Леанід Дайнека: Вечнае імгненне

Жыві ў вяках, армянскі алфавіт.
Люблю цябе, хоць сам я — сын кірыліцы.
Няхай нябёсы над табой раскрыляцца.
Бяссмертным будзь, армянскі алфавіт.

Цябе знішчалі орды янычар,
Ды пеў ты песню мужную і гордую.
Люблю тваю душу высакагорную,
Іду за ёю да вяршынь, да хмар.

Аб сталь тваю крышыліся мячы.
Сляпая цемра гаўкала і рыкала.
Ты ўсім нам служыш доказам і прыкладам,
Як памяць продкаў трэба берагчы.

Ты для вяселляў і магільных пліт,
Для буквара і пацалунка першага.
Ты ў сноп адзін
звязаў калоссі спелыя,
Армян з'яднаў, армянскі алфавіт.

Ля гор тваіх стаю, як неафіт.
Над горнаю зямлёй сузор'е свеціцца.
Будзь яркім, як Вялікая Мядзведзіца,
Свяці ў вяках, армянскі алфавіт.

Тыну Отсу

Тут не любяць парывістых жэстаў,
Не ганяюць слязу па шчацэ.
У краю нетаропкіх эстаў
Нетаропка гаворка цячэ.

Не сутуліць Вышгарад плечы,
Хоць стагоддзі стаяць за спіной.
Ты не бачыў сярэднявечча?
Вось яно. Дакраніся рукой.

Яшчэ дымам пахнуць байніцы.
На халодны гранітны парог
Прылятае i падае ніцма
Вецер, сын акіянскіх дарог.

Валуны... Балоты... I крыўды...
Мох цярпення на шэрай сцяне...
«Дзе пасееш нас, там мы i ўзыдзем»,—
Кажа талінскі сябра мне.

Налягала на плечы змора,
З поля грукаўся ў хаты няўрод,
Ды жыве каля звонкага мора
Валуновы гранітны народ.

Ноч... Па вулках брыдзем нерухомых..
Флюгер месяца ў небе згас...
I стары задуменны Томас
Пазірае з-пад хмары на нас.

Гараджаначка, гараджанка...
На тралейбусе зімнім ранкам,
Там, дзе едзе процьма народу,
Ты спяшаешся на работу.
Я такую б хацеў мець сястрою.
Кім працуеш ты: медсястрою?
Кранаўшчыцай? Швачкай? Ткачыхай?
Вецер зімні, у твар не дыхай.
Тваім лёгкім рукам пакорны
І метал задымлены, чорны,
І рыдлёўка, i цэгла, i плазма,
І дзіцячая светлая пасма.
Гараджаначка, гараджанка,
Лес не скацерка-самабранка.
Муж зап'е — не ў гуморы, не ў форме,—
І сям'ю на зарплату корміш
Ад палучкі i да палучкі.
Беларускі — не беларучкі!
І Паўлінка ты i Прадслава.
Як ты можаш расказваць цікава,
Як смяешся ты, як спяваеш,
Як пра крыўды свае забываеш!
Нам цябе б сустракаць у вальсе,
А не з ломам цяжкім на асфальце.
Ды мы возьмем той лом. Мы павінны!
A іначай мы не мужчыны.
Гараджаначка, гараджанка...
Плавіць сэрца вачэй маланка.

Як у сваё прызванне вера,
Як чысты голас з нематы,
Прысніцца Эйфелева вежа
Ці ленінградскія масты.
І ты, такі усхваляваны,
Пад зорным мроістым дажджом
Стаіш, як непабудаваны,
I невядомы людзям дом.

За прыгажосцю ў край няблізкі
Імчыш. На Марс ляцець гатоў!
А пад нагою камень Мінска,
Якому тысяча гадоў.

Мой горад, ты не змружыш воч,
Не спіш, маўклівы, чуйны, строгі.
Зноў уразаецца у ноч
Машына «хуткай дапамогі».

Ляціць святло турботных фар.
I ў тым святле — трывога века.
Гадай: інсульт або інфаркт
Зваліў знячэўку чалавека.

Хто быў ён? Што ён сёння сніў —
Сцяжынку ў лесе? Мора кветак?
Хоць слоўца цёплае шапні
Ты чалавеку напаследак.

Ідзе павольны снегапад
Над белаю зямлёю.
Мой снегапад, мой белы брат,
Вазьмі мяне з сабою.

Мы паплывем у ціхі край.
Мы там свой сум утопім,
Дзе адгарэў асенні гай
I снег ляжыць, як попел.

Там заяц з цішыні палёў
Імчыць, ласун рахманы.
Ён ланцужком сваіх слядоў
Да страху прыкаваны.

Там лёд блішчыць. Там лес шуміць,
Затоена i глуха.
Там праз імглу мы будзем плыць
На крыллях завірухі.

Я ўбачу родную зямлю,
Зімовую, начную.
Чым я жыву, што я люблю,
Як запавет, адчую.

Паміж каменных гарадоў,
Паміж палёў скалелых
Я ўбачу край сваіх дзядоў,
Зажураны i белы.

Тут Ён прайшоў.
Тут промні скачуць
На хвалях рэк. Цвітуць сады.
Няма слядоў.
Ды сэрца бачыць
Паэта вечныя сляды.
Пясок жаўтлявы. Пыл дарожны.

Сустрэчны вецер. Дождж і золь.
Зямля, прайсціся асцярожна
Па гэтых сцежках нам дазволь!