Рыгор Барадулін - Сама пайду дарогаю, голас пашлю дуброваю...

* * *

У майго свёкаркі двор на памосце,
У яго за стал ом любыя госці.
У майго свёкаркі двор над ракою,
У майго свёкаркі сад над вадою.
Тут я п'ю, тут я п'ю, тут я гуляю,
Як тая рыбінка сярод Дунаю.
Прыплыла к беражку,
страпянулася,
Я ж сваім злоснічкам наругнулася.

* * *

Добра мне, добра мне
За маім дзедам,
Не маю клопату
За яго хлебам.
У карчомку ён ідзець,
Я за ім следам.
З карчомкі ён ідзць,
За ручку вядзець.
Прывёўшы дамоўкі,
Пасцельку сцеліць,
Паслаўшы пасцельку,
Спаткі ён кладзець:
— Cпi, мая бабулька,
Да бе лага дня.
Ў мяне ж вас не дзесяць,
Ты ў мяне адна.

* * *

А дайце мне, дайце
Сем чарак гарэлкі.
Ай, адну мне дайце,
Каб я пасядзела,
А другую дайце,
Каб я пасмялела,
А трэцюю дайце,
Каб я пагуляла,
Чацвёртую дайце,
Каб я папяяла,
А пятую дайце,
Збрую сабірайце,
А шостую дайце,
Коні запрагайце,
А сёмую дайце,
Дамоў выпраўляйце!

* * *

Гойкнуў баравік на бару:
— Сабірайцеся, грыбочкі, на вайну.
Паедзем апеначак ваяваць,
Каторая лепшая, з сабой браць.

Гойкнуў маладзік за сталом:
— Сабірайцеся, сваточкі, ўсім
гуртом.
Паедзем паненачак выбіраць,
Каторая ў вяночку, з сабой браць.

* * *

Сядзіць зайка пад ёлачкай, вочкі
трэць.
Едзідь хлопец жаніціся, зайку
б'ець.
— А не бі мяне, не страляй мяне,
хлопча.
Ці я табе дарожачку перабег,
Ці я тваіх конікаў сапудзіў,
Ці я табе тваю дзяўчыну адгудзіў?
А перабег табе дарожку шэры воўк,
A сапудзілі тваіх конікаў галубцы,
A адгудзілі тваю дзяўчыну
малайцы.

* * *

Па полю дымы дымяць,
А па дварэ шатры стаяць.
Пад тымі шатрамі
Петрачок з сястрамі.
— Сястрыцы-парадніцы,
Парайце парадачку,
Ці Богу маліціся,
Ці ехаць жаніціся?
— Браціка наш родненькі,
Памолімся Богу,
Паедзем у дарогу.

* * *

А не гніся, не ламіся, каліна,
Не вялікая пад Іванечкам
дружына.
Семсот казакоў апроч палякоў
Ля яго.
Семсот шынкарак апроч баярак
Ля яго.
Ён борам едзіць, барочкі шумяць
Ад яго.
Ён полем едзіць, поле ялеіць [ 6 6 Ялеіць — блішчыць. ]
Ад яго.
Ён мостам едзіць, масточкі гручаць
Ад яго.
Ён сялом едзіць, людзі дзівяцца
Ўсе з яго:
А чыё ж гэта дзіцятка прыбрана,
У чужую староначку паслана?
Бог таму дасць, хто аддасць
Дачку за яго.

* * *

А пад кім такім вараны конік
гарцуіць?
А пад Іванькам сваіх ножачак не
чуіць.
А на кім такім кашуля хараша?
А на Іванечку ўся золатам вышыта.
A хто яму гэту кашулю вышываў?
А хто яму золатам раскашаваў?
Матулька родная вышывала
А шчырым золатам раскашавала,
Пры цёмнай начы, пры яснай
свячы седзючы.
У каўнярочак яму зорачку ўшыла,
Каб яна яму ўсю дарожку свяціла.
А зорачка свяціла, свяціла ды
перастала,
А зорачка Іванечку адказала:
— Досіць я табе маладзенькаму
адсвяціла,
А як цябе родная мамка радзіла.
Яна хадзіла па новых сянёх, як
пава,
Яна радзіла цябе, малайца, як
пана.

* * *

А паедзем горы-даліны раўнаваць,
A пакінем сваю маладую гараваць.
Гаруй, гаруй, наша маладая,
не кайся,
A прыехаўшы дамовачкі,
не жалься.
Было табе ўсіх хлопчыкаў не
звадзіць,
Было табе гарэлачкі не піці,
Было табе цукерачак не есці.

* * *

Прыехалі запіўнічкі:
— Kaго ж будзем запіваці?
Дзяўчыны дома няма.
Пайшла яна ў ягодачкі,
У чорныя смародачкі.
Смародачка ці не ягадка,
А Наташка ці не дзяўчынка?
Kaca яе ці не русая
Шоўкам пераплецена,
А золатам пераведзена,
Па плечках распушчона?
А яна ўжо заручона.

* * *

— A ў дарожку, мой брацітка,
ў дарожку,
A набірай злота-серабра
ў паможку.
A будзіць табе тры прыгодачкі
ў дарожцы.
Перша прыгода — сівога каня
падкаваці,
А друга прыгода — дешчухну
прывітаці,
Тряцця прыгода — дзяўчыначку
выкупляці.
— А не тужы, мая сястрыца,
не бядуй.
Сівога каня падковамі падкую,
A цешчухну зялёным віном напаю.
A дзяўчыначку злотам-серабрам
выкуплю.

* * *

— А чаго сядзіш,
А што думаеш, Іванька?
A ці ўсе твае
Вараны конікі асядланы?
A ці ўсе твае
Родныя брадіткі сабраны?
— Мае конікі,
Як гаголікі, на дварэ.
Мае брадіткі,
Як саколікі, ля мяне.
Мае конікі,
Як гаголікі, брок ядуць.
Мае браціткі, як саколікі,
Мядок п'юць.