Людміла Рублеўская - Крокі па старых лесвіцах

Са старых вырастаю сяброў
Так жахліва —
і так непазбежна...
Мой пакой затапіла ізноў
Цішыні залатое бязмежжа.

* * *

Перарасцём мы ўсе свае няшчасці,
Як некалі—дзіцячыя хваробы:
Спазнаюцца маланкавыя страсці
I гордай адзіноты цяжкі вопыт.
Перажывём смерць блізкіх і далёкіх.
Мяжа пакут не перарэжа сэрца...
Што ж застаецца ў нас, няверных богу,
Каб выжыць?
Жах прад смерцю застаецца.
I на зямлі той жах ніхто не ўладны
Ні высушыць, ні выпіць дзікім мёдам...
Жаданнем жыць ваўкі лякуюць раны.
Жаданнем жыць лякуем мы самоту.
I дай мне, божа, у апошнім крыку
Спасцігнуць сэнс зямной кароткай драмы:
Хаця жаданне смерці — грэх вялікі,
Але баяцца смерці — грэх таксама,
I хай не боязь да пары загінуць,
Не жах адплыць на невядомы бераг,
А свет святла, куды калісь я знікну,
Дасць мужнасць мне
і прабачаць, і верыць...

* * *

Дождж зязюляй шэрай прыляцеў,
У раку упаў бездапаможна.
Наплыла самота па вадзе—
А ваду ніхто не пераможа —

Змые ўсё.
I толькі берагі
Лазняком самоту зачаплялі,
I пярсцёнак месяца з рукі
Маладой лазы
упаў у хвалі...

Абміналі хвалі астравок,
Дзе будан я з кветак майстравала...
А калі мой востраў, як вянок,
Патануў —
зязюля закувала.

ДАНАЯ

Дождж залаты твайго кахання
Працяў сухія камяні.
Я двойчы бачыла світанне
У тым бясконцым,
палкім дні.

Любой сцяной
схавай жанчыну,
У мармур апрані яе —
Яна адчуе пах крушыны
I попел зор у пальше.

Ёй дадзена самой прыродай
Трапяткасць
і чуццё бяды...
Жанчына не спытае:
«Хто ты?»
А вечна моліцца:
«Дзе ты?»

ЗАЛАТЫЯ БЕРАГІ

Гайдаецца сонца, як звон безгалосы,
I пырскі па скуры вядуць пісягі.
Плыву у чаўне хуткаплыннага лёсу.
А дзе ж залатыя мае берагі?

Пакуль што навокал — адхоны крутыя,
Каменні, як чорныя локці, тырчаць.
Даўно пахавала пяскі залатыя
Наноснае смецце, што хвалі імчаць.

Наперадзе бачу чысцюткае сяйва.
За мною, як птушка, ляціць вышыня.
А ў рэчку збягаюць іржавыя травы,
А рэчку паскудзяць бензінам штодня.

Звужаецца русла у зморшчыну жалю,
А ззяючы бераг далей і далей...
I скуру апошнімі промнямі джаліць
Маленькае сонца
маленькіх людзей.

КНЯЗЁВАЯ ГАРА

На Князёвай гары, за ваколіцай,—
ліпа і бусел.
Але ўсё ж памірае курган
з апусцелым сялом.
Пахаваны там князь—радавіты і велічны,
мусіць.
(Трэба ж велічным быць,
каб важдаліся людзі з пяском.)
На Князёвай гары асядае зямля пад нагамі.
(Тут хавалі калгаснікі
з фермы суседняй свіней.)
Вёска продкаў маіх
перад смерцю паслала за намі
I, як добрая маці,
няўдзячных дзяцей не кляне.
Хутка ўстане ўладар,
з доўгай чугі зямлю абцярусіць,
Лёгкі месячны човен
сплыве на высокі палын...
На Князёвай гары, за ваколіцай,—
ліпа і бусел...
Я апошняе страчу,
як страчу пра гэта ўспамін.

ВЫБАР

На скрыжаванні дзвюх дзедаўскіх моў
Я слова не маю для плачу.
I столькі за мною згарэла шляхоў —
Дарогі за дымам не бачу.
Падвойнае неба сузор'і дваіць.
I справа, і злева — званіцы.
А слова патрэбна,
якое баліць,
I мова, якою маліцца.
А справа і злева спакойна плывуць
Бяздумныя, шэрыя хмары...
Удары званоў —
бы каменні ваду —
Хвалююць іх цьмяныя твары.
Мяне перакрэсліў адбітак крыжа.
Дзве мовы —
як моцныя рукі —
Расцягваюць душы.
А ў спратах душа
Хавае памерлыя гукі.
А хмары за ветрам плывуць і плывуць,
I дым асядае бяссілы.
і крыж пахінуўся...
і ўладна завуць
Забытыя мною магілы.