Рыгор Барадулін - Лісты ў Хельсінкі

22 жнівеня 1998 г.

Здаецца хата ўбогая палацам,
Толькі дасьць ступіць
На родны дол
Згадлівым заступцам і дарадцам
Сыну блуднаму
Сьвяты анёл.
Колькі б доля пражы ні напрала,
Ў шлях апошні йдзеш
Гол як сакол.
Дзе б душа на сьвеце ні блукала,—
Назіркам за ёй
Сьвяты анёл.
Цяжка дагадзіць зямной лагодзе.
У выгоды рэдкі частакол.
Чалавек датуль
З жыцьцём у згодзе,
Покуль зь ім
Яго сьвяты анёл...

23 жнівеня 1998 г.

У сьвет усьлед за намі йдзе яна,
Рака маленства, верная мясьцінам,
Якімі і ў апошніх снах ісьці нам,
Раку гаркоты выпіўшы да дна.

Рака маленства, перад ёй усе
Мы — дзеці, і сіўцы, і маладзёны,
I паркі ўпарта круцяць верацёны,
Рака сама халодна лёс нясе.

Рака надзеі чуліць чаўнара,
Які вядзе свой човен да вытокаў.
I шэпчуць хвалі,
Каб ня чулі крокаў
Той, што прашэпча кожнаму: пара...

11 лістапада 1998 г.

Каб хоць неяк замаліць грахі
I свае й сякеры,
Я, магчыма,
Папрашуся ў ветра ў пастухі —
Пасьвіць лес зялёнымі вачыма.
Дрэвы мяне прымуць.
А ці не, —
Буду я сачыць
За імі ўсімі
У маёй апошняй старане,
Покуль позірк мой
Ня стане сіні...

6 ліпеня 1999 г.

А над Вушачаю аблокі
Цябе чакалі два гады,
I закідалі невады,
I вабілі абшар высокі,
Каб лёгка вёў твае сьляды

Туды, дзе першы сум чакае
I пад ільдом,
I пад травой,
Дзе захлынае з галавой
Усё як ёсьць нудзьга начная
Палыннай хваляю сівой.

Ці хвалі мы,
Ці толькі крокі,
Што набліжаюць да бяды,
Хоць і чакалі два гады,
Адказу не дадуць аблокі.
Адказ расьце.
Ен малады.

18 ліпеня 1999 г.

Мясьціны родныя
Штогод далей
З вачэй тваіх
У памяць уцякаюць.
Дзе вір круціла,
Захрасае глей
I туманы
Цюкуюцца цюкамі.

Ты сам свае мясьціны
Кожны раз
Зьнішчаеш, бо
Ня крыўдзіцца ня ўмееш
На той, што
Адыйшоў з табою, час.
Гаворыць забыцьцё.
А ты нямееш...

23 ліпеня 1999 г.

Свабодны ад будкі і ад ланцуга
Сабака брэша ў ноч глухавата.
Нібы пытае, чыя чарга
Завыць, каб забыць,
Што жыцьця нябагата.
Завыць, каб забыць
На брахню, на грызьню,
На здрадную строму,
На верную яму.

А можа, я ў хаце
Заціхлай прысьню
Вясёлага бацьку,
Шчасьлівую маму?..

2 жнівеня 1999 г.

I радзіма можа
Стаць чужынай,
Мачыхай,
Што пасынкаў сваіх
Аюбіць падбадзёрыць
Аютай кпінай,
Покуль іхны голас
Ня заціх.

А вініць радзіму
Ці дарэчы?
Сядзе сум
У сэрца на куце.
Гэта на радзіме
Для сустрэчы
Ціха маці-й-мачыха
Цьвіце.

I выгнанец
Хоча на радзіму,
Хоць счужэлую,
Але сваю.
Зябка ў сьцюжу
Коміну бяз дыму.
Бяз гнязда
Самотна салаўю...

6 жнівеня 1999 г.

За каўнер небасьхілу
Змрок сьцюдзёна цячэ.
Рэшткі дня цэдзіць сад
Празь зялёнае сіта.
Маладая суседка
Ахрапье сячэ.
Дыспут вечны сабакі
Вядуць дваравіта.

Цені прашчураў смутна
Снуюць нада мной.
Я вярнуўся ў сябе
Маладога, былога.
I яшчэ год адзін
Павярнуўся сьпіной
Да мяне.
I пакарацела дарога...

9 жнівеня 1999 г.

Звужаецца радзіма ды паціху
Перамяшчаецца ў тваю душу,
Як маці зь вёскі на зіму да сына
У горад, дзе ўжо рупіцца ня трэба
Пра дровы, пра ваду.
I год ад году
Зьмяркаюцца і вечарэюць межы
Ўспамінаў ранішніх,
Пакуль аднойчы
Радзіма абмяжуецца грудком,
Які травой ахвотна зарастае...

12 жнівеня 1999 г.

Лагода восеньская пазная
Разьліта ціха і задуменна.
Туга
Палетак свой дажынае.
Сябе травою ў снах
Бачыць сена.

Як стол жалобны,
Усё наўкольле.
Успомніць лета
Якраз нагода.
Маўчыць прырода.
I як ніколі
Гадоў сваіх незваротных
Шкода...

29 жнівеня 1999 г.