СтаВл Зосимов Премудрословски - ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар

Дар Ночлежка онҳо фавран дӯстони бардурӯғ пайдо карданд, шарикони нӯшокӣ карданд ва обидон тавассути асирӣ ба баъзе паразитҳои паразитӣ, ки маъюбон ва пирони қишри худро ғулом карданд, инчунин афроди бечораро бо онҳо баробар карда шуданд, риштаи ҳаррӯзаи онҳо. Аммо роҳибон тадриҷан ин озодиро аз ҷониби худ нодида гирифтанд ва қарор доданд, ки доираи тамос ва ҷои истироҳатро иваз кунанд, ба ман муроҷиат кунанд ва шабро дар таҳхонаи хобгоҳи Семинари Александр Невский Лавра, ки Алексашка Невзоров як маротиба таҳсил карда буд, гузаронанд. Ман ҳанӯз малака ва таҷрибаи мубориза дар кӯчаҳоро гум накарда будам ва дар байни дуздҳо аз мақоми махсус бархурдор будам. Онҳо маро бе бурҷ даъват карданд ва баъзан ҷуръат намекарданд, ки баҳс кунанд. Хулоса, бо ман тамос нагирифтанд ва ман пас аз гӯш кардани Серафим ва Фиона, ки дар бораи қудрати ман дар ҳақиқат медонистанд, на бо овозаҳо, дар бораи муошират ва даромад, боақлона розӣ шудам. Хати поён ин буд, ки ман як намуди ҳамёни амният будам. Онҳо, дар танга либос пӯшида, ба ягон мағоза даромаданд ва пешниҳод карданд, ки дар бораи саломатии хешовандонашон як рӯз пеш гӯянд, ба баъзе ғорҳои Псков рафтанд. Як ном боз ба миқдори бист рубл арзиш дошт. Пул ба ман интиқол дода шуд ва квитансияҳои дар Собори Қазон буда дар зери дуои онҳо сӯзонда мешуданд. Ман, баръакси онҳо, дар либоси шаҳрвандӣ будам, аммо бо риш. Ин кор дар ҳолате сурат гирифт, ки агар полис ба мо ҳуҷум кунад, ман ба мисли чапи онҳо хоҳам шуд ва дар ҳузури онҳо диноре надоранд. Ва ҳама чиз ба таври комил рафт. Рӯзе, ки мо «буридаем», яъне мо ҳамагӣ якуним ҳазор рубл гирифтем ва пас аз кор мо дар майдонҳо мерафтем, ки дар он сад грамм рехта, ба намуди зоҳирии хук маст шуда будем. Ва онҳо ба ҳуҷраҳои худ, хобгоҳи семинарӣ дар назди Александр Невский Лавра мерафтанд, ки рӯзе серғизо ва маст буд, хушбахт ва хаста буд, аммо аз роҳ гузаштан ба хона ҳам хатарнок ва ҳам душвор буд. Бо роҳҳои гуногун бедор шуд, ки ин дар маркази детоксинг рух дод. Ва боз дар он ҷо, ки мо аллакай маст ҳастем ба идораи полис бурда мешавад. Фиона тамоман бесарусомон аст. Вай лоғар, хеле меҳрубон, хуб хонда ва соддалавҳ буд. Ифодаи чеҳраи ӯ, алахусус маст, ба чеҳраи гӯсфанди кунди чашмҳои нозук буд. Сераф, баръакс, лоғар ва фарбеҳ мисли хук, хасис ва маккор буд. Ӯро доимо дар назди луоб, дар ҷое ки героин, кокаин ва алафҳои бегона пинҳон буданд, бояд ҷустуҷӯ мекарданд. Дуруст аст, ки падари Фиона ба анус баромад, вай инчунин ташаббускори ҷустуҷӯи ҳама дар навбати худ буд, албатта, ғайр аз ман, зеро ман пул доштам ва ман метавонистам онро дар нишеб ё ҷигар бурам, барои эътимод ва имон ба суханони ман, то онҳо ҳамеша ба мушаххасоти ман боварӣ доштанд. Пас аз он ки кашфи банкнотҳо падари Серафим тавба кард ва бахшиш пурсид, ба зону зону зада, ба ҳайрат афтод, ки онҳо ба куҷо меғунҷанд ва бо ғусса мехӯранд:

– Аммо онҳо ба куҷо рафтанд?

Моро ба идораи навбатии полис бурданд ва афсари навбатдор ба мо амр дод, ки гурӯҳи худро дар хонаи маймуне пӯшем, ки дар он ҷо ду туркман ва ҳамтои ширхӯри хушбӯй ва бебаҳо дар зимистон либос мепӯшиданд, гарчанде гармӣ беш аз сӣ боло буд ва ӯ низ кулоҳҳои зимистонӣ дошт. Ва ӯ бе талабот мегӯяд, ки субҳи сармо аз моҳидорӣ сард аст ва ё доғҳои китф, сипас дӯкон, сипас гардан, сипас камар ё пойро бидуни пойафзол, пас аз болинишин ва ҷойҳои дигар харошидааст. Ва ин дуруст аст.

Мо Фионаро ба қафаси қафас оварда, ӯро дар курсии интизорӣ гузоштем. Ӯ ба қафо баргашт ва хор шуд, даҳони худро барои бештари намехостам кушод, ки аз он оби даҳон оҳиста рехт ва парешон шуд, бо мӯи риш ва мӯйлаб ғусса зад. Дар луоб ба луоб мерафтанд, пашшаҳо мисли парвандаи заҳрдор аз хомӯшакҳо часпак буданд. Серафим ҳангоми нишастан саросема шуд. Ман кӯшиш кардам, ки бақияи пулро дар пойгоҳе пинҳон кунам, ки дар он ман ҳамён-кэш сохта шудаам. Ногаҳон, grate кушода шуд ва солимтарин, эҳтимол аз тамоми Идораи корҳои дохилии марказӣ, ба дохили андроид бо таппонча дар китфи ӯ ворид шуд. Вай оҳиста чашмонашро хӯрда, Чмирро аз назар гузаронд, ва он гоҳ, ки уқоб ба дугоникҳои Осиё синну соли гуногун нигарист, онҳо аллакай аз чашми парастор ба девор часпиданд, чашмони тангро ба панҷ тангаи рубл боз карданд, шогирдони моро даъват карданд ва ба Фиони хоби гарон нигаристанд, ки дар он дама тӯдаи пашшаҳо дар даҳони худ давида мегашт, ки ба мавҷи торнадо монанд буд. Серафим чашми чапашро кушод ва гуфт:

– Фармондеҳ, ӯро тамом кунед! – ва онҳое, ки дар шамъдон навбатдор ҳастанд, дар атроф оби даҳон накашиданд, хандиданд. Ҷасад дар зиреҳи бадан оромона, бо устухонҳои сутунмӯҳраи гардан ба ларза омада, сарашро сар кард, на ғалтак ва на фальсетто, яъне бо овозе мисли духтарчаи хурдсол ӯ хун афтид: