Jenő Rejtő - Sinjoro Vanek en Parizo

Eble mi havis altan febron, mi estis inerta, kaj mi ekdormis profunde.

Klakadas, veturegas, kuregas la trajno, subite oni krias la nomon de Innsbruck… Nun paŝao Emin kuregas en noktosurtuto, kaj mil policistoj persekutas lin. En la tute granda, forviŝiĝanta veturego kelkfoje la kapo de sinjoro Wendriner, ankaŭ la supro de la lavĉambro aperas, malantaŭ la konfuza grupo de altmontoj, arbaroj kaj konduktoroj. Mi alvenas la la Suda Stacidomo ambaŭmane preninte la randojn de la trogo, sed la trajno veturas plu tra la Batalkampo… Jen vidu, ĝi estas la placo de la Francikanoj, kie kolomboj paŝetadas, kaj la radoj de la tramo zumas per konata bruo… Miaj plandumoj klakas sur la asfalto de la strato Ludoviko Kossuth, malnovaj konatoj venas renkonte al mi, ni kriadas gaje, ni ridadas, kaj tamen doloras tiel premege, terure io… eble la randj de la trogo, kiel kelfoje mi sentas tiujn en miaj manoj, aŭ la postrestinta odoro de sinjoro Wendriner, kio miksas la realaĵon en tiun belegan sonĝon por dekono da sekundoj. Sed la skuiĝo de la trajno nun jam estas konstanta. Mi malfermas miajn okulojn…

– …Ĉu vi ne komprenas, Petro! Petro!.. De kiam vi kuŝas ĉi tie?… Sankta Dio, vi ja havas febron!

El ia kaoso mi revenas en la realon.

Mi vidas Nedda-n. Ŝi genuas apud mi.

– Venu – diras la knabino. – Sinjoro Vanek rakontis, ke vi estas malsana. Ekkuŝu en mia ĉambro…

– Dankon… Ĝi estas malproksime, kaj tute ne estas certe, ke… ke… mi…

– Nun venu kun mi kaj trinku teon… Ne prolu! Mi ne volas aŭdi ĝentilajn stultaĵojn! Ĉu vi povas leviĝi?

Mi memoras tion, ke miaj brakoj estis ĉirkaaŭ ŝia kolo, kaj estintus bonege, sed fine evidentiĝis, ke ŝi nur kondukas min… Kaj mi kuŝiĝas ie, kaj la trajno veturigas min denove. Ni atingas tunelon, aŭ noktiĝis, en la ĝardeno de la enigma domo, kaj tusante, sufokiĝante mi kuregas febre, mi spiregas kaj bru-klakas, ĉar mi estas la lokomotivo, kaj mi flugas kun la alkroĉitaj kupeoj tra valoj kaj montoj.

…Mi malfemas miajn okulojn. Eble mi dormis longe. Estis vespero. Lumis amika lumo de lampo kun rozkolora ŝirmilo, knabino sidis ĉe la tablo kaj legis. Iom post iom mi rekonis Nedda-n. Mi sentis plumban, obtuzan doloron en miaj membroj. Mi povis leviĝi nur kun granda fortostreĉo.

– Ĉu vi fartas pli bone?

– Jes. Mi penas, ke mi estis nur dormema.

Mi etendis mian manon por preni mian ĉapelon

– Kien vi iros nun? – ŝi demandis. – Kie vi volas iri? Ne, ne eblas nun vagadi denove ĝis mateno – ŝi diris aplombe. – Estus stultaĵo, se vi nun irus malsane en la nenion, en la malvarman nokton pro etiket-problemoj, kvankam… kvankam en tiu ĉi varma ĉambro troviĝas malplena kanapo, sur kiu vi povas dormi!

Ĝi estis komprenebla. Kaj tamen… ni ambaŭ konsterniĝis…

Ĉu resti kune dum la nokto?

Sen ĉiu kontakto, nur pro deviga situacio, kiel geamikoj… Viro kaj virino?

– Situacio ne povas decidi la honoron de du homoj, en kiun ili falis. Se ili estas firmkarakteraj, tiam okazos nenio. Se ili havas moralan purecon en si, nek tiom da tento estas bezonata. Mi petas vin resti ĉe mi, vi ja estas malsana.

Kion mi povis respondi? Mi restis!

Ni sidis embarasite tie, kiam ni trinkis la teon.

Mi estis freneze enamiĝinta.

– Al tio, ke ni fariĝu bonaj geamikoj – diris Nedda, – promesu, ke vi neniam estos enamiĝinta al mi. Ĝi gravas!

– Bone – mi respondis leĝere, – tio ne kaŭzu problemon al vi.

Ŝiaj brovoj leviĝis alten, kaj ŝi nervoze pikpuŝadis la flankon de la tablo per krajono:

– Ĉu vi pensas ekskludita, ke iu enamiĝu al mi?

– Mi ne pensas tion ekskludita, sed mi sentas tiel, ke mi senhezite estus kapabla fari eĉ la neeblon por vi, mi do respondis senhezite.

