Erwin Dijkstra - Van au pair tot sub

Toen ik de Lafayette uitwandelde viel mij een bijzondere knappe dame op. Zo dacht ik: u hebt mooi opgemaakte ogen, toen ze haar zonnebril op haar hoofd zette. Verder schonk ik er geen aandacht aan en wandelde naar het parfummuseum, niet door hebbende dat ze mij volgde. Het zal een driehonderd meter geweest zijn tot het parfummuseum.

Het was redelijk druk in het parfummuseum met Chinese toeristen, waar men ongekende heerlijke geuren mocht testen en samen kon stellen. Net als ik wil ruiken aan een lekker parfum, hoor ik een stem zeggen: ”Die is erg fijn, mevrouw.” Ik kijk om en zie die prachtige dame die ik bij het uitgaan van Lafayette tegenkwam.

”Bedankt voor de tip, mevrouw,” zeg ik.

”Bent u toerist?” vraagt ze vriendelijk.

”Ja, zo zou u het kunnen noemen, ik ben op doorreis naar Spanje naar mijn vriendin in Barcelona voor een korte vakantie. En ik doe enkele tussenstops anders is het voor mij te ver. Ik heb maar een klein autootje, mevrouw,” zei ik beleefd terug. Dan ruik ik aan het parfum en snuif het in mij op. ”Die is echt fijn,” zeg ik. Maar dan zie ik de prijs. ”O mijn god,” verzucht ik, ”die is prijzig.” Dus zet ik het gauw terug.

”Vindt u hem echt fijn?” zegt de mevrouw.

”Nou, zeg maar bijzonder fijn, eerlijk gezegd, maar voor mijn portemonnee is het niet zo fijn.” Ik zie de mevrouw nog een slag groter pakken, die van 147 euro, en naar de kassa lopen.

Verwonderd kijk ik mevrouw na. Die durft, denk ik, en besluit zelf een klein flesje uit te zoeken en heb verder geen acht meer op die dame geslagen.

Ik reken af en verlaat het museum. Als ik dan buitenkom staat die knappe dame mij op te wachten.

”Hoe heet u?” vraagt ze beleefd.

Ik zeg: ”Verona mevrouw,” en ze geeft mij een hand.

”Ik ben Paula. Kijk eens, dit krijg jij van mij, schat. Je hebt mijn aandacht getrokken. Je bent zo’n bloedmooi meisje en jou bescheidenheid siert jou, eerlijk gezegd.”

”Mevrouw, waaraan heb ik dit te danken? Dat is te gek, ik ken u helemaal niet.”

”Dat is niet erg, schat,” zeg ze en knijpt mij in mijn arm. ”Ik ben jou stiekem gevolgd vanaf Lafayette.”

”Nee,” zeg ik, ”ik heb u gezien en dacht: wat hebt u prachtig ogen.”

”Nou, bedankt voor het compliment Verona. Hebt u werk, Verona of studeert u nog?”

”Nee, nog niet,” zeg ik, ”ik ben net afgestudeerd als bachelor Frans/Spaans.”

”Zo, dat is knap gedaan, Verona. Kijk eens, ik geef u ook mijn visitekaartje. Ik weet een uitzonderlijke baan voor u waar u tig keer meer zult gaan verdienen dan als docente, en er is nog veel meer, u zult uw ogen uitkijken. Denk er maar over na, en u kunt mij altijd bellen. Mag ik wel een foto van u maken, om deze aan mijn relatie te laten zien?”

”Natuurlijk, mevrouw,” zeg ik.

”Even met ons beiden en even apart van u compleet, wacht, ik maak ook even een korte video. Wil je een stukje lopen en een rondje om je as draaien?”

”Nou, ik lijk wel een model,” lach ik.

”Nou schat, jij weet het waarschijnlijk zelf niet, jij bent meer dan dat zelfs.”

”O, maak mij niet verlegen, mevrouw,” zeg ik nog.

”Heel erg bedankt, Verona, genoeg zo. Ik moet nu helaas snel weg voor een zakelijke afspraak. Het spijt mij heel erg, ik had graag even langer met u willen confereren op een leuk terrasje maar ik heb echt geen tijd, vreselijk sorry nogmaals. De baan is namelijk in Fréjus, weet u waar dat is?”

”Ja, dat weet ik, het ligt tussen Nice en Marseille in,” zeg ik.

”Heel goed, meisje, geografisch bent u goed onderlegd. Bel me maar, schat, het is een droombaan, u hebt alles wat wij zoeken.”

”O mijn god,” zeg ik verbaasd, ”wat overkomt mij nu?” zeg ik van schrik.

”Mag ik u kussen?” vraagt mevrouw beleefd.

”Natuurlijk,” zeg ik, waarna wij elkaar hartelijk kussen. Het is gemeend en de hand op mijn rug raakt mij diep.

