Поль Элюар - З табой

V

I хлеб — усім, і ружы ўсім!
Мы разам даём прысягу,
Мы крокам гіганцкім ідзём —
Не такі ўжо доўгі шлях!

VI

Мы праганяем сон, мы праганяем стому,
Штурмам бярэм зару і вясну,
Мы набліжасм дні, і месяцы, й гады,
Дастойныя імкненняў нашых.

VII

Азарэнне, зіхаценне!
Вера: самае лепшае здзейсніцца.

VIII

Чалавек, што прагне міру, увянчаў сябе надзеяй.

IX

Чалавек, што прагне міру, усміхаецца нязменна
Пры ўспамінах аб нядаўніх бітвах.

X

Агонь пладаносны зярнят далоняў і слоў.
Полымя радасці ўспыхнула, і горача кожнаму сэрцу.

XI

Перамога — апора братэрства.

XII

У велічы няма граніц.

XIII

Кожны будзе пераможцам.

XIV

Мудрасць, як лямпа з крышталю,
пад столлю гарыць,
I падае яе святло на твар.

XV

Святло ідзе навольна на зямлю,
Усмешкай твар старога азарае
I вызваляе ўсіх дзяцей ад страху ланцугоў.

XVI

Падумайце, як доўга чалавек палохаў чалавека
I палохаў птушак, што ляталі над яго галавой!

XVII

Чалавек, умыты сонцам,
Набывае прагу да жыцця:
Гэта прага ствараць жыццё,
Гэта прага любові і будучыні.

XVIII

Шчасце маё — гэта наша шчасце,
Сонца маё — гэта наша сонца,
Мы падзелім жыццё,
Прастор і час — на ўсіх людзей!

XIX

Любоў за работай не ведае стомы.

ХХ

Гэта было ў дзевяцьсот семнаццатым,
I мы захоўваем разуменне
Нашага вызвалення.

XXI

Вынаходзім мы родных сваіх,
Як яны вынаходзяць нас.
Мы неабходны адзін аднаму.

XXII

Як птушка ў палёце давяраецца крылам сваім, Гэтак мы давяраем рукам,
Працягнутым да брата.

XXIII

Мы напоўнім нянавісць сілай,
Якой так доўга
Не хапала нам!
Ніколі мы не будзем ведаць адзіноты!

XXIV

Нашы песні выклікаюць мір. Наш дэвіз — змаганне дзеля міру.

XXV

Не пагібель, а наша жаданне наканавапа, Наперадзе — мір непазбежны.

XXVI

Будынак міру
Абапіраецца на цэлы свет.

XXVII

Адкрый свае крылы, аблічча прыгожае, Свету загадай — быць мудрым,
Бо мы становімся рэальнымі.

XXVIII
Сталі мы рэальнай сілай,
I, па добрай нашай волі,
Знікнуць цені ў зіхаценні
Новага святла.

XXIX

Усё болей, усё болей набірае сіла крылаў, I лягчэй мы будзем дыхаць, і спяваць усё
лягчэй.

Паны схаваліся ў звярынай пашчы.
Псуюць атрутай людскую кроў.
Вайна з жабрацтвам сярод дня гуляюць —
Паны спраўляюць баль вясны.

Баль Двухтыднёвых Ружаў Ночы,
Грымасы масак і тугі,
Калі вясна плады стварае
I спеюць нашы спадзяванні.

А для паноў вясна — самазабойца,
Але яны сябе не забіваюць!
Сезон крыўдзіцеляў, гвалтаўнікоў,
Пачварны час заразы чумнай.

Каб чалавека адарваць ад разумення праўды,—
Вясну зрабілі сезонам турмаў
Для вынішчэння невіноўных,
Для беззаконнага выгнання.

Паны да войнаў так імкнуцца
I так ад страху вар'яцеюць,
Што чалавек для іх — пустое,
Ён жменька попелу ці пылу!..

*

Аднак, нягоды ў пошуку, ў адвазе
Сыноў-змаганцаў нараджаюць,
Яны такі прыгожы час прадбачаць,
Што страх перад панамі адпадае.

Падобных да сябе знаходзяць,
В’етнам, Туніс, Карэя — з імі разам:
Яны ўстаюць для шчасця, для свабоды,
Яны ўсміхаюцца, як Белаяніс.

Ці можна жыць на свеце без надзеі —
Не разумець, не верыць
і не бачыць,
Што іх зацягвалі ў брыдоты, у балота,
Што рукі ім забруджвалі і вочы!..