Kiam ŝi denove turnis sian al mi, mi ekparolis solene:

– Mi petas vin, Nedda, ankaŭ vi devas kompreni, ke vi neniam estos enamiĝinta al mi… Atendu, kien vi iras?! Ĉar, se tiu katastrofo okazus, kvankam mi pensas, ke vi havas multe pli bonan guston, mi ne povus respondi al mia solena promeso, kaj mi nuligus tion.

– Vi estas tre frivola homo… Kaj nun… – ŝi ĉirkaŭrigardis en la ĉambro indiferente, kvazaŭ ŝi zorgus ankaŭ pri alia afero dum siaj sensignifaj direndoj, – nun ni enlitiĝos por dormi. Estas malfrue.

– Nu, jes – diris ankaŭ mi samtiel objektive, kiel maltalenta aktoro. Nedda estingis la lampon. Ni okupis niajn dormlokojn en la mallumo, ŝi en la lito,mi en la alia flanko de la ĉambro sur sofo.

Mallonga silento.

En la foro aŭdiĝas sono de hupo averte.

Alumeto ekflagris antaŭ la lito de Nedda. Ŝi ekfumis cigaredon.

– Ĉu viaj gepatroj vivas? – ŝo demandas.

– Jes… Mi tre volonte veturigus vin al ili.

Mallonga paŭzo.

– Mi estas ofino. Ĝis nun mi vivis en Londono kun mia onklino.

Ni ruliĝadis longe, ĝis ni ekdormis.

…Mi vekiĝis aŭrore.

Kaj nun!

Mi aŭdis klare, ke iu iras en la ĉambro sub ni. Tute ne singarde. Per ritmaj paŝoj tien-reen.

Poste silento. Kiom multe mi donus, se mi scius, kiu li estas?

Kio okazas ĉi tie, enigmo, krimo?

Iu venas supren sur la ŝtuparo!

Li staras ĉe la pordo. Ĉu li streĉas siajn orelojn? Li frapetas trifoje, kaj io susuras ĉe la sojlo. Nedda salte leviĝas, rapidas tien kaj alprenas la leteron, ĉar iu ŝovis tion tra la breĉo de la pordo. La koncernulo foriras. Nedda heziteme rigardas al la divano, sed ŝi ne povas vidi, ke miaj okuloj estas duone malfermitaj. Ŝi rerapidas al la lito, ekfumas cigaredon kaj tenas la alumeton super la letero, dum ŝi legas tion.

Poste ŝi vestas sin rapide kaj foriras sur la piedfingroj. Nun ek, post ŝin!

Ne…!

Ĉu mi sekvu ŝin kaj kaŝrigardadu, ĉar li akceptis min kun vera kunsento, kun tenera bonkoro?

Mi turnas min al la muro kaj fermas miaj okulojn devige. Mi ne volas scii pri tio…

Mi volas ekscii nenion malbonan pri Nedda, mi volas scii nenion, tute nenion…

Mi iras al la fenestro por enspiri iom da freŝa aero. La ĉambro estas sufoke varma.

Mi elrigardas.

…La muta ĝardeno kuŝas en la kretokolora blanka lumo inter la densaj arboj. Bruo de ŝtoneroj aŭdiĝas tre mallaŭte… Nun aperas ombro inter la arboj… Li enbuŝigas siajn du fingrojn kaj ekfajfas mallaŭte.

Kaj timiga, fantomeska procesio proksimiĝas el la ĝardeno, sur la kahelita vojo. Du homoj kun brankardo, kiun kovras tuko, kaj sub la kovrilo videbliĝas la silueto de senmova, peza korpo, la kapo kliniĝas malantaŭen, la torako reliefiĝas. La fantomeska procesio foriras.

Aŭrore mi reloĝiĝis denove en la lavĉambron. Nek sinjoro Vanek, nek sinjoro Wendriner estis hejme. Ekscitis min la sekreto de la baroka vilao. Certas, ke ĝi havas interrilaton kun Nedda. Mi devas klarmeti la aferon. Eble, se mi rompŝtelus en la vilaon. Ŝajnas, ke tio venis en la kapon de aliulo. Iu duone suprenlevis rulŝutron.

Nur rompŝtalisto povis fari tion.

Mi iris tien, staris sur miajn piedfingrojn kaj saltis sur la kornicon. Kion mi vidis estis tia, ke ĉio groteska kaj eksterordinara naniĝis apud tio.Ĝi estis tia, kion oni vidas unufoje dum cent jaroj. Mi gap-malfemis mian buŝon.

Alta ĉielo!

En la ĉambro estis du homoj. Sinjoro Wendriner, la leono – kiun sinoro Vanek fine sukcesis transloĝigi al alia,difinita loko, – kaj tiu trampo kun enkvaiĝinta frunto, kiu parolis kun Nedda pri la grenado.

La apaĉo kun enkaviĝinta frunto sidis apud la fenestro sur la planko en kompatinda stato. Kvazaŭ li estus freneziĝinta, tiel li kaŭris en la angulo. Liaj elstraiĝintaj okuloj direktiĝis al unu punkto, li estas morte pala, tremas kaj… kiel strange: Li estas kolombgriza! Lia hararo blankiĝis pro io. Kaj ŝajnas tiel, kvazaŭ li nun estus travivinta la teruraĵon, pro kio li fariĝis tia.