Поль Элюар - З табой

Я ноччу падлічыла тры агеньчыкі.
Калі прыходзіў сон,— усё там блыталася.
Наш сын: надзея, кветка, люстра,
вока, маладзік.
Без бляску муж, ды з ясным, мудрым словам,
Без глянцу жонка, але з пальцамі пяшчотнымі.
I раптам пустэча ўзнікла,
Я згубілася ў змроку адна,
Вораг выплыў, як пошасць.
I адна я ў самоце сваёй,
I адна я з каханнем сваім.

*

Іхні сын, гэтае дзіця...

Дзіця магло б схлусіць
I ўратавацца.

У гразкім балоце, у твані —
Дзіця не магло схлусіць!
Хлопчык крычаў аб праўдзе сваёй,
Ён бараніў сваю праўду.
I Праўдай, як шпагай,
Катаў працяў.
Як шпагай найвышэйшага закону.

Адпомсцілі каты яму —
Прымусілі прайсці праз смерць,
Яны паказалі надзею і смерць,
Надзею і смерць...
Памілавалі і затым
забілі!

Яго спачатку жорстка катавалі,
Зламалі рукі, ногі —
Так стораж могілак сказаў.

*

Адна толькі думка, адно пачуццё —
Зброя гора.

*

Байцы у агні, байцы ў крыві.
Ствараюць Мір на ўсёй зямлі
Рабочыя, сяляне.
Байцы змяшаліся з натоўпам:
З якою кемнасцю і спрытам
Вядуць яны атаку!
Байцы, нібы крыніцы,
Бягуць па высахлых палях.
Ударам ярасным крыла
Па небе забалочаным —
Яны змятаюць
Закон канца людскога свету —
Мараль заклятых катаў.

Нянавісць наша — у імя любові!

Мы — змагары дзеля надзеі,
Дзеля жыцця самога,
Інаш пароль — раўня, радня
Вялікай прагі перамогі.
Адпомсцім ворагу за ліха,
Якое учыніў ён!

Байцы маёй душы і сэрца:
Адзін задумаўся аб смерці,
Другі не думае аб ёй.
Адзін заснуў, другі — не дрэмле.
Але ва ўсіх адно жаданне —
Здабыць Свабоду!
I кожны ценем стаў усіх.

*

Адзін — пануры, іншы — голы:
Пяюць аб добрым, ныюць аб ліхім,
Адзін аб цяжкасцях гаворыць,
Другі — ляціць на крылах песні.

I тысячамі мар людскіх,
I тысячамі сцежак розных
Праходзяць па краіне.
Краіна ў сэрцы іхнія ўваходзіць
З паветрам свежым!

Краіна тая можа стаць
Сапраўдным краем цудаў,
Краінаю нявінных, чыстых.

*

Быць стойкім — чалавекам быць
Пад небам для ўсіх людзей
На шчодрай зямлі адзінай.

У спелым асяродку плода
Палае сонца, быццам сэрца,
I гэта сонца — для людзей.

Жывіце, людзі, дзеля людзей!
Уся зямля, прастор і час
Прыносяць шчасце жывой істоце.

*

Кажу аб тым, што бачу я,
Аб тым, што ведаю,
Аб тым, што — Праўда.

Ідуць, ідуць,
Знутры паўзуць
I лезуць знадворку —
Гэта ворагі нашы:
Сыходзяць з гары,
Выпаўзаюць з нары,
Справа і злева
Крочаць і крочаць,
Зблізку, здалёк
Крочаць і крочаць:
У шэрым адзенні,
Ў зялёным адзенні.
Мундзір закароткі,
Задоўгі шынель,
З крыжамі касымі
Ідуць, ідуць:
Доўгія — на ўзроўні сваіх штыкоў,
Кароткія — на ўзроўні сваіх нажоў.
Гордыя справамі катаў і шпікоў,
Тлустыя ад жалобы па саміх сабе,
Ідуць
I, анямелыя,
Чэсць аддаюць
Паганятым статкаў.
Смярдзяць яны півам,
Трызненнем, вар'яцтвам,
Ідуць, ідуць,
З сабою вядуць
Праклятую песню
Ботаў салдацкіх.
Забыліся аб радасці
Любімым быць.
I хай яны толькі
Выгукнуць: «Так!»
Адказам адразу
Ім будзе: «Не!»
Скажуць аб золаце
Слова адно —
Ім адкажа свінец
Золатам чыстым.
I стане ўсё залатым,
Калі мы выкінем
Ворагаў прэч!
Хай уцякаюць,
Хай паміраюць —
Нічога нам болей
Ад іх не трэба!
Мы любім людзей.
Ворагі згінуць —
I гэта будзе
Клопатам нашым
Раніцай слаўнай
У свеце новым,
У свеце сапраўдным, добрым.

Загінуў чалавек. Не меў ён абароны,
Апроч абедзвюх рук, адкрытых для жыцця.
Загінуў чалавек. Шляхоў не меў ён іншых,
Апроч шляхоў, дзе праклялі вайну.
Загінуў чалавек. Ён не спыніў змагання
Ні супроць смерці і ні супроць забыцця.

Усё, чаго ён сам жадаў,
Мы ўсе жадалі.
Мы гэтага і сёння хочам,
Каб шчасце заструменіла святлом
У глыбіні вачэй і сэрцаў —
Жадаем праўды па зямлі.

Ёсць словы, што прыносяць нам жыццё,
І гэта словы шчырыя, няхітрыя:
Ёсць слова Цеплыня, і слова ёсць Давер,
Любоў, і Справядлівасць, і Свабода,
Слова Дзіця, і слова Пяшчота,
I назвы некаторых кветак і пладоў,
Слова Адвага, і слова Адкрыццё,
I слова Брат, і слова Таварыш,
I некаторыя імёны краін і гарадоў,
I некаторыя імёны жанчын і сяброў.