Пітэр Джойс - Цікі

— Гэта вельмі доўгая гісторыя. Адразу не раскажаш. Ва ўсякім разе, пакуль не зусім яшчэ сцямнела, мне з воінамі трэба пакінуць вас.

Дырэктар школы ветліва кіўнуў галавой.

— Ну добра, Цікі, — прамовіў ён, — развітайся са сваімі сябрамі, а потым Нкота, вось гэты хлопчык, пакажа табе, куды ісці. Крыху пазней мы яшчэ ўбачымся з табой, — сказаўшы гэта, дырэктар вярнуўся ў школьны будынак.

Цікі падзякаваў воінам.

Потым развітаўся з Мафутам.

— Я ніколі не забуду нашага падарожжа, — сказаў ён і раптам зажурыўся і ледзь не заплакаў. Ён проста не мог уявіць сабе свет без свайго вялікага ўсмешлівага сябра.

— Я таксама заўсёды буду помніць, — буркнуў Мафута панура. — Але не сумуй, Цікі. Перад самымі канікуламі напішы мне, я прыйду па цябе.

Яны моцна паціснулі адзін аднаму рукі. Потым Мафута і воіны павярнуліся і хутка пакрочылі назад, у згусцелы прыцемак.

Цікі ўбачыў, як Мафута азірнуўся, памахаў рукой і разам з воінамі знік у лесе. Ён адчуваў сябе адзінокім, пакінутым.

Раптам Цікі пачуў ціхі голас:

— Ты пойдзеш са мной, Цікі, ці пастаіш яшчэ? Я пакажу табе нашу школу.

Цікі павярнуўся і ўбачыў побач з сабой Нкоту.

— Ага, — адказаў ён. — Я хачу пазнаёміцца з маім новым домам.

Абодва хлопчыкі накіраваліся да школы. Праз нейкі момант Нкота запытаў:

— У цябе было цікавае падарожжа? Здалёк прыйшоў?

— Так, — адказаў Цікі і раптам прыгадаў усё: і юнага воіна, і маленькага Дзік-Дзіка, і бабуінаў, і лясны пажар, і браканьераў-вандэробаў, і параненага слана, і цудоўныя казкі Мафуты. Самым яркім успамінам быў сам Мафута — яго добры, дужы і мудры спадарожнік.

— Так, Нкота. Я прыйшоў здалёку, і падарожжа маё было цудоўнае. Калі-небудзь раскажу.