Jenő Rejtő - La skeleta brigado

Colette prenis la vizaĝon de la malliberulo n-ro 63 inter siajn mamplatojn, kaj ŝi flustris tiel deproksime:

— Ĉu vi scias? Kiu li estas?

— Carew!

Carew… Ili silentis. Muŝkaptanta laceto subite ŝtelglitis ĝis la plafono, kaj ĝia makzelo klaketis. Ĝi enbuŝigis ion.

— De kie vi scias, kie estas la aktujo?

La vizaĝo de la kondamnito n-ro 63 fariĝis griza kaj morna. Kvazaŭ li donus al grava persono sepulton en funebra ceremonio.

— Ĉe la Skeleta brigado … la mesaĝo de mia malnova, bona amiko subite solvis la enigmon.

— Kiu?

— Nome Jakobo, ĝi estas kapro. Domaĝe, ke ĝi ne rajtas konfesi.

— Bonvolu paroli kompreneble.

— Jakobo, la kapro, tiun teruran matenon kuŝis senviva sur la planko en la kafejo de Bochur. La Trumpetisto, Kiu Havas Amikon rakontis al mi ĉe la Skeleta brigado , ke post mia aresto li vidis la kapron. Ĝi vivis. Li mem tondis la beston.

— Daŭrigu! Kaj?

— Se la kapro, kiu tiam kuŝis senviva, poste ĝi reviviĝis, nur povas okazi tiel, ke ĝi narkotiĝis pro io. Certe pro mia verda moskitovualo, ĉar ĝi ofte puŝpiketis tion per sia nazo.

— Carew.

Li kapjesis.

Iam li studis medicinon. Tial en la oazo Ulogi li laboris en la hospitalo je la peto de la kuracisto.

— Kloroformo…

— Jes. Li ŝtelis dormigilon el la hospitalo, kaj helpe de sia parfumilo li aspergis mian moskitoreton per narkotiko, kaj li trankvile foriris, en burnuso por efektivigi la krimon. Aŭrore li jam denove estis apud mi.

— Kie estas la aktujo?

— Vi rajtas solvi tiun mirindan sekreton… — Li brakumis la knabinon.

Ŝi afliktite rigardis la viron, kun buŝo, kurbiĝanta je ploro.

— Atentu min, Colette. Estas tiel eksterordinare, kio okazis al tiu aktujo, tiel nekredeble… fantastike…

Tiam korpo falis en la ĉambron, sterniĝinte sur la planko, kun granda bruo.

Ligert estis tiu, havanta simptomojn de leĝera alkoholismo.

— Tiu impertinentulo ebriiĝis, kaj lia kurfunkcio estas sufiĉe malbona — diris Minkiew (ĉar li estis, kiu faligis la skribiston).

Ligert ronkis, sed tiel timige, kiel ĉasanta leopardo, eksaltonta. Colette estis ĝenita, eĉ ŝi mem ne sciis kial, kaj ŝi ŝeliris el la ĉambro.

Fécamp provis helpi al la kuracisto.

— Je via ordono, mi zorgos transporti la skribiston en la hospitalon.

— Li jam zorgis pri tio, kaj ĝi sukcesis tro bone. Sed se mi portos lin ĝis la hospitalo, kaj ni supozu, ke mi faligos lin nur dudek foje, kio estas senbaza optimisto, lia kranio minimume krevos.

La kondamnito n-ro 63 facilmove levis la pezan korpon.

Minkiew fingre tiradis sian kolumon dekstre, kaj li turnadis sian kapon dekstren.

— Vi estas forta homo, kiel bruto — li diris kun alta rekono. — Mi volas doni al la deliktulo nur kamforan injekton.

— Mi portos lin en la hospitalon.

— Kial?

— Kien mi kuŝigu lin?

— Sub la tablon.

Ligert ronkis indiferente, kaj Minkiew ordonis pere de la interna telefono:

— Alportu kamforon, seninfekigilon, vaton… Kiel? Portu lin en la lavĉambron! Li ne estos sekcita… La stomakulcerulon kuŝigu sur tiun liton… Kaj rigardu sub la hospitala taglibro, ĉu troviĝas tie sveda kronad-poŝtmark-serio! — Demetinte la aŭdilon, li mediteme pinĉetis siajn lipharojn. — Nekredeble, ke tiuj kronad-poŝtmark-serioj estas ĉiam suspektindaj. Kiom da altvaloraj poŝtmarkoj, tiom da falsaj troviĝas inter ili.

— Li malbutonumis la kamizolon de Ligert kaj metis sian stetoskopon sur la tute kalvan, glatan, infanecan haŭton de la skribisto.

— Interese. En ĉiu koro bruetas la muziko de la malbone fermiĝanta septo. Ĝi kaŭzas la brustanginon, kiu jam aperis ĉe la kapitano.

— Ĉu la sinjoro kapitano… estas grave malsana?

— Li, la kompatindulo luktas kontraŭ la alkohola trema deliro… Kiel domaĝe. Eble li ankoraŭ refortiĝus, se oni rapide sendus lin norden aŭ en Eŭropon…

— Ĉu… se li restos ĉi tie?

