Людміла Рублеўская - Крокі па старых лесвіцах

* * *

Сівою травой парастаюць каменні.
Не ўспомніцца,
што тут калісьці было...
Пакрыўджаных болей,
чым проста сумленных,
Таму аддаецца былое на злом.
І нельга сказаць, што яго не ратуюць —
На тым ратаванні ўзмацнеў
не адзін...
Але асабіста
каго ж тут рабуюць?
У хату не лезуць.
Маўчым — ды глядзім.
Руйнуецца тое,
што шчэ не спазнана.
Дамы пахаваны з гісторыяй іх,
Ратуюць адзін —
дзесяць не ўратавана.
Мясцін старажыл не пазнае сваіх.
I мне падабаюцца новыя гмахі,
Іх позіркі светлыя,
чыстае шкло...
А горад мінулага
дрэвы ўздымае,
Бы твар захінае рукамі:
«За што?!»

ЧОРНАЯ БЫЛЬ

Ёсць чорнае сонца.
Малыя ўсе меры,
Каб мераць бясконцы пагрозлівы цень.
Хаця не дае мне ў пагрозу паверыць
Кахання зямнога зіхоткі прамень.
Ёсць цень—
і яго перавага у свеце.
Яго адкідалі паважна зубры,
А цень — перамог,
і прапылены зецер
Іх цені ганяе ў гатычным бары.
Цень — пан!
I дубы гэты цень адкідаюць,
І вежы...
I постаці смелых людзей...
I цені ўсё новыя цені ганяюць,
I меней у свеце высокіх надзей.
I цень паглынае ўжо нават каменні
I светлую памяць...
I гасіць усход.
І яснага сонца ўсё меней і меней,
А чорнага сонца ўсё болей штогод.
Мой бедны праменьчык!
Святла нам хапае
Пакуль што... Пакуль што...
Ды наша любоў
Зайздросны карычнезы цень адкідае.
I чорнае сонца
ўпаўзае у кроў.

«СУМЛЕННАЯ» ПАЗІЦЫЯ

У час Змяі, калі ва ўсім старанна
Вышукваецца закалоту ніць —
Маўчы!
Ты — бог, пакуль ты — не спазнаны
Свет не даруе прагі гаварыць.
У час Вароны, што падобным робіць
Да каркання і спевы, і выццё,
Маўчы!
Іначай высахнуць, бы кроплі,
Твае надзеі, а пасля — жыццё.
I ў час Сабакі, дзе слаўней — гарласты
I дзе адзін не чуе аднаго,
Маўчы!
Не ўдасца галаву пакласці,
Хіба што гаспадар штурхне нагой.
Быць па-над часам — дадзена адзінкам.
Як толькі ўчуюць між сабой звяры
Жывога чалавека — ён загіне,
Але другому крыкне: «Гавары!»
Ім, Людзям, можна гаварыць заўсёды,
А нас сціскае час у днях сваіх...
Якія з нас утворыць ён істоты,
З інтэлігентных,
грэблівых, нямых?
Цураліся бяздомнай п'янай дрэні,
Маўчалі мужна, быццам селядцы...
Час Чалавека
мы, відаць, сустрэнем
У поўсці, чорных пер'ях і лусцы.

МАЛАДОСЦЬ

Я не лепей за іншых.
Мне толькі страшней,
Калі горад высмоктвае сокі
Са сваіх ачмурэлых ад тлуму дзяцей
Ці калі праганяе прарокаў.
Я не лепей за іншых,
душою калек,
Можа, толькі задумлівей крышку
Свае дзверы зачыніць за мной чалавек,
Як свяшчэннік — паганскую кніжку.
Я — не лепей за іншых.
І я гавару
Дабрадзеям «спасибо»—
не «дзякуй».
Я адсюль не ўцяку,
ад ганьбы — не згару,
Толькі вечна на могілкі цягне.
Я не лепей за іншых.
А вы — за мяне.
Мы ў адным замацованы радзе,
Як цвікі, што мацуюць на бляклай сцяне
Мармуровую мёртвую памяць.

АМАТАРАМ ЗАЙМАЛЬНАЙ ЛІТАРАТУРЫ

А хвалі мутнеюць жыццёвае плыні.
За шэрай смугою
не ўбачыш світання.
I вось найстрашнейшае ў свеце нахлыне
расчараванне.
Расчараванне.
Адсталі старонкі прыгожага друку,
Што клінам ляцелі — і шлях задавалі.
І мы іх чыталі!
І тую навуку
Штандарам панеслі
у брудныя хвалі.
Чыталі, чыталі...
Згушчалі паветра.
Імкнуліся ў вырай паветраных замкаў.
Як ветразь напнуты,
парвалася вера,
I болей нічога мяне не трымае.
І зараз загразлі ў падмане,
бы ў глеі,—
Нас неслі ў туман папяровыя крыллі.
А ветразь для тых непадробна бялее,
Каго самі людзі
людскому вучылі.

СТАРЫ АРГАН

У лёхі аргана ўрываецца чыстае неба,
I сонца світае над кожнай працятай душой.
Мы тут выпадкова —
сюды ж не ідуць без патрэбы.
Праз месяц які — і ніколі не прыйдуць ужо.
Як мокрае зрэб'е, глядзіш, распаўзуцца цагліны,
Старэнькі музыка растане у небе сваім,
I дрэвы сагнуць над падмуркам шурпатыя спіны,
Разбураць крыло,
на якім мы у Вечнасць ляцім.
Пакуль жа магчыма яшчэ дакрануцца да неба,
Да голасу тых, што стваралі ступені Туды —
Чаго мы чакаем?
Апошняй і марнай патрэбы?
Чаго мы чакаем?
Дазволу даследваць сляды?
Арган уздыхае.
Старэнькі музыка смяецца:
«Ну што, маладыя, не чулі такога раней?»
...Скразняк варушыў на падлозе вільготнае смецце,
I сумныя фрэскі
Ахвярна глядзелі са сцен.