СтаВл Зосимов Премудрословски - ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар

– Ин сарбаландӣ, латукӯб кунед!!

– Ором шавед, ором шавед! – хушхолона сержант милиса пурсид. – Ҳеҷ касро касе латукӯб накардааст. Ба он ҷо нигоҳ кунед. – Дар масофа шумо камераи филм ва як ҳайати кормандони филмро дида метавонед.

– Ин филм аз ҷониби як детективи детективи блокбастер ба навор гирифта шудааст! – илова кард мисси дуюм.

– Вай вай!!! – айбдор кард сеюм. – Ва бардурӯғ ҷанҷол! Ху ху ху!!! Ва мубориза!

Шиша нишаста, чизеро ғазаб кард, ба рассомон чашм пӯшид, сипас ба полис нигоҳ кард, як шӯраро гирифт ва дар кӯчаи Фурштатская беақл шуд.

Ва дар ин вақт дар кэмпитка, ки ширкати гоп қаблан решакан карда буд ва ҳоло тозакунандаҳо аз овезон бедор шуданд, диданд, ки яке аз захираҳо нопадид шуд ё нопадид шуд, пойҳо калон шуда гурехтанд, ба омода кардани нақшаи ошкор кардани дузд ё пойҳои ӯ шурӯъ карданд. Онҳо шишаҳои аз охири ҳафтаи гузашта додашударо ба даст оварданд, ки он «Сноубокки» -ро ҷобаҷо кард ва бо об аз ҳоҷатхона об дод, бинобар набудани лӯла, дар таъмири қубур, онҳо оҳиста нӯшиданд, хӯрдани пасмондаи хӯрокхӯрдаи дирӯз аз контейнери ахлот овардашуда. даъват – халиҷе ва хеле турши.

Нисфирӯзӣ наздик буд. Мадам Тумор суруди духтари маҳкумкардаи худро шӯронида, ба дасти Кандяка баргашт, дар як даст асбобу таҷҳизот ва дар дасти дигар халтае бо банкаҳои алюминийи пиво ва шишаҳо буданд. Бе фикр ва ё гумон кардани чизе, вай дарро кушод ва ба қандия қадам гузошт, ба тақдири ӯ рӯ ба рӯ шуд…

Дар ибтидо вай бо чеҳраи паҳлавонона вохӯрд.

– Хуб, чӣ? – Дар аввал консерти даҳшатнок, як бевазани сиёҳ, ки дар гузашта се шавҳари худро куштааст, аз нишастан дар минтақаи қотилони 15-сола ва Кампучия ном дошт ва аз миллаташ – Қалмақ бе дандонҳои пеш.

– Чӣ? – каме тарсид ва ҳайрон шуд, пурсид Мадам Тумор ва рӯйхатро ба ҷои худ гузошт.

– Чӣ, чӣ? – илова кард боз ҳам қавитар бо лақаби худ – Баламут бо шакли сил. – Дар хари хари, на гарм??

– Ман, сабаби сар задани бархӯрдро тахмин задаам, гуфт Мадам Тумор. – Ҳудудро тоза кардам.

– Ва чӣ гуна? – пурсид аломати сеюми ин драмаи комикс, ки номи лақаби Фрер – Фокс.

– Ҳама чиз тоза аст?! гуфт вай.

– Ва мо фахмидем! – Кампучия аккос зад. – Ин кори шумо нест, онро аз ҷониби шумо гирифта намешавад, шумо онро дар сатил омехта накардед, аммо, ҷосус??

Ва мо рафтем: дар аввал вай сахт лату кӯб карда, ба пойҳо ва мушт мезад. Пас аз вуруд ба объектҳо рафтанд: се термометр, ки дар шиками даҳони ӯ шикастаанд, ду зарба бо дашти балта ба духтарчаи хурдсол, захмҳои сахт бо бархоста аз шишаи шикаста аз чашм ва рухсора, ҳафт захми корд дар бадан бо корд, шикастани шишаҳои пиво, ки ӯро бо гурз андохта шуда буданд, сар карда дар ҷойҳои нопоки наздикӣ. Ва ҳангоми идоракунии суруди «барфпӯше» ва нӯшидан. Дар ниҳоят, пас аз ғарқшавӣ ҷасади беҷон ба халиҷ кашида шуд, аммо як ҳамсоя вохӯрд ва пинҳонӣ полис ва ёрии таъҷилиро даъват кард.

