Поль Элюар - З табой

Цяпер я добра разумею:
Лета
Пяе пад брамаю марозу,
Пад броняю варожасці гараць
Чатыры поры года ў маім сэрцы.
Чатыры поры года, людзі, зоры —
Адчулі, трапяткія, сваю роднасць,

Мой крык аголены ўзнімаецца высока
Па неагляднай лесвіцы надзеі.

I полымя аголенага сіла
Пяшчотную і жорсткую дае мне дужасць.

Вось яблык спее, яркі ад халоднага світання,
Пакрыты інеем гарачым поту.
Вось на прасторы шчодрым
Спяць летуценнікі адны.
Дзівосны час! Усё мацнеюць крыкі,
I летуценнікі спакойна могуць спаць,
Закалыханыя, загорнутыя ў словы,
Якія мне святло прыносяць.
Я ўпэўнены:
у кожны момант Шчасце,
Як продак і дзіця маёй любові,
Маёй надзеі,—
Крынічыць у маім гарачым крыку,
Імкнецца да вышынь
у пошуках другога клічу
Ягоным рэхам будзь ты, покліч мой!

На сшытках маіх вучнёўскіх,
На парце маёй, і на дрэвах,
I на пяску, і па снезе —
Пішу тваё імя.

На ўсіх друкаваных аркушах
I на старонках белых,
На камні, крыві і на попеле —
Пішу тваё імя.

На пазалочаных зданях,
На зброі байцоў адважных,
На каралеўскіх каронах —
Пішу тваё імя.

На джунглях і на пустэльнях,
На гнёздах, на ракіце,
На водгуллі маленства —
Пішу тваё імя.

I на дзівосах ночы,
I на скарынцы хлеба,
I на заручынах весніх —
Пішу тваё імя.

На ўсіх пералівах блакіту,
На сонцы, застылым у сажалцы,
На возеры ў месяцы ясным —
Пішу тваё імя.

I на палях і на небе,
На крылах залстных птушак,
На ценях млыноў крылатых —
Пішу тваё імя.

На кожным парыве світання,
На моры, на караблях,
На горнай шалёнай кручы —
Пішу тваё імя.

На белай пене аблокаў,
На цяжкасцях навальніцы
I на дажджы беспрасветным —
Пішу тваё імя.

На формах іскрыстых, звонкіх
I на пераклічцы фарбаў,
На запаветнай праўдзе —
Пішу тваё імя.

На сцежках, якія прачнуліся,
I на шляхах разгорнутых,
I на разводдзі плошчаў —
Пішу тваё імя.

На лямпе, палаючай ярка,
На лямпе, якая гасне,
На хатах, дзе жыў я калісьці,—
Пішу тваё імя.

На разрэзаным надвое яблыку
Люстэрка майго і пакою,
На ложку — пустой маёй ракавіне —
Пішу тваё імя.

На маім ласунку — сабачку —
На яго вушах натапыраных,
На лапцы яго нязграбнай —
Пішу тваё імя.

На трампліне майго парога,
На рэчах зусім звычайных
I на агні жыватворным —
Пішу тваё імя.

На кожным сугучным целе,
На тварах маіх таварышаў,
На кожнай руцэ працягнутай —
Пішу тваё імя.

На шкле чалавечых здзіўленняў,
На вуснах уважлівых, чулых,
На вышыні маўчання —
Пішу тваё імя.

На маіх прыстанках разбураных,
На маіх ліхтарах перакуленых,
На сценах маёй маркоты —
Пішу тваё імя.

На незваротным жаданні,
На голай маёй самоце,
На чорных прыступках смерці —
Пішу тваё імя.

На вернутым добрым здароўі,
На небяспецы мінулай,
На новай маёй надзеі —
Пішу тваё імя.

Мне сілу дае гэта слова —
Я зноў жыццё пачынаю.
Народжаны я, каб спазнаць цябе,
Каб назваць цябе,
СВАБОДА.

Чаго вы хочаце? Пад варту ўзялі дом.
Чаго вы хочаце? Жылі мы пад замком.
Чаго вы хочаце? Былі мы ў акружэнні.
Чаго вы хочаце? Быў горад у зняменні.
Чаго вы хочаце? Нас голадам душылі.
Чаго вы хочаце? Нас многія забылі.
Чаго вы хочаце? Мы і тады любілі.

Голадам навучана дзіця.
Яно на ўсё адказнае адно: я ем.
Ты ідзеш? Я ем.
Ты спіш? Я ем.

Ноч. Адзінота. Холад.
Муры турэмныя надзейныя.
Але адшукалі галінкі ў цемры турмы
Дарогу сваю,
Знайшла сваё неба трава!
Неба мае замкнулі,
Але турма развалілася,
I холад жывучы, пякучы
Абняў мяне па сяброўску.

I
Гэты ўбогі забойца свет
Над бязвіннымі чыніць здзек:
Выдзірае хлеб з зубоў,
Ён падпальвае мірны дом,
Ён зрывае адзенне з людзей,
Аднімае ў іх час і дзяцей.

Гэты ўбогі забойца свет,
Ён жывых і мёртвых б’е,
Ён адбельвае бруд брыдой,
Словы робіць пустой траскатнёй.