Ze kijkt mij aan. ”Dat smaakt naar meer, schat,” zegt ze nog. ”Sorry, ik moet gaan. Als u niet belt dan wens ik u alle goeds in uw verdere leven toe, Verona, u verdient alleen het allerbeste.”

Nog een handkus en weg liep de prachtige, goed geklede dame. Ik had niet eens mijn telefoonnummer gegeven, wat stom, dacht ik. Verona, hoe dom kun jij zijn? Maar het ging ook zo snel. Ik heb met verbazing de mevrouw nagekeken. Op afstand keek ze nog een keer achterom, ik zwaaide gedag. Wow Verona, wat overkomt jou nu? Ik keek naar mijn cadeau van 147 euro en het visitekaartje. Dit moest wel een bijzondere dame zijn.

Totaal verward liep ik van het museum vandaan en zocht een restaurant op waar ik gezellig buiten kon zitten. Ik nam een heerlijk wijntje en bekeek het visitekaartje. Het was van een firma. Paula Papadakis. Dat is Grieks, dacht ik, wat bizar. Verward drink ik van de wijn en kijk de voorbijgangers aan. Wat moest ik hiervan denken? Ik was zo confuus en de zoen die ik van mevrouw kreeg liet mij ook niet onbevangen. Jeetje wat overkomt mij? dacht ik. Zou Sara toch gelijk hebben dat ik aantrekkingskracht zou hebben voor vrouwen en dat vrouwen dat voelen? De warme begroeting die totaal onverwachts tot mij kwam had wel degelijk wat met mij gedaan. De kus had mij ook niet onberoerd gelaten, het was anders dan anders. Ik ben er ondersteboven van en kijk verdwaasd in het rond.

Ik besluit Sara te bellen en om advies en raad te vragen wat ik moet doen. Ik kon even ongestoord bellen want naast mij zat niemand. Na enkele keren over te zijn gegaan hoor ik ”met Sara”.

”Hallo schat, met Verona, nu moet ik je toch wat vertellen wat mij zonet overkwam in Parijs.”

”O,” gilde ze door de lijn, ”vertel het mij, Verona. Heb je een leuke man ontmoet?”

”Nee,” lachte ik, ”integendeel.”

Nadat ik het haar had verteld, was het wel duidelijk, ik zou er spijt van krijgen als ik er niet op in zou gaan, zo hield Sara mij voor. ”In je leven krijg je allemaal één kans,” zei Sara, ”die pak je of niet.” Daar was ik inmiddels ook wel van overtuigd geraakt.

”Bellen kan altijd,” hield Sara mij voor.

”Ga ik doen,” beloofde ik, ”als ik in het hotel ben.”

”Houd je mij op de hoogte?” vroeg Sara.

”Natuurlijk,” zei ik, ”jij hoort van mij.”

O, wat spannend, en wat voor baan moet het wel niet zijn, dacht ik, om zoveel geld te verdienen. Ik kon het niet bedenken. Een kantoorbaan? Nee, daar verdien je zeker niet veel mee, in Frankrijk althans niet, voor zover ik wist. Afijn, ik zou vanavond weleens gaan bellen. En ik hoor Sara nog zeggen: ”Zoiets, Verona, overkomt je maar één keer in je leven, je zou dom moeten zijn om in ieder geval er niet nader op in te gaan.” Dat was wel duidelijk voor mij, dacht ik, Verona, jij gaat bellen.

’s Avonds in het hotel

Ik zat vol spanning, ik moest immers die prachtige mevrouw bellen. Ik stelde het steeds uit, tot tienen. Nu moest ik wel, anders zou het te laat op de avond gaan worden. Met zweethanden belde ik.

Toen ging de telefoon over: ”Met Paula Papadakis.”

”Met Verona,” zei ik. ”Hallo mevrouw, ik dacht ik ga u bellen en horen wat u mij te zeggen hebt.”

”Wat geweldig, schat, ik overlegde net met mijn beste vriendin, Mrs. Chaleen, dat ik een uitzonderlijk mooi meisje heb aangesproken in Parijs. Het gaat namelijk om Mrs. Chaleen, mijn vriendin, ik zal haar u even geven, zij kan u er alles over vertellen.”

”Met Chaleen,” hoorde ik een stem zeggen.

”Met Verona,” zei ik.

”Nou, ik heb net iets over jou gehoord, Verona, mag ik jou en je zeggen, gezien het verschil van ons niveau, Verona?”

”Natuurlijk,” zei ik. Ze kende toch niet mijn niveau! dacht ik. Dat was eigenaardig gezegd en een ­beetje misselijk arrogant en kleinerend. Dat was al een slecht begin, vond ik.

”Verona, wij wonen in Fréjus, in een zeer luxe villa waar wij een au pair nodig hebben. Onze huidige au pair is na zeven jaar getrouwd met een rijke relatie van ons en leeft nu in Nice, en ik ben op zoek naar een heel leuk meisje.”