То саҳар онҳо сабаби ғоратгариро бо муштҳояшон пурсиданд ва субҳи имрӯз ба боздоштгоҳи муваққатӣ бурданд ва Мадам Туморро табибон берун карданд. Ҳоло ӯ дар атрофи метрои Чернышевский қадам мезанад, виҷдон мезанад, бо худоҳо гап мезанад ва бисёр менӯшад. Ҷасоратҳо ба дӯстони дарвозабони сахт табдил ёфт. Ва дар дигар кэмейкаи дигар, дар маҷмӯъ, барои таҷовузи беҷони зани модари хонагӣ, писарони ӯ шустагаронро бо болға ва корд ҷазо додаанд, то ки онҳо яке аз чашмҳоро бубинанд ва дигарашро ба парҳо гузоранд, боқимондаҳо бо зарбаҳои болғ ба сар халос шуданд. Ва ин дар арафаи Соли нав рух дод, аммо ин суруди дигари Садом ва Ғомор аст…

Дар ин бомбгузори бад, хонае барои бехонумонҳо дар соҳили Синопская 26, бо номи РБОО «Ночлежка», на танҳо ҷинояткорон, токенҳо, чукчиҳо ва се украинҳо, яъне сокинони вилояти Донетск буданд. Қисми боқимондаи украинҳо фашистҳои Бандера мебошанд, аммо дар он ҷо ду роҳибони Калисои Православӣ зиндагӣ мекарданд, ки аллакай аз имон ба Худо хаста буданд ва онҳо қарор доданд, ки танаффуси тобистонаро аз хӯроки нисфирӯзии худ итоат ва манъ кардани баъзе васвасаҳои ҷаҳонӣ бигиранд, албатта, зиёфати асосии издивоҷ, дода бо тонна. Албатта, онҳо шабона пинҳонӣ аз дигарон шабҳо ангушти худро ба гӯши якдигар меоварданд ва аз афташ, ба онҳо лозим набуд, ки ин хӯроки шомро бинанд, ки дар баъзе ҷойҳои узвҳои бадан, дар майнаи шикам қарор надоранд. Онҳо аз дайраи Александр Невский Лавра, шаҳри Санкт-Петербург фирор карда, дидаву дониста ҳама қонунҳои қонуниро фаромӯш карданд ва ба беқонунии ҷаҳонӣ итоат карданд: онҳо тамоку кашиданд, дашном доданд, савганд ёд карданд ва билохира пас аз хоб рафтан ба назди Парвардигорашон тавба карданд. Албатта онҳо фаҳмида метавонистанд, зеро Падари Серафим аллакай бист сол мукаддам буд, аз қадимулайём дар даврони Шӯравӣ ва ҳатто дар минтақа нишаста, барои ҷинояткорон, эътиқоди мазҳабӣ дошт. Ва падари Фион, дар майдони муқаддас камтар аз дувоздаҳ сол хизмат кардааст, аммо танҳо ба наздикӣ ин тонусро аз ин монахи исрофкор Серафим, аз Леврини Печерски Киев, ки дар он ҷо дар шӯрои нав шинонда шуда буд, гирифт ва дар атрофи дайрҳову калисоҳо саргардон шуд. Тавре Серафим борҳо гуфтааст, ки ҷони ӯ кайҳо боз дар осмон буд, аммо ҷисм ҳоло ором намешавад ва намемирад. Ва ӯ ҳар бегоҳ ин соатро интизор буд ва пеш аз хоб дуо гуфт. Худои онҳо аз афташ инчунин медонист, ки онҳо оҳан нестанд, зеро онҳо зиёфати асосии издивоҷро парастиш мекарданд, онро сар накарданд ва умуман ба занҳо ба маҳрамона аҳамият намедоданд. Ва пулҳои онҳо бе меҳнат сарф шуданд ва ҳангоми омадани онҳо нопадид шуданд.