Jenő Rejtő - Sinjoro Vanek en Parizo

– Mi ne sciis, kial mi ricevas la vangofrapon – rakontis sinjoro Vanek verve, – la lipharulo foriris, kaj de tiam mi cerbumadas, kio estis tio. Ĉu vi komprenas?

– Mi nur konjektas – mi respondis, kaj eĉ konjekton mi ne havis pri la tradormita historio. – Se vi sciis post noktomezo, ke la edzo de la virino venos ĝis Semmering, kial vi atendis la vangofrapon?

– Mi tre ĝojas, ke vi atentis tiel bone… La kaŭzo de la eraro estis Gieshubler.

– Mi pensi tion…

– El kio?… – li demandis mirante.

– Nu, kiam… vi alportigis cigaron…

– Sed ja Safranek ankoraŭ dormis tiam.

Ankaŭ mi. Sed mi povis diri nenion, ĉar laŭ la miranta akcento de sinjoro Vanek, mi devus sciis pri Safranek. Mi sentis tiel, ke mi havas febron. Mi oscedis eviteme. Sed mia buŝo restis duone malfemita. Malantaŭ sinjoro Vanek lumo filtriĝis tra la fendoj de la ĵaluzio de iu fenstro de la alo de la neloĝata, baroka domo, staranta malpli proksime. Kaj ĝi tuj estingiĝis.

– Ĉu neniu troviĝas en tiu ĉi domo krom Nedda? – mi demandis malrapide leviĝante. Jam febro tremigis min, mi tramalvarmiĝis tiel.

– Kompreneble neniu. Ĝi estas senhoma domo, de kiam ties posedanto, la patro de mia mastro mortpafis sin. Ĝi estas tiel trankvila loko, bonvolu kredi, dum semajnoj okazas nenio ekscita… Maksimume la laktisto, ĉar li ĉiam apogas sian kruĉegon al la barilo, kvankam mi diris al li jam centfoje, ke li debatas la farbaĵon. Mi do povas paroli al tiaj homoj…

Li malligis sian kravato kaj oscedis. Malantaŭ li estis la fenestroj de la malluma domo, kvazaŭ tiuj atentus nin, per siaj senmovaj, nigraj ĵaluzioj. Li malbutonumis sian manikon dufoje ŝmacmaĉante kaj oscedis denove…

– Se vi bone ripozis vin ĉi tie, junsinjoro, venu al mi dormi, tie estas baldakena trogo, nur ne paŝu sur sinjoron Wendriner. Ĝi estas la sola afero, kio estas tre danĝera. Lastfoje la fileto de la panisto surpaŝis ĝin, kaj la bestkuracisto vizitis nin dum semajnoj, tiel forte batis la koro de la bestio… Nu, mi bele sidas en la kaĉo…

Kaj preninte la malplenan butontruon, lia rigardo krozis super la floroj.

Li eniris. Mi staris febre, tusante kaj tramelsekiĝinte en la ĝardeno.

Mi rigardas la kolonornamitajn fenestrojn de la eleganta, baroka domo, kaŝiĝanta malantaŭ la grandegaj arboj. Sibite mi vida lumon en balkonfenestro. Singarde mi ĉirkaŭiras la konstruaĵon. La malantaŭa pordego estis malfermita.

Mi staras antaŭ la pordo leciĝinte, nervoze. Nun iu skrapadas interne, sur la pordo. Nun en la unua momento mi retropaŝas.

La malhelruĝa kurteno flankentiriĝas kaj liphara, malgaja, indiferenta vizaĝo aperas malantaŭ la vitro. La enigma loĝanto portas ruĝan fezon.

Turko!

Ni rigardas unu la alian. La turko rerigardas kun ruza palpebrumado, poste li malfermas la pordon, kaj li staras antaŭ mi, en noktosurtutoo, kies rando tuŝas la plankon.

– Bonan vesperon, sinjoro.

Kaj li rigardas kun semtiel trankvila, indiferenta vizaĝo. Antaŭe li havas du dentojn el plateno, kaj tiuj ekbrilas, kiam li ridetas. Li ridetas, spiregas kaj metas sian manon sur mian ŝultron.

– Bonan vesperon – diras ankaŭ mi. – Mi estas Petro Almási.

– Mi scias – li respondas malgaje. – Oni mortigos vin. Ĉu tio estas malbona?

– Estus ĝene, se oni mortigus min, sed se ĝi estus vere malbona, mi ne asertas tion.

– Ĉu vi estas freneza? – li demandis kun fervora interesiĝo. – Faras nenion, ĉar oni mortigos vin samtiel, kvazaŭ vi estus normala. Bonvolu kredi, oni mortigas ĉiun – li finis kun malespera kompato.

Poste li eksidis sur la ŝturparon de la pordego kaj rulumis cigaredon el la bela, longa, turka tabako.

