Jenő Rejtő - La skeleta brigado

— Ka… kahara… — Lia kapo trifoje balanciĝis antaŭen kaj singultis.

La kolonelo maltrankvile diris:

— Via neŭrastenio estas interesa…

— Ĉu… vere?! Mia sanstato tial pliboniĝis tiom, ĉar mi vizitas… psiko… terapeŭton… li… estas tiu… He! Li kuracas… per nova analizo.

Li sentis tremon ĉe sia stomako pro tri subpremitaj singultoj, poste li ekstertoris longe, mirante, fine li elŝovis sian langon rigide, subite li denove enbuŝigis ĝin, ke lia protezo laŭte klakis.

— Ĉu via sanstato? — demandis Sirone Fécamp-on.

— Kiel la fero, mon colonel!

— Sidiĝu! Ekfumu!

— Oui, mon colonel.

Kaj ili ridis pri la komando, dume Sirone donis fajron al la knabo. Minkiew ankoraŭ longe ridis, ĉar li ne povis fini ĝin. Tion li ne havis antaŭ la psikoterapio.

— Vi estas tute eminenta bubo, kaj mi ĝojas, ke vi ricevis multe da mono, ĉar tiaulo kiel vi, meritas tion.

— Ne mi meritas la premion, sinjoro kolonelo… Sed tiu, kiu nomiĝas Jakobo. Kiu estas kapro. Ĉar mi tiel divenis, kie estas la kaŝejo, ke Jakobo malkovris ĝin. Mi eksciis el la rakonto de Korko sur la Infera altpaltaĵo rilate la tondon de la kapto, ke Carew estas la farinto! Poste jam estis favcile.

— Sed kial vi surprenis sur vin la murdon, ĉu?! — demandis Sirone, kvazaŭ li estus en la fortikaĵo kaj konstante frapadis la tablon minacante. La vizaĝo de Fécamp malsereniĝis.

— Ĉar ni lotis, ke iu el ni surprenos sur sin la krimon, kaj la alia, kiel denuncanto saviĝos. Ĉu fronto aŭ dorso!

— Kia frenezaĵo!!

— Mi perdis, kaj vi estas mia atestanto, mon colonel, ke mi pagis.

La kolonelo rigardis al la kuracisto, de tie al la fino de la bastono, poste al la knabo, kun larĝe malfermitaj okuloj.

— Vi estas rabia ĝentilulo. Saluton!

Kaj li donis sian manon.

— Jen… — diris Fécamp ĝemante — estas la kvin centima monero, kiun Carew akiris por tiu celo.

Kiam la kolonelo ĵetis sian rigardon sur la transdonita monero, li forĵetis la bastonon kun konsternita krio.

— Ho, alta ĉielo!.. Minkiew, rigardu ĝin.

— Mi diris, ke mi ne okupiĝas pri malnovaj moneroj — respondis la doktoro kaj levadis sian ŝultron. Poste li metis en sian buŝon iun el la draĝeoj, disruliĝintaj sur la skribotablo, sed li komencis freneze kraĉadi, ĉar li surmordis inkan plumbograjnon, ĉar li prenis ĝin el la plumfiksiga vitrujo.

— Ĉu vi bedaŭras ĉion ĉi? Aŭ… ĝi estis sperto??

Fécamp ne respondis. Li rigardis sur la kolonelon kun malĝoja atendo. Kiu rerigardis malvarmkondute.

Ili rigardis unu la alian. Tiel vidalvide ili parolis senvorte, sed kun kruela sincero, kiel ili silentis tie.

— Pranzo! — komandis Sirone subite. — Ni iros al Via Venetto! En avante!

Kie la eleganta vojo, borderita de palmoj kurbiĝis al la plej alta punkto ĉe la komenco de la abundkreska parko Borghese, la taksio haltis, kaj ili elaŭtiĝis ĉe kafejo.

— Ĉu „pronto”? — demandis la ŝoforo, etendinte sian manon al la taksimetro por ekscii, ĉu ili finis sian veturon?

— Atendu, mi tuj diros tion. — Ĉirkaŭrigardinte sur la teraso, li turnis sin al Fécamp.

— Ĉefkaporalo!

— Oui, mon colonel!

— Á… droite!

— Li turniĝis dekstren.

— Ordono: ataku kaj okupu la duan tablon ĉe la enirejo! Gardez vous! En avante! March!!!

Fécamp ekiris, kaj tiam li ekvidis, ke Colette staras ĉe la dua tablo apud la enirejo kun larmebrilantaj okuloj, ridanta kaj ploranta, etendinta sian dekstran manon; ĉiu rigardis ilin, sed ili atentis neniun…

— Nun „Pronto” — diris Sirone malgaje al la ŝoforo kaj pagis.

Colette kaj Fécamp apenaŭ parolis kelkajn vortojn. Ili vagadis brak’ en brako, ĝis la rando de Pincio, de kie ili miris la regulan rondon de Piazza del Pololo, kvazaŭ nenio estus pli grandioza ol tio.

