Юрий Татаринов: Чарадзейныя яблыкі

За яго спіною пачуўся стогн. Бока азірнуўся і ўбачыў, што гаспадар, які паспеў падняцца на абгароджаную парэнчамі пляцоўку, кліча яго ісці далей. У гэты раз Бока падпарадкаваўся з асцярогаю. Апрача цікаўнасці, у ім саспеў сумніў: раптам падалося, што яны трапілі ў чужое памяшканне. Пасярод склепа быў відзён прастакутны ставок, які нагадваў маленькі басейн; уздоўж сцен стаялі на камянях драўляныя бочкі, некаторыя з іх былі нават вышэйшыя за чалавека.

Глуханямы дачакаўся, калі хлопец узлезе на пляцоўку, потым адчыніў дзверы і пайшоў па калідоры. Тое, з якой упэўненасцю ён рухаўся, адчыняючы адны за аднымі дзверы, сведчыла, што ён тут пастаянны наведвальнік.

Бока прагна ўзіраўся на бакі; цікавасць да таго, што ён тут бачыў, узрастала ў ім з кожным крокам. Спачатку яны прамінулі дзверы, з-за якіх ішлі смачныя, бы з кухні, пахі, і хлопец вырашыў, што яны — у рэстарацыі. А ўбачыўшы высокія скляпенні з аздобаю, дываны па лесвіцах, у памяшканнях, якія яны міналі, Бока палічыў, што яны — у гатэлі. Тым не меней упэўненасці, што гэта сапраўды так, у яго не ставала, — дужа шыкоўнае было ўбранне будынка. Нарэшце ён запыніўся на здагадцы, што яны — у санаторыі. «Ну вядома ж, — маракаваў наш герой, — не можа быць, каб на беразе такога прыгожага возера не было лякарні». Яго здзіўлялі гожасць і ўмельства выканання любой, самай нязначнай дэталі інтэр'еру тутэйшых апартаментаў: узоры на падлозе, вітражы на вокнах, фрэскі на сценах. Нешта падобнае ён бачыў хіба што ў музейных палацах пад Санкт-Пецярбургам…

Гаспадар завёў яго ў вялікую блакітную залу. Паказаўшы на крэсла каля акна, ён адразу ж знік за дзвярыма. Бока застаўся адзін. Ён быў занепакоены і адчуваў сябе няёмка. «Калісьці ў гэтай зале спраўляліся балі», — падумаў ён, азіраючыся на бакі. Высокую столь аблямоўвала гіпсавае цісненне ў выглядзе доўгай гірлянды. Уздоўж адной сцяны стаялі тоўстыя калоны. Уражвалі сваёй вышынёю вокны; іх было ажно шэсць — па тры на кожным з двух супрацьлеглых бакоў. Іх завесілі празрыстым блакітным шоўкам, таму ўсё ў зале — сцены, мэбля, калоны, паркетная падлога, нават вялікая крышталёвая люстра — было, як у блакітнай смузе. Адсвечвала сваім калёрам хіба што пазалота на дзвярах.

Сесці ў дарагое глыбокае крэсла Бока не адважыўся. Хлопец падышоў да акна і адхінуў фіранку.

Ён убачыў, што знаходзіцца на другім паверсе. Унізе стракацела, усланая ранішняю расою, вялізная клумба. Кветкі выяўлялі сваёю маляўнічасцю нейкі мудрагелісты герб. Вакол клумбы выштукавана была чырвоная гравійная дарожка, што разгаліноўвалася на тры накірункі. Цэнтральнае адгалінаванне выводзіла да сажалкі, што зіхцела здалёк срэбранымі водбліскамі.

Дзень меўся прынесці нашаму герою шмат чаго нечаканага. Бока яшчэ стаяў каля акна, калі адчыніліся бакавыя дзверы і ў залу ўвайшлі ўчатырох. Незнаёмцы ўтаропіліся на яго з непрытоенай цікаўнасцю. З імі была маладая жанчына.

Сярод тых, што ўвайшлі, Бока пазнаў глуханямога. Убранне, у якое ён паспеў пераапрануцца, рассмяшыла хлопца. Між тым уборы астатніх членаў кампаніі былі таксама незвычайныя. Наш герой тады вырашыў, што ў доме, відаць, здымаецца гістарычны фільм. Мужчыны былі ў шыкоўных, аздобленых карункамі камізэльках, шаўковых панталонах і панчохах, на нагах у іх красаваліся туфлі на абцасах і з банцікам. Да таго ж у кожнага на галаве матляўся кучарамі не абы-які парык. А ў аднаго на той самы парык быў уздзеты трохкутны капялюш. Здавалася, што мужчыны былі аднолькавага ўзросту, — адрозніваліся хіба што знешнасцю. Той, што ў капелюшы, быў высокі і сухарлявы. Яго вялікі прамы нос нагадваў лязо склюда. Вочы ў яго былі прыжмураныя і хавалі выраз перасцярогі, які часцей за ўсё бывае ў людзей невялікага розуму і запальчывых, а чорныя вусы натапырваліся, што ў ката. Другога з таварышаў глуханямога можна было б параўнаць з… прыбранаю галушкаю. Ён быў тоўсты і з белаю скураю. Вялікія, акаймаваныя бялявымі, бы ў свінні, вейкамі, яго вочы выяўлялі выключную ціхамірнасць, як у святога.

І ўсё ж, галоўнай нечаканасцю для нашага героя стаў чацвёрты чалавек з гэтага гурта — прадстаўніца слабога полу. Маладая, у шыкоўнай ружовай сукенцы, яна падалася Боку сапраўднай феяю з казкі. Вочы яе ззялі, як дзве зорачкі,— столькі жыло ў іх шчырага здзіўлення. Сукенка хавала яе фігуру, але хлопцу шмат пра што казалі адны яе пальцы, тонкія і далікатныя, як у дзіцяці.

— Бач ты, што за эпікурэец? Адкуль вы яго выпісалі? — не ўтойваючы свайго здзіўлення, спытаў па-польску, звяртаючыся да глуханямога, высокі.