Рыгор Барадулін - Свята пчалы

І зацвілі пралескі вачанят,
Зазелянела лісце ручанят...
О мацярынства мацярык нязнаны.
Яго заўсёды адкрываюць занава.

Ад
«не трэба, не трэба»
Да
«святло патушы»,
Як да сёмага неба,
Як да шчырай душы,
Як ад бліску маланкі
Да абложных грымот...
З вераснёвай палянкі
Хмеліць вераснем мёд.
Ліўнем стомленым стыну
На захмарнай градзе...
Прага
смаглай пустыні,
Спёка
спелых грудзей.
Толькі змроку густога
Захмялелы мурог,
Толькі светлая стома,
Толькі месячка рог...
Ціха досвітак глянуў —
Стой,
імгненне,
замры!
Не спяшайся, бяглянка,
Мы адны на зямлі.
Можа, дзень пачакае.
Маладзік,
пасвяці...
Ноч бывае такая
Толькі раз у жыцці...
Знелюбелы, нямілы
Дзень з-за мора ўстае.
Мне б вякоў не хапіла
Слухаць вочы твае...

Угаманіўся бор.
Туга нязвыклая.
Бору свой боль
Не выказаць.

Ані скалыхні —
Туга навокала.
У цішыні
Вавёрка зацокала.

Знайду твой клад —
Нідзе не падзенешся!
Узнімаю пагляд —
Аж дзве, маладзенькія.

Сядзяць на суку,
Ускідваюць хвосцікі,
Нібы на палку
Хвашчынкамі хвошчуцца.

Востраць кіпцюркі
Аб кару кволую,
І — лятуць языкі
Рыжага полымя.

Не ўгледзеў, куды
Ласухі скочылі...
Такой бяды ім,
Што сосны падсочаны!

Ты —
мой трывожны успамін,
Шчыміш і не даеш спакою,
Нібыта ўдар тугіх галін,
Адпушчаных чужой рукою.

Наноў не зашумець лясам,
Туга на лядах гаспадарыць.
Я дрэвы ўсе павысек сам —
Галіны больш
не ўдараць.

Калі б усе вятры Беларусі
Курган намяталі,—
Ён быў бы пылінкай
Ля падножжа захмарнай вяршыні
Славы тваёй;

Калі б усе гаі Беларусі
Хацелі сцяжыны ўслаць,
Дзе ногі твае ступалі,—
У ix бы лістоў не хапала;

Калі б усе навальніцы плакалі,—
Іхныя слёзы
Была б драбнюткай расінкай
На вейцы тугі па Табе.
Іван Дамінікавіч,
Дзядзька Янка,
Купала...

Паплавы
цішынёй мурожнай стрыножаны
Учарашнія сны рака даганяе.
Нізіцца сонца.
Ад заходу трывожнага
Вочы бор засланіў даланямі.
Асмуглыя пальцы
праменнем прасвечвае.
Ноч недалёка.
Блізка да вечара.
Драчы неўзабаве кінуць жэрабя,
Каму рэзаць бляху
тупымі ножнамі.
Кружыць над борам чапля шэрая,
Над паплавамі,
цішынёй стрыножанымі.
Птушка трывожная,
як яе высачыш?
Недзе гняздо на яліне высока...
Цень мільгануў
над дрымотнымі плёсамі.
Шэрая чапля знікае сумна.
Пяро раняе перапялёсае
На сіні вечар,
На ціхія думы...

Мы ў гасцях у Наднямоння.
Наваколле як нямое.
Нашых пальцаў не расцяць!
Над нагамі храбусцяць
Леташнія жалуды.
Зараз пойдзем —
Хоць куды.

А паром на прывязі.
Толькі крыкні:
— Прывязі!
Прывязе на бераг той.
Стане,
Толькі скажаш:
— Стой!

Ён не кепскі бераг той —
Хата на тары крутой.
Там цябе чакае маці,
Там я звацца буду зяцем...
Дый на гэтым беразе
Хораша на верасе!..

Па канату — тапаром!
Хай адзін плыве паром,
Хай плыве між строгіх стром.
Потым неяк разбяром!..

Аб адным я цябе прашу:
Хоць гады у рады прысніся —
Спадзявання майго парашут
Хай раскрыецца хоць унізе.

Нецярпення скачок зацяжны.
Блізка дол, парашут не раскрыты.
Ходзяць незразумелыя сны.
Як старонкі старога санскрыту...

Чаканы міг спакою.
I — паварот ключа.
Світае у пакоі
Ад смуглага пляча.

Трывожнага дыхання
Трывожны сухавей,
Трывожныя ў тумане
Пагляды ласкавей...

Прачнулася світанне —
Пакінулі пакой
Пачэснымі сватамі
I цішыня й спакой.

Прыцішаныя крокі.
I — паварот ключа.
Нырае ў сон таропка
Маладзічок пляча...

...Жоўтае лісце чынары
Дол перасмяглы дзяўбе.
Начэй вераб'іных,
Ліўняў
Не ведаюць арыкі.
Просяць лісты-палахліўцы
Папіць у цябе з рукі.
Горы ношай цяжкою
Цягнуць вякоў тугу...

А я выводжу, як школьнік,
Імя тваё на снягу.
I ад яго, гарачага,
Снег растае.
У бары заінелым бачу
Вочы твае.
Успомніў песню раскосую
I развярэдзіў жуду:
«Калі астарэю, з посахам
Я да цябе не пайду,
Бо посах мой
першы прыйдзе.