Jenő Rejtő - La skeleta brigado

Nek vintro, nek somero.

Nur seka, varmega suferego.

La pordo malfermiĝis en la mallumo, sed neniu envenis.

— Kiu estas tiu?! — demandis Fécamp.

Nenia respondo. Kiu povas esti tiu?

La pordo fermiĝas.

La viro kvazaŭ estus batita je la brusto! Li sentas leĝeran, fajnan odoron.

— Kiu estas tiu?… — li demandis denove, sed ve, Dio mia, li bone scias…

La bonodora, nevidebla iu staris antaŭ li.

— Colette… — li balbutaĉas timeme.

Kion fari nun? Delikata ektuŝo vibras sur lia hararo.

Colette karesislin.

— Kiom vi suferas…

Li ne povis ekparoli. Ĝi estas tiel terure neimagebla… Colette… Tia komediulino!

— Mi konatiĝis kun kapitano Sirone en Romo, kiel kunlaborantino de la Sekreta servo, kaj mi fariĝis lia fianĉino. Mia patro estas altranga oficiro, kaj kiam mi hazarde solvis krimon pri spionado, li ne kontraŭis, ke mi servu Francion tiel. La raporto de Rouen faris min scivolema. Li preskaŭ diris tion, ke vi estas eminenta soldato… Tiel mi venis ĉi tien, ĉar la maltrankviliga sanstato de mia fianĉo estis bona okazo. Mi ne mensogis al vi, mi nur prisilentis, ke mi estas membro de la Sekreta servo.

Li prenis la manon de la knabino. Tiel volonte li estus mortinta nun pro tiu virino…

Colette paŝis tute proksime al li.

— Via senkulpeco evidentiĝos!

— Colette… kial… vi kredas… kial vi estas ĉi tie?

La mano de la junulino tuŝis lian vizaĝon.

— Mi amas vin.

Estis mallumo. Ili jam ne vidis unu la alian.

— Ĉu Sirone?

— Jes. Mi scias… — Ŝi malgaje kapbalancis, kaj ŝiaj haroj falis iom antaŭen, ke kelkaj el tiuj tuŝetis la buŝon de Fécamp. — Mi estos edzino de Sirone. Se li iam liberiĝos de tie ĉi. Sed vi estas tiu homo, lasola viro el la viroj en la mondo, kun kiu mi povus esti feliĉa.

La pordo malfermiĝis. Subite!

La kapitano envenis. Nur ĝis la sojlo.

— Hej! Fécamp… Ĉu vi estas sola?

Li sentis la korbatojn de la virino kaj la pezan spiregon de la kapitano en la mucida, varma mallumo.

— Jes.

Paŭzo. Iom da suspirado. Ŝajnas, ke la kapitano fartas pli bone, kaj li jam eĉ drinkis.

— Tiam do… nu… — li iomete ekŝanceliĝis — kunportu vian violonon, vi, porko…

— Jes.

— Ni amuziĝos. Ĉu vi komprenas?!

Ili restis solaj… Milda, virina buŝo ĝemas tute proksime antaŭ lia vizaĝo.

Ili kisis unu la alian…

La kapitano ankoraŭ ne sciis, kio okazas en la fortikaĵo. Li tiam vekiĝis el sia dormo. Kiam Fécamp venis kun sia violono, li staris trankvile, enpensiĝinte.

Insektoj kuradis sur la tablo. Kaj sennombraj aro da muŝkaptantaj lacertoj diskuris timiĝinte.

Dikaj ratoj el- kaj eniris malrapide tra la pordo. De tempo al tempo io flugadis ululante antaŭ liaj okuloj.

Nun jam li bone sciis: ĝi estas la korvo de Edgar Allan Poe, kiu respondas al ĉio: Nevermore.

La nigra birdo de la alkohola trema deliro ĉirkaŭflugis lin. Kaj Minkiew longe sciis tion. Kia estas tiu enkarcerigita furiozo, kio atendas lin? Kiu sekvos… Ĝi jam vidvibras antaŭ liaj okuloj. Ĝi ululas ĉi tie en liaj oreloj: Nevermore … Tiu korvo!..

— Violonu tiun parton el la Bohemoj , kiam Mimi mortas.

— Jes.

Li ludis tion. Kaj la kapitano ekfumis cigaredon. Li jam ne zorgis pri la tabakeroj, reviviĝintaj inter siaj fingroj. Li bone scias: ĝi estas vizio!

Bela meloldio… Li fermis siajn okulojn. Li aŭskultis la violonadon.

Poste li subite leviĝis:

— Kie estas Colette? — li demandis kaj rigardis sur la malliberulon severe.

Fécamp staris mirante.

La kapitano serĉis la rajdbastonon kaj tremigis ties finon. Li atentis tiun ledopecon.

„Jam ekde la unua tago ĝi estis suspektinda.”

