Jenő Rejtő - La Nevidebla Legio

Kaj la 15-an alvenis la gastoj.

Bedaŭrinde la voĉtono de la knabino apenaŭ ŝanĝiĝis, kaj ŝi estis iom stranga kun sia vulgareco inter la antikvaj muroj. Sed la grafo tute ne rimarkis tion. Li rimarkis nenion. Li nur rigardis la knabinon.

— Vi estas terura homo, oldulo mia — diris Livingstone. — Mi konas vin dudek jarojn, sed nek nun mi scias, kiu vi estas?

— Mi des pli bone — diris Anna kaj ŝi radiis pro feliĉo. — Li estas obstina! Obstina infano! Jes, jes, vane vi rigardas, kara sinjoro konkeranto! Mi tudiĝis en vian proksimon por ridindigi vin. Poste mi fariĝis ridinda… Mia patro preparis la hontigan kompromiton en Urungi, kaj mi devintus publikigi ĝin. Mi malamis vin, ĉar mi sentis tiel, ke ĉiu problemo, kiu trafis nin, estas pro vi. Poste… Subite mi ne povis vin malami… Kaj nun jen tio fariĝis el la afero…

— Kio?… — demandis la grafo avide.

La knabino ruĝiĝis.

— Kiam vi rakontis ĉion malsana kaj diktis la leteron… Tiam jam… Do… Mi volis savi vin… Sed mi devis skribi la riporton, ĉar mi jam konsentis kun Forster. Tial mi portis la aktujon al Harlington, kaj estis riporto. Ĝi estis efika! Tiu fia Harlington meritis ĝin. Mi imagas, kion vi pensis tiam pri mi. Sed mi ne povis klarigi al vi la aferon de la tero Urungi, ĉar mi ne volis malkaŝi mian patron. Nek al vi.

— Ĝi estis malbona sento — ĝemis la grafo.

Baldaŭ ili restis solaj. Sir Archibald akompanis la gastojn en sian ĉambron pro ia malnova mineralŝtono, sed Anna kaj la grafo haltis en la malluma salono de blazonoj.

— Nu? — diris la knabino. — Ĉu vi tute saniĝis? Ĉu la febro ne reaperis?

— Jes… kelkfoje mi denove vidas ĉion. Precipe unu vizion… kion mi sonĝis dum mia febro. Kvazaŭ vi estus kisinta min…

Ili silentis.

— Vi ne sonĝis tion — flustris la knabino.

— Ĉu vi memoras ankoraŭ?

Anna pensadis…

— Ne tute. Atendu nur… kiel ĝi okazis? Mi sidis tiel, kaj mi kliniĝis pli proksimen… jes, mi jam scias — ŝi flustris. — Ĝi okazis tiel…

Kaj la sceno ripetiĝis.

La ombroj de la grandegaj neĝeroj estis videblaj tra la subtila kurteno de la vitropordo.

— Kiam mi vidis vin la unuan fojon, tiam mi ankoraŭ malamis vin — diris Anna. — Mi pensis vin orgojla, vanta, malica homo. Mi volonte estus mortiginta vin. Poste mi tre hontis, kiam mi vidis, ke vi estas bona, kuraĝa, fidela, grandanima…

— Ĉu mi vere estas tia?

— Jes…

Ili ĵus estus ripetintaj la scenon antaŭ nelonge forgesintan, sed la pordo malfermiĝis, kaj venis la domprizorgisto el la direkto de la vestiblo. Li deskuis la neĝon de sur sia pelerino kaj tramplis kelfoje.

— Guten Abend, Herr graf… So a blödsin voa no nett da… Muzeo volis aĉeti la ĉevalon Diendl… Dez Rindfi…

— Ĉu vi vendis ĝin?

— Dez scho nett. Mi bezonas iun, kiun mi povas riproĉi kaj ami… Por Herr grafo fianĉino, por maljuna fiakristo ĉevalo… Dez Rindfi is gvorn, multe vidinta en la mondo… Mahlzeit.

Kaj li foriris plandŝove…