— Ĉiumomente ĝi povas ekregi lin. Kompatinda fraŭlino Cheyne…

La servosoldato alvenis kun la medicina aktujo, kaj li kunportis ankaŭ la svedan kronad-poŝtmark-serion.

Kaj Fécamp rapidis anonciĝi ĉe la kapitano por konfesi.

Sekvonttage ankaŭ Fécamo vidis:

Io estas okazonta… La homoj estas nervozaj!

Du junuloj interbatadis, kaj iu el ili grave vundis la alian per bajoneto. La suboficiroj trinkis boligitan akvon, kaj en la garnizono rondiris de buŝo al buŝo, ke tifo kaj disenterio malsanigas homojn pro la infektita akvotubo.

Proksimume ili pravis pri tio. Tamen ne tio estis grava por ili. Io devas okazi! Pri tio temas. La sufoka monotoneco provokas, ke eksplodu el ili la eventoavido de homo, kun freneza kaoso.

Io estas okazonta.

La plej okulfrapa afero estas la cedemo de la gardistoj. Ili ne estas kruelaj. Eĉ ili ŝercadas iafoje.

Kio Gi estas?

— Io estas okazonta… — flustras iu malliberulo al Fécamp kun brilantaj okuloj kaj esperige.

Kion li faru?

Ĝi pendas en la aero de la fortikaĵ: io devas okazi!

Devas!

Fécamp iras al Sirone. Li kuŝas senkonscia. Libourne antaŭ du tagoj denove komencis furiozi. Minkiew tenas lin en narkoto per ia medikamento.

Gouillaume de semajnoj kuŝas senmova sur sia lito. Iu tamen devus scii tion…

Fécamp baldaŭ iris al la adjutanto.

— Ho! Ĉu vi estas tiu? Venu!

Berlac preskaŭ ĝojis. Kvazaŭ la malliberulo n-ro 63 estus lia kara konato. Kvazaŭ Fécamp ne pro li estintus sendita al la Skeleta brigado.

La suboficiro jam konvaleksis.

Fécamp raportis la situacion en kelkaj mallongaj frazoj. La ribelo en Saharo, la demonstracio en Sudano vekas maltrankvilon.

— Jes, jes — li respondis leĝere. — Interese. Ĉi vi ne solidaras kun la ribeluloj?

— Mi iras sur mia propra vojo.

— Individualisto vi estas… Tre bone.

Li ne komprenis la nekutiman bonhumoron de la adjutanto, malantaŭ kio latentus angoro aŭ eksciteco.

— Prenu cigaredon el la cigaredujo. Ankaŭ alumeto estas tie. Ekfumu… Mi do scias pri la aferoj. Mi scias ĉion el la fono, kaj mi havas planon pri vi. Nu, ne surpriziĝu. Ĉu vi pensas, ke mi stis via malamiko, aŭ io simila?… Tute ne temas pri tio. Vi estas decidkaraktera, inteligenta, rapidpensa homo. Mi rimarkas tiaĵon. Kaj famaj militestroj, de kiuj mi volonte lernas, ili unuavice opiniis tion grava, trovi la taŭgan homon. Vi estas mia homo, kondamnito n-ro 63… Kiel vi nomiĝas?

— Fécamp.

— Jes… jes… Ĉu vi deziras dolĉaĵon? Vi trovas marcipanon sur la tablo. Mi sendis ĝin el Parizo. Ne konsideru tion frandaĵo. Ĝi estas nepre bezonata al streĉa spirita laboro. La cerbo laciĝas sen karbohidrato.

Fécamp mire vidis la metalan kasedon, plenan de frandaĵo. „Kion li volas?” — li pensis dume, sed la vizaĝo de la adjutatno estis tiel trankvila kaj serena, ke kompare kun liaj viglaj okuloj, li ŝajnis maksimume ruza. Tia homo, kiu klopodas atingi la celon de la parolado sur nerekta vojo.

— Pro la sanstato de la kapitano estus urĝe, mon adjudant-chef…

— Nenio estas urĝa. Ĉu vi deziras teon?

— Mi… ne deziras…

— Nun atentu min, amiko mia. Mi ankoraŭ malofte eraris pri homo. Mi sentas tiel, ke mi povas fidi vi. Sed ĉiumaniere mi devas fidi iun. Unuavice mi kalkulas je vi. Bonvolu doni al mi ankoraŭ unu cigaredon… Dankon… Prenu ankaŭ vi…

…Dum li kliniĝis al la mano de Fécamp por ekbruligi sian cigaredon, la adjutanto ĵetis rapidan, esplorrigardon al li.

— Do — li daŭrigis, kaj kuŝinte sur sia dorso, li rigardis la plafonon, — mi devas komenci hazardan ludon, kaj riski tion, ke vi perfidos min, kvankam ĝi tute ruinigus la psikan matematikon, laŭ ĝi, kiu perfidas sian patrujon, tiu ne perfidos perfidulon.