Перро Шарль
Чарадзейныя казкi (на белорусском языке)
Шарль Пэро
ЧАРАДЗЕЙНЫЯ КАЗКI
ПРЫГАЖУНЯ Ў СОННЫМ ЛЕСЕ
Жылi сабе кароль з каралевай, i не было ў iх дзяцей. Так яны сумавалi праз гэта, так сумавалi, што i сказаць няможна. Ужо i ўсе святыя крынiцы на свеце пааб'ездзiлi, i малiлiся, i бажылiся, i пацеры ўвесь час казалi - чаго толькi не рабiлi, а ўсё дарма. Але нарэшце каралева такi зацяжарыла i нарадзiла дачку. Хрэсьбiны справiлi пышныя. За хросных мацi да маленькай прынцэсы паклiкалi ўсiх чараўнiц, якiх толькi ўдалося знайсцi ў каралеўстве (а iх аказалася сем). Бацькам хацелася, каб кожная паводле звычаю, якi тады быў у чараўнiц, надзялiла iх дачку якiм-небудзь дарам i каб прынцэса, такiм чынам, мела ўсе найлепшыя якасцi, якiя сабе можна ўявiць.
Пасля хрэсьбiнаў госцi ўсёй кампанiяй вярнулiся ў каралеўскi палац, i там чараўнiцам зладзiлi вялiкi банкет. Перад кожнай паклалi раскошны футарал з чыстага золата, а ў iм ляжалi залатыя лыжка, вiдэлец i нож, аздобленыя дыяментамi i рубiнамi. Калi ўсе сядалi за стол, у залу раптам увайшла старая варажбiтка, якую нiхто не запрашаў, бо яна больш за пяцьдзесят гадоў не выходзiла са сваёй вежы i ўсе лiчылi, што яна памерла цi ляжыць там зачараваная.
Кароль загадаў прынесцi кувэрт i ёй, але залатога футарала больш не знайшлося: iх зрабiлi толькi сем - столькi, колькi было запрошана чараўнiц. Варажбiтка палiчыла, што яе зняважылi, i пачала бурчаць скрозь зубы розныя праклёны. Маладая чараўнiца, якая сядзела побач, пачула гэтае бурчанне i зразумела, што старая можа наклiкаць на прынцэсу якое-небудзь лiха. I таму, калi ўсе ўсталi ад стала, яна адразу адышла ўбок i схавалася за фiранкай, каб гаварыць апошняй i мець такiм чынам магчымасць крыху ўхiлiць лiха, якое зробiць старая.
Тым часам чараўнiцы пачалi надзяляць прынцэсу дарамi. Сама маладая паабяцала, што прынцэса будзе найпрыгажэйшая дзяўчына ў свеце; другая - што розум у яе будзе светлы, як у анёлка; трэцяя - што яна будзе майстрыха на ўсе рукi; чацвёртая - што яна будзе цудоўна танцаваць; пятая - што голас у яе будзе, як у салавейкi; а шостая - што яна будзе дзiвосна граць на сама розных iнструментах. Калi ж настала чарга старой варажбiткi, яна, трасучы галавой не так ад старасцi, як ад злосцi, - сказала, што прынцэса ўколе руку верацяном i памрэ.
Ад такога страшнага выраку госцi аж скаланулiся, i нiхто не здолеў стрымаць горкiх слёз. У гэтую хвiлiну з-за фiранкi выйшла маладая чараўнiца i гучна прамовiла:
- Супакойцеся, кароль з каралеваю! Вашая дачка не памрэ. Праўда, я не маю такой улады, каб зусiм зняць чары старой варажбiткi, i прынцэса ўсё ж уколе руку верацяном. Але яна не памрэ, а толькi засне глыбокiм сном, якi будзе доўжыцца сто гадоў. А потым прыйдзе малады каралевiч i разбудзiць яе.
I ўсё ж, нягледзячы на гэтае абяцанне, кароль вырашыў зрабiць усё, каб запабегчы бяды, наканаванай старой варажбiткай. Ён выдаў загад, якi пад пагрозаю смерцi забараняў усiм i кожнаму прасцi верацяном цi нават проста трымаць верацёны дома.
Гадоў праз пятнаццаць цi можа шаснаццаць кароль з каралевай паехалi ў адзiн свой летнi маёнтак; i аднойчы прынцэса, бегаючы там па палацы - з пакоя ў пакой, з паверха на паверх, - залезла аж пад самы дах адной вежкi, дзе ў невялiчкай каморцы ўбачыла старую бабульку, якая прала на верацяно. Гэтая бабулька i чуць не чула, што кароль наклаў на верацёны строгую забарону.
- Бабуля, што вы тут робiце? - спытала прынцэса.
- Праду, маё дзiцятка, - адказала бабуля, якая не ведала, што перад ёю прынцэса.
- Ах, як гэта цудоўна! - сказала прынцэса. - А як гэта вы робiце? Дайце, я паспрабую, можа i ў мяне выйдзе.
Узяла прынцэса ручайку - а дзяўчына яна была няўрымслiвая, дый гарэзнiца добрая, а тут яшчэ над ёй панавала воля чараўнiц, i таму - ледзь толькi яна гэта зрабiла, як адразу ўкалола руку верацяном i ў той самы момант самлела.
Бабуля вельмi спалохалася, пачала крычаць, клiкаць на паратунак. На крык з усiх бакоў збеглiся людзi - i ў твар вадой прынцэсе пырскаюць, i гарсэт распускаюць, i па далонях пляскаюць, i скронi вугорскiм воцатам труць, ды нiяк да памяцi яна не прыходзiць.
Тады кароль, якi таксама прыйшоў у вежу на крык, успомнiў пра наканаванае чараўнiцамi ды падумаў, што, калi ўжо яны так сказалi, дык усё роўна ад лёсу нiкуды не дзенешся. I загадаў ён, каб прынцэсу паклалi ў найлепшым пакоi ў палацы на ложку, вышываным золатам i серабром.
Прынцэса ляжала, чыста анёльчык, такая яна была прыгожая; непрытомнасць зусiм не змянiла яе свежага тварыка: шчочкi ў яе былi пунсовыя, вусны - нiбыта з каралаў, i толькi вочкi былi заплюшчаныя. Але па яе роўным, цiхiм дыханнi можна было зразумець, што яна не памерла. Кароль загадаў, каб нiшто не турбавала прынцэсiнага сну, пакуль ёй не прыйдзе час прачнуцца.
Читать дальше