— Vi devas scii — li komencis denove, — ĵus vi parolis kun ŝi en la ĉambro. Mi sentis la odoron de ŝia parfumo kaj aŭdis ŝian spiradon…

La kondamnito n-ro 63 staris. La kapitano dume pensis pri tio, ke el la fontanoj de Romo ĉi-momente samtiel scintilas la akvo, kiel antaŭlonge, kiam li estis tie. Strange.

— Vidu, vi… mi ne komprenas tion… — li daŭrigis skuetante la bastonon. — Tio certas: ke vi ne estas murdisto kaj patrujperfidulo… Jes… Ĝi estas fakto… Ĝi estas tiel… La raporto de Colette… vere… estas korekta… Nu, tamen, kiel povas okazi, ke vi konas la kaŝejon de la aktujo, ĉu?

La malliberulo n-ro 63 silentis.

— Kiel opinii pri la protokolo, pasintnokte skribita, en kiu vi asertas, ke la trinkado kun mi igis vin konfesi?… Ĉu… He?…

La kapitano spirblovis kaj faris kelkajn paŝojn. Ne gravas ĉi-momente, kion li parolas. Nek tio, kion li vidas. Ratoj. Iu muŝkaptanta lacerto estas tute verda kaj malgrandaj flugiloj kreskis sur ĝi. Estas en ordo. Ĝi okazis tiel.

Sed sur la Piazza Barberini genuas tiu skulptaĵo sur fungo, kaj sur lia brusto, kiel li trinkas el la korno altenlevita, la akvo brilante torentas, eĉ nun , dume lin kurbigas koliko ĉi tie!

Kaj estas tute strange! Ĉar certe estas tiel! Nun! En tiu ĉi momento! Kaj sur la rekte oblikviĝantaj ŝtupoj de Scala di Spagna iradas infanoj kaj virinoj, kiuj portas sur sia kapo korbojn, plenajn de buntaj floroj, ĉar sur la Scala di Spagna estas multegaj floroj… Dio mia! Kiom da floroj!..

Kaj eble oni ĵus sonorilegas. Ĝuste nun! Ĉi-momente, kiam en Bahr El Sudan ĉi tiu kontoro estas tiel malbondoroa, varmega kaj triviala.

Kaj li mem estas ĉi tie.

Nevermore! …

Li pensis tion, dume li severe skuadis la bastonon, kaj li kondutis tiel en la deviga kunligo de sia ĉeesto, kvazaŭ li havus ion kumunan kun si mem.

Sed li bone sciis, ke lia vivo, kiel malfermita libro kuŝas inter la ciproj de la Villa d’Este, en la ampleksa parko, kie lotusoj naĝas sur la lago, aŭ eĉ tio povas esti, ke li restos porĉiam mortinta ĉe la fontanoj de Romo, kaj eble ĝuste la ĉarmaj bronzaj anĝeloj de Ruttelli funebros lin, tamen ankaŭ ĉi-momente tiuj brilas pro la surŝpruciĝinta akvo. Ĝi estas terure stranga sento, rilate la bronzajn anĝelojn, kiuj kvazaŭ flugus ĉe Termini, kien li nun jam neniam alvenos, nemiam… Ho, Dio mia!

Nevermore! …

— Nu — li diris raŭke. — Via sekreto ne interesas min. Vi konfesis. Bone! Kial ĝuste al mi?? Mi ne parolas pri tio kun vi. — Li eksidis spiregante kaj frapadis dekstren-maldekstren per sia bastono, sed la svarmantaj, abomenindaj musoj kaj kolubroj apenaŭ volis moviĝi. Sed ja ne estas kolubroj, kaj el Romo nur la sonorilegoj muĝas senĉese en liaj oreloj. Nu bone… — Mi do tamen respondos. Atentu min, vi, vi spiono… vi… vi… vi profet-anima murdisto, vi, falsa mensogulo. Aŭskultu tion… Kaj li laŭtlegis la konfeson, en kiu Fécamp rakontis, kie troviĝas la aktujo… — Nun mi sendos ĝin kun la jena akompana teksto, atentu: Ĉefleŭtenento Gouillaume sukcesis eldevigi el Fécamp la sekvan konfeson. Mi petas lian transpostenigon kaj bonvolu firmigi min en mia posteno, kiel la kapitanon de la fortikaĵo… He?! Kiel vi opinias pri tio??!

Fécamp staris konsternite.

— Jen ĝi estas mia respondo, pri kio ni ne povas paroli unu kun la alia. — Kiam li vidis, ke la kondamnito n-ro 63 volas paroli, li komandvoĉe ordonis: — Ŝanĝo de front’! Ekiru!

Li restis sola. Instinkte li etendis sian manon al sia pistolo, sed venis en lian kapon, ke ĝi ne estas ŝargita. Tamen li elprenis ĝin, malrapide.

Kvazaŭ ĝi estus pli peza! Li rigardis la bareleton de la armilo. Ĝi estas ŝargita! Ĉu Ligert forgesis pri tio, aŭ li remetis la kuglojn?… Kial?…

— Ligert!

Lia krio longe e§is en la senhoma kontoro, sed neniu respondis. Li rapidiris sur la tuta koridoro.