Рыгор Барадулін - Лісты ў Хельсінкі

Ды клопат даскуб
Дзён вясёлых стагі
Ў хаўрусе зь вякамі.
Паціху самота
Да змоўклай тугі
Звыкае,
Звыкае,
Звыкае...

17 лютага 1999 г.

На зямлі, дзе продкі спачываюць,
Сьцены памагаюць у бядзе.
Крумкачы
I тыя спачуваюць.
Сьцежка кожная дамоў вядзе.

I сівеюць, як сады, дакоры.
Каб труною стаць,
Сасна расьце.
Сына блуднага шукаюць зоры
На далёкай ад кута вярсьце.

Вечны небасхіл трымае круча.
Перапёлка смутку гнёзды ўе.
Адчуваюць крэўнікі балюча
Забыццё тваё й гады свае.

Сьнег забраць свой
Зімы забываюць.
Вёснам рупіць ашукаць свой сон.
На зямлі, дзе продкі спачываюць,
Дзе б ні быў,
Жывеш да скону дзён...

12 сакабіка 1999 г.

Памяць — дзікі зьвер,
Што чуе гукі,
Сочыць цемру й маладзіць сьляды
У твае забытыя гады,
Дзе, здаецца, ня было прынукі.

Памяць — дзікі зьвер,
Яго нікому
Ня ўдалося прыручыць нідзе.
Зьвер, што ціхім назІркам ідзе
За табой,
Пацьвельваючы стому.

Восені пазной лІсу рудую
Можа, й ня перахітрыць яму.
Памяць — дзікі зьвер,
Відаць, таму
Ён усіх прыручаных шкадуе...
27 сакавіка 1999 г.

Упала зь неба хмурынка,
Як вейка.
Бо загадала душа на сьвятло.
— Хрыстос уваскрос! —
Кажа ўсім салавейка.
Хрыстос уваскрос —
Вялічка прыйшло.

Маўчаў, чакаў,
Каб абнашчыцца сьпевам,
I дачакаўся сьвятога дня.
Хрыстос уваскрос —
Вольна птушкам і дрэвам.
Хрыстос уваскрос —
Ажыла дабрыня.

Уваскрасае вера й надзея.
Сьвятлее тварам
I думкамі лёс.
Смуга радзее, сьвет маладзее.
Хрыстос уваскрос!
Хрыстос уваскрос!

11 красавіка 1999 г.

Блізка гучыць
Родны голас здалёку,
Падаючы самоце руку.
Аж затуманіцца хочацца воку,
Як на зьнявераным скразьняку.

У галасах
Ён згубіцца ня можа,
Голас,
Які твой гадуе настрой.
А ці з выгнаньня, ці з падарожжа
Ён прылятацьме смутнай парой.

Стомленасьць,
Як памяркоўная пані,
Ціха ступае па гулкай жарсьцьве.
Голас жыве —
I жыве спадзяваньне.
Голас жыве —
I трывога жыве...

12 красавіка 1999 г.

А як будзеце мёд-гарэлку піць,
Успомніце пра мяне:
А дзе ж тая сіраціначка
На чужой старане...
З вушацкае песьні
Няхай і недалёкая яна,
Але завецца старана чужою.
Бо яе сагрэта роднаю душою.
Дамоў з-за слёзаў сьцежка ня відна.

Туга ў спакоя на руцэ засьне.
Але глыбей трывогу прыхавае.
I камень,
Як падушка пухавая.
Мароз цяплейшы ў роднай старане.

I думка
Ластаўкай ляціць дамоў,
Дзе хмара з градам
Здаецца хлебам з сольлю.
I зажурыцца хочацца застольлю
Па тых,
Хто на бяседу ня прыйшоў!

23 красавіка 1999 г.

Вось і першы дождж веснавы
Шэпча нешта нябеснае долу.
Я дажыў да зялёнай травы —
Дзякуй ахоўцу — анёлу!

I да жаўталісту цяпер,
I да белых зорак завеі
Я дажыць маю пэўны намер.
I намерам тым маладзею.

30 травеня 1999 г.

Кінь наперад —
Знойдзеш апазадзь.
Шчодра кідаў
Дні свае наперад.
Неяк азірнуўся —
Толькі верад
На душы
Ды камяні ляжаць.

А наперадзе
Карчы й вятры.
Дні былосьці
Сталі камянямі.
Як з самім сабого
Ня хітры —
Камяні на дні
Не памяняеш...

25 ліпеня 1999 г.

Душа аблятае
I высі і нізі,
Але нідзе
Не знаходзіць радні.
Калі безвыходнасьць
У сьне —
прачніся.
Калі ў жыцьці
Безвыходнасьць —
засьні...

3 верасьня 1999 г.

Як мама зь усьмешкай казала некалі, —
Знасілася галава.
Гады маладыя адкукарэкалі.
Чарсьцьвее сьцежак жарства.
Няма ўтрапёнасьці ўжо тае,
Якой шалянеў прасьцяг.

Яшчэ трымаецца лісьце жоўтае.
Яно таксама ў гасьцях...

17 верасьня 1999 г.,
10-я лякарня

Жыцьцё не азіраецца ніколі,
Ідзе ды йдзе дарогаю адной.
I да магілы за яго сьпіной
Ты блізішся ці шпарка, ці паволі.