СтаВл Зосимов Премудрословски - ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар

– Албатта. Ман дар шаҳри колхоз зиндагӣ мекардам.

Якшанбе расид. Мо аз як гӯшаи дуртари девор ба АВОЛ фиристем. Мо бе мушкилӣ ба деҳа расидем ва ёфтани хонаи ӯ барои мо мушкил набуд, хусусан аз он ки дар деҳа танҳо панҷ хона ва хобгоҳе бо коргарони муҳоҷир, дона донаҳо буданд. Биё ба вай маънои. Ва ӯ ва нонрезаҳо ва намак ва ҳатто goof ёфт шуданд. Мо хӯроки табиӣ мехӯрдем ва бештар менӯшидем.

– Хуб, зани пир? – рафиқ оғоз кард. – хук дар куҷост?

– Бале, ӯ хук, дар анбор маҳбуб аст. вай ҷавоб дод ва ба ҳуҷра даромад. Вай як бастаи ним метрро мегирад. Он шамшери асри 5-уми пеш аз милодро меомӯзонад ва кашад. Ранг, зангзадагӣ ва дастак ба лентаи барқ печонида шудааст.

– Ана, писарон, ин дер Юсуфи ман аст, баргашта дар Ҷанги Якуми Ҷаҳонӣ. Вақте ки дар корхонаи гӯштӣ, ӯ ҳамаеро ишғол мекард ва бурид: ҳатто гов ва мурғ.

Ман ба нигоҳи шаффоф, ба стахановскийи вай нигарон будам. Як дӯстам кордро аз дасти хонумаш гирифтааст…

– Биёед, ба ман гӯед. – Дар куҷо рама кард, А?

Вай моро ба анбор табдил медиҳад.

– Он ҷо, – мегӯяд, – Борисенка маҳбуби ман.

Ростқавлона ман ба ин Борусенка нигоҳ мекунам ва чашмони ман аз паси гӯши ман ҳастанд.

Роҳравии ӯро аз тахтачаҳо ва сиккаҳои пояш ду-се бор карданд. Ва аз ҷои кандакориҳо пӯшишҳо ва асо ба тағйирёбанда овезон мешаванд. Эҳтимол, ин piglet Boryushishche нисфи ҳаёт аст ва дурӯғ намегӯяд.

– Оҳ, азизам, ман ба назди теппа меравам. – бобояш ғуссаи даҳони дандонашро бо кунҷҳои шарф пӯшонд. – Ва шумо бо борюсенка эҳтиёткор бошед. Ман танҳо аз хешовандонам. Ҳеҷ каси дигаре нест, ман ӯро аз таваллуд нигоҳубин мекунам. Хуб, чорвои калони ман. Яйййй!! – зани пир гиря кард ва дарҳол гиряро якбора қатъ кард ва овози худро аз тобут ба басс иваз кард. – Ва фаромӯш накунед, бачаҳо, ман онро барои фурӯш дорам…

– Ҳама чиз фарёд хоҳад зад, набера!!! – Комрон ташвиқ кард ва ба ман рӯ овард. – Ва ту, дӯсти ман, ба ман кӯмак кун, дарро кушо.

Ман бо истироҳат ба назди ӯ рафтам ва гардишгарро гардондам, дарвоза калон шуд ва хук ҳатто гӯшашро нарасид. Саркашро мекушад. Хуб, дӯсти ман фавран ошуфта нашуд ва бо тамоми қувваташ чӣ гуна як хукро дар никел бурид, нимарӯз хобида ва ба боло баромад. Никел, андозаи табақ. Пас аз чанд сония, хук чашми росташро ва баъд чапро кушод. Сипас садои баланде пайравӣ кард ва «мамонт» -и Файтинг ба думҳояш ҷаҳида афтод, ки аз шикамаш баромада, пойҳояш мушоҳида нашуданд.

