Рыгор Барадулін - Сама пайду дарогаю, голас пашлю дуброваю...

* * *

Кругло, мало балоцечка,
Там хадзіла малодачка,
Сеяла расу-красу:
— Расці, мая раса-краса,
I тонкая й вісокая,
На лісціка шырокая.
Kaлi буду ў мамулькі,
Тады буду паліваці,
Калі буду ў свёкаркі,
Тады буду забываці.
З каранём цябе вырву,
За тын цябе кіну.
Няхай цябе коні стопчуць,
Няхай цябе свінні сточуць.

* * *

А лятала шэра перапёлка
А па чыстым полі, а лятала.
А шукала шэра перапёлка
Сваіх дробных дзетак, а шукала.
А не знайшла шэра перапёлка
Сваіх дробных дзетак, ой
не знайшла.
Толькі знайшла ды яна
гняздзечка,
Цёплае мясцечка толькі знайшла.

А хадзіла горкая сіротка
Ды па чыстым полі, ой хадзіла.
А шукала сваіх татку з мамкай,
ай шукала.
Ды не знайшла сваіх татку з
мамкай,
Ды не знайшла.
Толькі знайшла сцюдзёну
крынічку,
Халодну вадзічку толькі знайшла.

* * *

Пара, жонкі, дамоў ісці,
Пагубляла зара ключы.
А хто мае ключы знойдзіць,
За караля замуж пойдзіць.
Адна дзеўка ключы знайшла,
За караля замуж зайшла.

* * *

А я жала да вечара,
Забалела сярэдзіна.
Забалела сярэдзіна,
I душу я звярэдзіла.
А мой свёкарка згадлівы,
А мой свёкарка спагадлівы.
Ён лазеньку выпаліў,
З душы смутак выпыліў.
I наламаў бярэзнічку,
Папарыў мне сярэдзінку.
Ой, белая бярэзіна,
Баліць мая сярэдзіна.

* * *

Талачу, талачу — не талочыцца.
Не даюць гарэлкі, мне не хочацца.
Талака, талака — талакі не ўняць.
Не дадуць гарэлкі, не буду пяяць.
Казалі на мяне, што я п'яніца,
Я ў свайго свёкаркі ўся парадніца.
Казалі на мяне, пасялушачка,
Я ў свайго свёкаркі весялушачка.
Я пайду малада быстрай ракою,
Абламлю каліну правай рукою.
А тая каліна ды ў руцэ звяла,
Я свайго свёкарку ў госцейкі звала.
Я й піва варыла, мёд саладзіла,
Я свайму свёкарку ўсё не ўгадзіла.
I піва не п'яна, мёд не салодак.

* * *

Нядоля, нядоля, свёкарка, твая,
Не п'яна, не п'яна талака мая.
Нядоля, нядоля, няшчасце мае,
Не любіць свякроўка йменніка
майго.
Шлець мяне маладу ў Дунай па
ваду.
I пятух не прапеў, гусак не
крыкнуў.
Я іду па ваду, тоячы крыўду.
— Не стукні, не грукні, суды
беручы,
Не ступі няроўна, ваду несучы.
A нясі вадзіцу паціхусеньку,
A стаўляй вадзіцу памалюсеньку.
Каб твая вадзіца не пліхнулася,
Каб твая свякроўка не абачхнулася.

Стукнула, грукнула, суды [ 5 5 Суды — два вядры. ] беручы.
Як пачуў міленькі, коні пасучы.
— Пастаў, мілая, не ходзі вады,
На рацэ паставіў туман невады.
Я коні напасу й вады прынясу.

Заняўся, заткаўся а дзень малады,
Прынясла з Дунаю свякроўцы
вады:
— Во табе, мамулька, свежая вада,
Напіся, памыйся з поўнага вядра.
— Я цябе, нявестка, не вады слала,
Я цябе нявестка, з свету зжывала.
— Ты мяне, свякроўка, дзеўкаю
знала,
Нашто ж ты ,мамулька, за сына
брала?

* * *

Ішоў я, ішоў я
З паўначы з карчмы.
Знайшоў я, знайшоў я
Салаўя ў карчы.
— Салавей, салавей,
Ранняя пташка,
Ты запей, салавей,
Раннюю песню.
— Рад бы я пяяці,
Голасу няма.
Учора з вячора
Сам мамку схаваў,
Сягоння раненька
Голас мой прапаў.

* * *

Ай, гуляй-гуляй, шчука-пладіца,
Калі цёпла вадзіца.
Пойдзеш на мора, на сіні азёры,
Гуляці не будзеш.
Ай, гуляй, гуляй, млода
Клаўдзічка
У роднай мамкі.
Пойдзеш к свёкарку,
Гуляці не будзеш.
Цябе маладу пашлюць па ваду,
Самі сядуць абедаці.
Прянясла вады — на сябе бяды.
Ёсць каму піці даці,
Даць i старому, даць i малому,
I міламу маладому.
Лыжачка лясніць, слёзачка
капніць,
Я й паабедала.

* * *

A ў майго татулькі двор над вадою,
А двор над вадою, сад над ракою.
— A пусці, татулька, мяне ў сад
пагуляць,
Не буду, не буду вішань шчыпаць.
Выкрышу, выкамлю вінаградачку,
Прынясу к татульку на парадачку:
— Парай, татулька, а як мне жыць,
Ці замуж ісці, a ці дзеўкай быць?
— Калі дзеўкай быді, накрасуешся,
Калі замуж ісці,нагаруешся,
Дробненькіх дзетачак нагадуешся.

* * *

Як пайду малада быстрай ракою,
Адламлю каліну правай рукою.
А тая каліна на руках звяла.
А я свайго татульку ў госці звала:
— А прыедзь, татулька,
Прыедзь родненькі.
Буду частаваць, буду я вельмаваць,
Буду я татульку ўсю праўду казаць.
А ўчора з вячора мяне свёкар біў,
А біўшы-журыўшы, сам у пір
пайшоў.
У піру ходзіць, пахваляецца:
— А добра, як добра чужых
дзетак біць.
Яна ж у мяне не прасілася,
Толькі слёзкамі вымывалася,
Бяленькім рукоўком выціралася.