Baldaŭ aperis ankaŭ Minkiew kaj la kolonelo. Ili estus evitantaj ilin, sed Colette ne lasis tion. Ŝi rapidis rekte al ili. La kolonelo brakumis la ŝultron de Minkiew kun la rideto de arkadiano.

— Colette, vi devus kompreni, ke mi volas resti kun Minkiew en duopo, du filatelistoj, trovantaj unu la alian, en la unuaj feliĉaj horoj.

— Ni nur… kunaranĝos ankoraŭ… hukk! — kaj li tiel nervoze levadis sian kapon, ke knabo, vendanta refreŝigilon el frambo, timiĝinte saltis el lia proksimo. — Ni kunaranĝos… la inventaron de la poŝtmarkkolekto.

Colette maltrankvile demandis:

— Kio estas al via neŭrozo, doktoro Minkiew?

— Kiel vi opinias? — li respondis kontente. — Pro psikoterapio… ĝi reduktiĝis tiom… Hiii!

Li ekstertoris, kaj la haŭto nervoze konvulsiis ĉirkaŭ lia nazo. Dume li palpebrumis.

La oblikva, ruĝa lumo de la suno glitis ĉiam pli profunden sur densaj krokus-koloraj arbokronoj.

— Kio nova pri la kamaradoj en la fortikaĵo? — demandis Fécamp.

— Mi ricevis informojn pri Gouillaume… — spiregis la kuracisto. — Jen… ĝi… estas!

Kaj li transdonis buŝumon,

Kiam li diris, ke ne ĝi estas tio, kaj li metis sian manon en sian internan poŝon, Sirone tuj aplombe intervenis.

— Ni foriras. — Kaj li repremadis la duone eltiritan ŝulaĉon en la poŝon de Minkiew, sed tiam fontoplumo elfalis de tie. — Ni kontrolos la inventaron. Ĝi jam estas preta… Pronto!

Colette kaj Fécamp kubutumis sur la ŝtona balustrado, eĉ nun brakumantaj unu la alian.

Vesperiĝante la Piazza del Popolo flamis en kupra koloro.

— Mi tre amas vin — diris la kanbino.

Kaj la sonorilegoj de Romo eksonis muĝante, kunfandiĝante.

Timiĝintaj kolomboj ekflugis de sur la kupolo de Panteono, per plumpa flugo en tiu grandioza, timiga kaj majesta sonorigado, simila al fulmotondro, super la feliĉo de du homoj.

En Parizo Fécamp diris al sia edzino.

— Permesu, ke mi estu sola antaŭtagmeze. Mi devas iri ien.

Li vizitis Madam Alfredon. Aŭ iun, se la kompatindulo havas apartenulon aŭ amikon.

Kio estas al Barono Naftalino?

Blankhara, velkoŝrumpa virino staris antaŭ li. La patrino de la iama proprietulo de la salono.

— Sinjorino, kio estas al via filo? Mi venis el Afriko… mi parolis kun li.

La blankhara virino timiĝinte rigardis sur lin.

— Sinjoro! Mia filo, la kompatinda, seniam estis en Afriko. Li mortis antaŭ unu jaro. Li saltis de sur la etaĝo.

— Kiel?!

Li sentis tiel, kvazaŭ iu estus batinta lin je la brusto.

— Pardonu… sed mi kredis tion, ke li forvojaĝis… pro la dotaĵo… de la filino de Villiers… kaj…

— Li bankrotis pro tio… Kaj tial li freneziĝis…

La virino ekploris.

— Jen estas foto pri li… Bonvolu rigardi.

Dekroĉinte foton, ŝi senpolvigis ĝin. Fécamp fariĝis mortepala. Li estas tiu!

La hararo! La barbo! La kapoteniĝo! Li estas Madam Alfredo!

— Bonvolu… diri… ĉu vi estas certa… — li glutis la finon de la demando. Li tamen ne povas demandi patrinon, ĉu ŝi estas certa pri la morto de sia filo.

— Sinjoro… ĉiu dimanĉe mi portas florojn sur lian tombon…

Kaj ŝi ploris. Fécamp konfuzite, kun vertiĝanta kapo malsupreniris de sur la etaĝo… Li devas trinki glason da konjako!..

Li sentis tiel, ke li malbonfartos! Kio ĝi estas??!

Li diris nenion al Colette. Sed la virino vidis, ke io turmentas Fécamp-on.

Ŝi pacience pridemandis lin. Poste ŝi ridis.

— Ho! Ĉu vi ne sciis?

— Kion?

— Li ja helpis aresti Carew-on

— Kiu?

— La juna frato de Villiers, la fama aktoro! Villiers amis la folan tajloron, kaj li ludis la rolon de la kompatindulo. Parte, ke li povu pli libere iradi, parte, ke li povu influi vian konsciencon, ĉar komence li kredis tion, ke vi estas la murdisto…