Бо ҳарду чашм ба ҷояш часпида, сипас хонандагони зарду кабудро дар самтҳои гуногун рост карда, хук чашмашро ба рафиқ табдил дод. Пас аз он ки вай чашмони худро бори дигар ба дастаки ҷунбиш нигарист, ӯро бо лақаб ба ҳаракат даровард: боло, поён; аз боло, поён, ҳаммарз мушоҳида карда ба рафиқ нигоҳ кард ва дур шуд, ба тавре ки тамоми рутба ба миқдори микросхемаҳо афтид. Поруи тару тоза аз зери пойҳои ӯ пошид ва ду ҷуфти мурғро пӯшонид ва онҳоро ба зоғ бурд, ки кунҷкобона ба ҳодиса нигарист. Комрон аллакай ба сӯи боғ, аз ҳавлии боғи иқтисодӣ мешитофт. Гӯшти мамотам, ки ман мубориза мебарам, зуд бо ҷинояткор дастгир шуда, ҳама мавҷудоти зиндаеро, ки дар ин ҳавлӣ истиқомат доштанд, пароканда кард. Бибияш ба тиреза часпида, бинии пӯсташро хамвор карда буд. Ман ба паҳлӯ хӯрдам, танҳо сангинтар шудам.

Ҳамроҳи ӯ аз ҳавлӣ баромада, дар зигзаг ҳаракат карда, ба нобуд кардани плантатсияҳои боғ сар кард, гармхонаҳо ва гармхонаҳоро пора кард ва хуки мамонт Боруся кӯшиш кард, ки пошнаи ӯро газад, танҳо дастаки шамшери хурди ҳаждаҳуми асри аз никел мондан чанголи бебозгашт. Масофа кӯтоҳ буд ва рафиқ аллакай ба кӯмак фарёд мезад ва танҳо гардишҳои тез ба ӯ мегурехтанд ва мегурехтанд, ки онро издиҳоми мардуми асотикӣ ва сӯзанҳо ва мардумони ҳамсояи ҳамсоя, ки дар беруни девор нишаста буданд, нишон медоданд. Модарони сигорпарвари тоҷик ва кӯдакони лӯнӣ кӯдаконро аз девор берун карданд, аммо онҳо ҷудо нашуданд ва мехостанд як триллери зинда бо номи: «қасос ва қатли хуки мамонт Борусӣ аз муборизи артиши Русия» -ро тамошо кунанд. Ва ин фоҷиаовар мебуд, агар он дар охири боғ гилеми наҷотбахши поруи набуда бошад, аммо дар он ҷо қитъаҳои наҷот барои чӯбчаҳои часпак мавҷуданд, ки сокинони деҳаҳои Русия алафро дар сабад пинҳон мекунанд. Онҳо онҳоро моҳирона, як муборизи ҳамдам бурданд ва дар як лаҳза ҳама чиз ба таври дигар рӯй дод ё баръакс: хуки мамонт Мубориза гурехт ва як рафиқи дигараш тибқи сабад паҳлӯҳои равғании худро пок кард ва бинобар ин касбро зуд ва боадабона кард, ки гӯё вай дар имтиҳони тактикӣ бошад., танга надорад, балки таппончаи ҳамлаи Калашников бо таппончаи Мастчоҳ аст. Ва ҳатто тамошобинон муборизаро бо кафкӯбӣ дастгирӣ намуда, пирӯзии дарпешистодаи homo sapiens, қӯшунҳои оддии Русияро – табиат, ақлро ба ақл оварданд ва дар натиҷа хук ба ҳуҷум тоб оварда натавонист ва дар таги дари хона ба паҳлӯи он ҷо афтид. як гарданро дар як даст дошта, сонияро ба қафои поёнаш партофта, набераи ашколуди Яд-Виг аст. Ҳамсӯҳбат охирини tyk -ро ба ҷасади хук ва чукурча табдил дод, ҷисми беҷони ҳайвонро мисли рахи думи дугона, ҷунбонид.