Поль Элюар - З табой

Без мэты блукаеце вы, забываеце,
Што людзі жадаюць змагання, надзей, згуртавання,
Каб свет растлумачыць і перайначыць.

Я ўсім сэрцам хачу вас прывабіць,
Сіл пакуль не хапае ў мяне, ды яшчэ я жыву
I здзіўляюся сам, што вас зачароўваць спрабую.

Я хацеў бы свабоду вам даць і жыццё,
Дзе не толькі над сажалкай ніцыя лозы:
Далучыць да братоў, што ствараюць святло.

Я непазбежна бачыў: гэты свет нялюдскі,
Вянец і рабскае ярмо.
Я драму ведаю і з аўтарам знаёмы.

Наперадзе мяне ноч-змоўшчыца ішла,
А па зямлі паўзлі пыхлівасць і убоства,
Мяне праводзіла злачынства да сваіх вытокаў.

I на пяшчотных тварах бачыў я сляды —
Барозны ад чырвонага жалеза,
I бачыў: гіры кулакоў дзяцей збівалі.

I на жывёлах — кроў, на людзях — кроў —
Збор вінаграду і агідны, і смярдзючы,
А кат, аднак, у рукавіцах чыстых!

Я змучыўся і выбраў я нуду
I адзіноту траў пажоўклых,
Я не змаўчу, я — не з ахвяр бязмоўных!

Як ненавіджу я забавы катаў!
Адзін, як палец, знішчу ланцугі,
Ані жыццё маё, ні смерць не зганьбяць чалавека!

*

Ілгу! Я вінаваты. Ёсць па зямлі ў мяне браты,
Я не магу адзін — без родных, без братоў.
Таварышы, вазьміце мае рукі, я — ваш!

Сёстры надзеі, жанчыны адважныя,
Згуртаваліся вы супраць смерці,
Побач з доблесцю вашай — любоў.

Сёстры мае, вы жывыя, ўцалелыя!
Рызыкуючы ўласным жыццём,—
Перамогу прынеслі Жыццю.

Сёстры велічы, дзень набліжаецца:
Пасмяемся мы з слоў тых
«вайна» і «няшчасце»,
I сатруцца сляды ад мінулай бяды.

Кожны будзе мець права на ласку.

Ёсць колеры мужчынскага і жаночага,
Свежых кветак і рыначных фруктаў нясвежых,
Музычных сугуччаў і ночы сыноў — туманоў.
Колеры — я вочы расплюшчыў, і ўсё ажыло,
Колеры — і стала ўсё шэрым, і хочацца плакаць.

Колеры сілы, жадання і страху,
Колеры кахання і заўтрашніх дзён.
Колеры злачынства, шаленства, паўстання, адвагі.
Там чуецца смех, дзе аголены колеры шчасця.
Ёсць розуму колеры, што нас атупляюць.

I ўсюды ёсць розум, што нас узвышае.
Пульсуе жыццё на дарогах планеты.
Колеры роспачы ноч раздзіраюць,
I слепяць нас колеры бяссонніцы,
Але нараджаецца дзень прыгажосці, дабра.

Сэрца маё напалову марнее ў бядзе,
Сэрца другая палова — ў святле, ў спадзяванні.
Я адлюстроўваю прагу здаровага цела,
Ў бітвах жыццёвых п’янею ў змаганні за шчасце.
Бачу у людзях святло і знаходжу сваю перамогу.

Мы свае рукі склалі ў малітве,
I вочы ўсміхаліся нашы...

Крывёю і зброяй, пазбаўце,
Пазбаўце, ратуйце вы нас ад фашызму!

Сонейка мы люлялі ў калысцы,
Ад малака набраклі грудзі.

Дайце нам, дайце ў рукі стрэльбы,
Мы будзем страляць у фашыстаў.

Былі мы крыніцаю і ракою,
Марылі быць акіянам.

Дайце нам, дайце ў рукі зброю —
Не пашкадуем фашыстаў!

Іх меней на свеце, чым нашых мёртвых,
Нашы мёртвыя не забівалі нікога.

Мы родных любілі, мы любілі,
Мы думалі толькі аб жыцці.

Дайце нам, дайце ў рукі зброю,
Ў баях супраць смерці, памром!

Каля крыніцы ён пацалупак ёй падарыў,
Пад небам чыстым ён аддаў ёй свае рукі і вочы,
Праз нейкі час ён даў ёй сваё жыццё і дзяцей.
Вернае рэха паўтарае безупынна гэту песню.
Светлае люстра чалавечага цела сабрала ў адзін
букет —
Узор жыцця, узор істоты і ўнікальны розум,

Каб засланіць, абараніць сваю вечнасць.

Як хваля птушак чорных, скакалі яны ўначы,
Былі чыстыя іх сэрцы, і нельга было разгадаць,
Дзе там хлопцы, а дзе там дзяўчаты:

Кожны меў за спіною вінтоўку.

Пабраўшыся за рукі, яны скакалі і спявалі
Даўнюю песню,
новую песню Свабоды —
I цемра ўспыхвала і палымнела.
Вораг заснуў.