij komen in een prachtige kamer, wow, wat een luxe.

”Ga lekker zitten, Verona. Wat gaan wij drinken? Zullen wij een wijntje nemen, daar is het een mooie tijd voor.”

”Ja alsjeblieft, mevrouw,” zei ik.

Als de wijn is voorgezet, vraagt mevrouw: ”Heb je een goede reis gehad, Verona?”

”Jazeker,” zei ik, ”het was nu niet zo ver meer.”

”En het hotel, was dat oké?”

”Nou, dat was helemaal te gek, een ­beetje te veel voor mij hoor,” lachte ik.

”Nee hoor, schat, voor jou is niets te veel. Weet je, kom, wij gaan lekker buiten zitten, neem je glas maar mee, Verona, het is zulk mooi weer.”

”Ja, super idee,” zei ik.

Als ik buiten kom kijk ik mijn ogen uit. Zo’n luxe tuin, en zo mooi aangelegd en een enorm zwembad. ”Wow,” zei ik, ”wat woont u mooi, mevrouw.”

”Dank je, Verona, ja wij zijn er ook zeer content mee. Nou laten wij het eens over jou hebben, ik heb begrepen dat jij wel belangstelling hebt voor de baan bij Mrs. Chaleen.”

”Ja ik wil er wel verder op ingaan,” zei ik, ”maar het is mij niet helemaal duidelijk. Ik kan goed verdienen, maar ik moet altijd aan mevrouw haar zijde aanwezig zijn, wat moet ik mij daarbij voorstellen? En dat ik mag genieten van alle luxe met de toezegging van een cabrio, maar dat krijg ik niet allemaal zomaar, dat geloof ik niet, mevrouw.”

”Dat begrijp ik dat jij dat niet zomaar gelooft en daar heb jij ook gelijk in, ik zeg het maar eerlijk tegen jou. Waar het om gaat is … hoe zal ik het zeggen … beloof mij niet te schrikken, oké?”