Пітэр Джойс - Цікі

— Цудоўна, — сказаў Мафута. — Аднак трэба спяшацца. Пастройцеся ў адну лінію. Гатовы?

— Гатовы! — адказалі воіны, і Цікі адчуў, як моцна забілася сэрца. Гэта ж яго першы ў жыцці бой. Вось будзе пра што потым расказваць!

Увесь статак сланоў прасунуўся ўжо далёка па цясніне, і пярэднія апынуліся амаль пад самымі дзікунамі, якія чакалі іх на адхоне цясніны.

У той момант, калі воіны на чале з Мафутам сабраліся ўжо кінуцца на вандэробаў, адзін з іх раптам падняўся ва ўвесь рост, узмахнуў над галавой кап'ём і шпурнуў сваю смертаносную зброю, цэлячы між лапатак важака.

Што тут пачалося!

Гіганцкі слон шалёна зароў ад болю і пабег нехлямяжым галопам. Увесь статак паддаўся панічнаму жаху. Сланы імчаліся па цясніне, як звар'яцелыя. Дарослыя трубілі хобатамі, малыя вішчалі. Здавалася, нібыта мёртвае рэчышча зноў ператварылася ў. бурлівую рэчку, на якой уздымаліся шэрыя навальнічныя хвалі.

Браканьеры выскачылі з засады і ўзнялі свае грозныя коп'і, гатовыя адразу пачаць бязлітасную бойню.

— Наперад! — крыкнуў Мафута. — За мной! — і імкліва пабег уніз па стромкім схіле ўзгорка.

Воіны і Цікі не адставалі ад яго ні на крок. Размахвалі коп'ямі і шчытамі, пагрозліва крычалі — узнялі такі вэрхал і шум, нібы цэлы атрад воінаў у час жорсткай бітвы.

І сапраўды страшная карціна паўстала перад вачыма захопленых знянацку вандэробаў. Яны так і застылі на месцы з узнятымі коп'ямі і, прыжмурыўшы вочы ад яркага крывава-чырвонага вячэрняга сонца, пазіралі ўгору, адкуль на іх імкліва кацілася чалавечая лавіна.

— А-яй! — хрыпла завішчалі яны ад жаху.

— Ратуйцеся! Уцякайце! — чуліся крыкі.

— Лясныя д'яблы! Чынонгі! Чынонгі! Абаронцы сланоў!

Браканьеры шпурнулі на зямлю свае коп'і і кінуліся наўцёкі, не перастаючы крычаць: «Ратуйцеся! Чынонгі! Чынонгі!»

Аднак уцячы было справай нялёгкай. Спачатку яны рынуліся ўніз, але там раз'юшаныя сланы пагражалі смерцю. Тады вандэробы павярнулі назад і, задыхаючыся, пабеглі ўгору па схіле ўзгорка, ледзь не наткнуўшыся на коп'і воінаў, што наступалі на іх.

Нарэшце з жудасным крыкам яны памчаліся па адхоне цясніны, як тыя зайцы, што не ведаюць, куды ўцячы ад сабакі, і зніклі ў высокай траве.

Гэта быў поўны разгром браканьераў. Жыццё сланоў было выратавана!

...Навокал усталявалася цішыня. Вандэробаў і след прастыў, сланы ўцяклі.

Толькі пыл, які ўсё яшчэ вісеў у вячэрнім змроку, сведчыў аб тым, што нядаўна тут адбылася бойка.

— Доўга будуць памятаць! — цяжка дыхаючы, усміхнуўся нехта з воінаў.

Усе адчувалі вялікую радасць і задавальненне.

— А што будзе з важаком? — раптам успомніў Цікі. — У яго спіне сядзіць кап'ё. Ён паранены. Трэба знайсці яго і выцягнуць кап'ё.

— Цю! — свіснуў адзін воін. — Лёгка сказаць!

— А ты, Цікі, спознішся ў школу. Нам больш затрымлівацца нельга, — сказаў Мафута. — Ты ж памятаеш — нам трэба паспець туды заўтра да захаду сонца, а шлях яшчэ далёкі.

— Але ж нельга пакідаць слана ў такой бядзе, Мафута. Ён будзе паволі паміраць.

— Хлопчык кажа праўду, — сказаў высокі воін. — Паранены слон будзе пакутаваць ад болю.

— А боль зробіць яго небяспечным, — дадаў нехта. — Слон ашалее і патопча пасевы. Можа напасці нават на вёскі. Яго абавязкова трэба знайсці.

— Добра, — здаўся нарэшце Мафута. — Мы адшукаем слана і выцягнем кап'ё.

Задача перад імі стаяла нялёгкая.

Высачыць слана не самая цяжкая справа, таму што, калі такі вялізны звер прадзіраецца праз драбналессе, дарога яго ўсеяна абламаным веццем, сарваным лісцем і выдраным дзірваном.

Але паспрабуйце падабрацца да ашалелага ад болю звера і выцягнуць кап'ё з яго спіны!

— Да захаду сонца яшчэ цэлая гадзіна, — зазначыў Мафута, паглядаючы на пачырванелае неба. — Адсюль слон далёка не пайшоў.

— Ён накіраваўся на поўдзень, — дадаў высокі воін. — Чаго час марнаваць, давайце адразу і пойдзем па ягоных слядах.

Атрад рассыпаўся веерам, і ўсе пачалі шукаць сляды параненай жывёліны.

Першы ўбачыў іх Цікі — дзве глыбокія ўмяціны каля мёртвага мурашніка, зарослага мохам.

— Сюды! Сюды! — закрычаў ён. — Вось яны!

— Малайчына, хлопчык! — пахваліў яго высокі воін, і ўсе падбеглі да Цікі.

— Так, гэта важак, — пацвердзіў Мафута, уважліва агледзеўшы сляды. — А вось тут ён патаптаў траву. Наперад! Час не чакае.

Усе пайшлі за ім — вельмі асцярожна, бо ні для каго не сакрэт, што сланы бываюць вельмі каварныя і вяртаюцца назад па сваіх слядах, а потым знянацку нападаюць на таго, хто гнаўся за імі.