СтаВл Зосимов Премудрословски - ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар

– Бихӯред, сарбоз, барфи зард!! – ва ӯро латукӯб карда, ӯро пешакӣ зада, хусусан дар сараш.

Дар маҷмӯъ, барфи Сережа-Зард ҷавон, бисту ҳафтсола буд, боқимонда ҳама ба монанди Чукчи. Вай ба Китобхонаи марказӣ рафта, дар роҳ шишаҳо ҷамъ кард. Боре вай рӯзҳои дароз нопадид шуданро сар кард. Ҳама гуногун буданд, аммо кунҷков буданд. Вақте ки ӯ зоҳир шуд, вай пурсида шуд. Ӯ хомӯш буд. Аммо вақте ки ӯ маст буд ва Сережа Зард Барф иқрор шуд, ки ба қарибӣ издивоҷ хоҳад кард.

– Ва ба кӣ? – аз паи саволе.

– Бале, нисфи қалби ман аст, вай дар минтақа зиндагӣ мекунад, гарчанде ки ӯ аллакай шасту яксола аст, азбаски вай ҳеч гуна кӯдаконро талаб намекунад, аллакай ҳашт ҳастанд. Инҷо ман онҳоро хӯрондам ва таълим медиҳам, чунон ки падарам маро ба воя расонд ва падари ӯ падар ва падараш – падар, модараш, зеро падарӣ буд. – Серёжа дар бинии худ ғелонда, бузро берун овард, ба он нигоҳ карда, хӯрд. – Ман Chupa-chupҳоро дӯст медорам, аммо ин фикрҳои оқилона медиҳад. Хуб, чанде пеш ман хонаи касеро наёфтам. Вай ба он ҷо фуруд омад, нигоҳ кард, барои ҳама ҷой кофӣ буд: занаш, ман ва кӯдакон. Дуруст аст, ки пири калон пушаймон аст ва дувоздаҳ сол зиндонӣ аст. Аммо ҳоло ҳам ҷавон, беақл, танҳо чил нафар кӯфтанд. Ман ба ӯ таълим додам, аммо ӯ ба таҷрибаи ман бовар накард. Хуб, тобистон ҳоло ҳам мондааст, бинобар ин ман қарор додам, ки дар хона таъмири евро гузаронам, ман аллакай лой, ранг ва ҷӯра харидаам. Дуруст аст, ки баъзе холаҳо омада буданд: «Шумо чӣ кор карда истодаед?». – мепурсанд онҳо. «Таъмир». – Ман мегӯям, аммо ман фавран фаҳмидам, ки онҳо дер мондаанд, хона аллакай аз ҷониби ман ҷойгир шудааст. – Сережа Зард Барфи як тахтачаро аз зери кат гирифта, як таракчаро пахш кард, ки чӣ тавр аз дегҳо ҷаҳида рафтанро намедонист, онро бо моеъи зард шарҳ дода, онро ба рӯйи худ халос кард. Руск пора кард, вале шикаста нашуд. Чукчи оҳиста чашмонашро кушод, ба чеҳраи шикастае, ки аз тарқиши крек берун меистод, нигарист.

– Оооооооо!! вай гирья кард ва дандонашро бо хурмо гарм кард…

Тобистон гузашт. Чукчи бо Финголс бе дандонҳои пешин расид. Дар сари вай косахонаи хуни пӯшида буд.

– Чӣ Серёжа, соҳибхоназанро ҷашн гирифт, торик шуд, рӯшноӣ хомӯш шуд? – одамони бехонумон.