– Cetere mi estas paŝao Emin. Mi havis kvinfoje flösch-on unu post la alia. Ĉu vi komprenas? Kvinfoje! Kaj se iu havas kvinfoje flösch-on, al tiu estas kapute. Notu tion bone, sinjoro! – Lia voĉo faiĝis eksciita kaj flustranta. – Se iam en via vivo vi havos flösch-on trifoje, ĉesigu la ludon! Ĉesigu tion, ĉar ĝi estas signodono, ke sekvos la morto. Je la kvina flösch-o certe eksonos la sonorilego de la morto! Kaj oni mortigas! Kaj vi devas morti.

Li estas cerbmalsanulo, tio videbliĝis. Sed kie li montris malantaŭen, kun elstariĝintaj okuloj, kun ruĝiĝinta vizaĝo, mi sentis ion teruran. El la faŭkanta mallumo malantaŭ la malfermita pordo…

Li eligis la fumon trankvile, kaj li rigardis ien, al la svelta, nigra konturo de la turo Eifel, altiĝanta sur la rando de la ĉielo.

Nun mi ekvidis, ke io brilas humide sur lia manplato, io… ruĝa…! Ĝi estas sango!

– Ĉu iu mortis interne?

– Kompreneble – li kapjesis vigle kaj frotis sian manon al la muro. – Nur tion mi devas ankoraŭ forĵeti ien – kaj li elprenis multe da sangaj vestoj.

Per unu salto mi estis en la ĉambro kun balkono, poste en la alia, kaj kuŝis tie… en la krepusko ĝi estis bone videbla… la silueto de senmova, homa korpo.

Flankenpuŝiinte la frenezan paŝaon Emin, mi kuregas sur la straton.

Nenie estas policisto. Kuregante mi atingas la distriktan policejon, du stratojn malproksime.

Mi staras antaŭ la deĵoranta policisto, spiregante…

Mi ne povas ekparoli dum kelkjaj sekundoj. La kapitano sidas kun dormema vizaĝo, kiu portis malbutomitan, cindrokovritan kamizolon, en ledodora, mucida ĉambro. Mi rakontas, kion mi vidis. Li aŭskultas min atenteme. Poste li ekstaras, ekpremas butonon kaj murmuras ion en la telefonon:

– Alarmo…

Kiam ni estas ekstere, la polica aŭto jam staras tie kun la personaro. Ankaŭ ni ascendas.

Post kelkaj minutoj ni altenvas tien.

Ni desaltadas ĉe la pordego. Mi gvidas la kapitanon. Mi staras tie mirante…

Paŝao Emin, la sangaj ĉifonoj… Nenie. Interese… Li ĵetis la sangajn ĉifonojn ĉi tien. Eĉ ties postesigno troviĝas nenie.

La tagĉambro estas fermita! Oni malfemas ĝin facile per ŝtelŝlocilo. Ni iru plu! Oni ŝaltas la lampojn ĉie.

Mi nur miregas. La viktimo estas… nenie!

Li surgenuiĝas. Nek sur la tapiŝo, nek sur la planko li trovas sangomakulojn.

La traserĉas la apartametnon kun balkono! Neniu!

Mi tusas preskaŭ sufokiĝante. Mia vizaĝo estas varmega pro la febro. La kapitano rigardas sur min.

Ankaŭ la serĝento.

– Vi ja havas febron!

Mi ĉirkaŭrigardis ekzakte, kaj eĉ postsigno ne troviĝis, kion mi vidis antaŭe. Mi ne insistis. Oni tute ne kredus min, kaj kion komunan mi havas al tio? Mia homa devo estis informi la policon.

La ceteraj apartenas al li! Kaj al la baroka vilao.

– Vi havas febron, amiko mia, kaj vi eble drinkis.

La policistoj ne estas koleraj. Kvankam ili pensas, ke mi venigis ilin ĉi tien superflue. Mi tusas forte.

– Kiu vi estas? – demandis la kapitano.

– Verkisto.

– Hm… vi do ne havas loĝejon… kaj vi estas malsana je influenco.

– Mi loĝas ĉe mia iu amiko… ĉar…

– Mi konas tiun vian amikon – kapjesis la kapitano kun serioza grimaco, – multaj homoj loĝas ĉe li. Mi donas dudek frankojn al vi, kaj transloĝiĝu de via amiko, ien, kie vi povas havi tegmento super via kapo.

…La aŭto forveturegis.

Mi staris ĉe la krada pordego kaj rigardis la nigrajn fenestrojn de la vilao.

Krepuskis.

Duraj, blankaj makuloj brilis sur la mortaj vitrotabuloj. La pordoj de la balkono estis ŝlositaj, kiel la kapitano fermis tiujn malataŭ si.

Nun limiĝas la balkono.

Kaj la vizaĝo de paŝao Emin aperas en iu fenestro.

Li estas tiu! Li elrigardas ridetante kaj kapbalancas al mi. Poste du aliaj manoj fermas la ĵaluzion kaj fariĝis mallumo.

Mi reŝanceliĝadis en la lavĉambron. Sinjoro Vanek kaj sinjoro Wendriner dormis. Mi kuŝis en la trogon, en kiu troviĝis ankaŭ kuseneto.