– Не, ин аммаҳо бо соҳибони ин хона омаданд, аммо ман таъмирро аллакай ба анҷом расонида будам, ман мехостам бо оилаам биравам. Ҳамин тавр онҳо маро бо клубҳо мезаданд. Сагон. Анҷоми…

Офтоб медурахшид. Осмон равшан буд ва ватандӯстони ватандӯсту бесомон дар утоқҳои баҳрӣ нишаста, картон бофтанд, шишаҳои дигарро гузоштанд, дигарон бошанд, банкаҳои алюминийро барои коктейлҳо ва пиво пазмон карданд. Ҳамааш хуб мебуд, аммо дар яке аз манзилҳои истиқоматӣ ду УАЗ буданд, ки чароғҳои кабуд буданд ва «падарон» аз дар баромаданд ва зан ва «бачаҳо» дар тан либосҳои либосӣ доштанд, ки дар одамони оддӣ «зард» меномиданд. Сокинони маҳаллӣ то ҳол сабаби боздоштро намефаҳманд, зеро ин трио ба таври қатъӣ дар партовгоҳҳо ғайб мезад ва ҳавлиро ҳар рӯз тоза мекард. Ҳар кадоми онҳо инвентаризатсияи худро дошт, ки ба дастҳояш аллакай одат карда буданд ва ҳар яки онҳо бо шӯбка, халта ва сумка қайд карда шуда буданд. Ин асбобҳо ба сифати тимис ё тӯмор, ҳамчун хона ё косибӣ барои хона ба назар мерасиданд. Ва Худо нигаҳ дорад, ки ягон шахси бегонаро гирад. Ҳама чиз, марг. Кранти. Аммо дар ин сегона қабл аз ин ҳодиса ва Мадами чорум Тумор пайдо шуданд. Ва мо меравем.

Як рӯз пеш. Дар арафаи саҳар, Мадам Тумор аввал бархост ва тасмим гирифт, ки алтернативаи дигареро пешниҳод кунад, кори муфид кунад ва майдонро тоза кунад, вақте ки ҳама бо тӯфони хомӯш, яъне бақайдгирии оила дар хоб буданд. Ҳама аъзои ин «гурӯҳ» як бор маҳкум нашуда буданд. Азбаски худаш надошт, вай инвентаризатсияи ягон каси дигарро ба даст оварда, умедвор буд, ки мегӯянд онҳо ҳамааш худашанд?! Роҳ меравад, шӯрида истодааст, қуттиҳои сигорро ҷамъ мекунад, ҳама намудҳои қандҳои конфетиро нест мекунад ва ношукрӣ намекунад, дар дохили қуттиҳо нигоҳ мекунад ва партовҳои парокандаеро дар атрофи кулчаҳо ва обанборҳо ҷамъ мекунад. Ӯ қабати ҳудудро аллакай тоза кардааст ва ногаҳон мебинад, ки дар паҳлӯи роҳ марду зан чӣ гуна ба таври қатъӣ ҷудо шуда истодаанд.

– Скандал. – фикр мекард Мадам Тумор ва ба тоза кардани гирду атроф идома дод. Баҳсу мунозира сару садоҳо аллакай садо медоданд, вақте ногаҳон хонум гиря кард, то бо овози баланд садо дод. Мадам Тумор чашмонашро боло бардошт ва дид, ки ин мард бо ғурури баланд як занро ба рухсораи ӯ мезанад. Роҳгузарон аҳамият намедиҳанд, аммо дуздии сӯзондаи тухм ва мурғ дар гузашта, ба андозаи махсусан калон, аз ҷониби роҳбарияти хоҷагии парранда ба ду тухме, ки бо дархости боркаш-ҳамхизматаш гирифта шудааст, илова карда шудааст, ки онро камераи амниятии ин корхона сабт кардааст. Ман ба ин тоб оварда натавонистам ва бо як ҷорӯбро аз сари роҳ роҳ кардам. Мошинҳо дар ҳайрат монданд, ба ӯ гӯё девона шуда буд. Вай ба мошинҳои ҳимоякунандаи хориҷӣ аҳамият надода, ба тарафи пиёдагард давид ва мисли қитъае аз осмон ба деҳқон давид ва ӯро бо чеҳра бо ҷорӯб, ки аз он саг саг дар атрофи он парвоз мекард, ба рӯи деҳқон зад. Он зан чашмонашро ба нобоварӣ афканд ва даҳони худро бо дастҳо пӯшида, бо ғазаб хандид. Ногаҳон аз куҷо онро гиред. Ногаҳон, аз ҷои дигар се полис пайдо шуд ва фавран ба хонум Тумор кашиданро сар карданд. Ин дод зад: