Уладзімір Някляеў: Так

САМАЛЁТ

Першы раз за ўсё жыццё
Новы год
у адзіноце -
І такое пачуццё,
Як адзін
у самалёце.

Што ж, і так яно бывае...
І нябёсаў пасярод
З пляшкі корак выбіваю:
- З Новым годам,
самалёт!

***

Устаць. Прыбрацца. Выпіць каву.
Пісаць і кінуць. Праз Варшаву
Ісці, не знаючы, куды.

Купіць цыгаркі, піва. Злоты
Падаць жабрачцы. З павароту
Вярнуцца на свае сляды.

Так пражываеш адзіноту.

***

Чэрствым хлебам чужыны, які здабываю штодня,
Прылятае штораніцы птушка нябесная снедаць.
- Ты скажы, што ты ведаеш, лёгкая дружка мая,
З тых тайніц занябесных, з якіх мне не дадзена ведаць?

Ну чаму табе выпала - проста лятаць і спяваць,
Мне - свой хлеб здабываць і блукаць у дарозе да Бога?.. -

Гэта глупства, вядома, у птушак такое пытаць,
Ды пра тое ж пытацца ў людзей - разумней не намнога.

На чужыне і дома - усе мы ў адной чарадзе,
Што не ведае межаў, ляціць і радзее паволі
Млечным Шляхам, дарогай, якая няўмольна вядзе
Ад няволі зямной да нязнанай нябеснае волі.

***

З далёкага даля,
з прасторы, дзе ўжо болей
Нічога і няма, апроч далечыні,
Аднойчы ціха я гукну цябе на волю -
Ты голасу майму акенца адчыні.

У дом ён заляціць,
заб'ецца ў клетку тую,
Дзе котка наша спіць, і побач з ёй засне...
І будзеш ты глядзець у далячынь пустую,
І волю ў ёй шукаць, і думаць пра мяне.

СКАРЫШЭЎСКІ ПАРК

На Скарышэўскі парк за лета ўсё не ўпала
Ні кропелькі дажджу, а ўсё адно раса
На скурчаным лісці крыштальна высыпала,
І ззяла ў Боскі свет адчайная краса.

Ты ў Скарышэўскі парк ні разу не ступала
Ні летам, ні зімой, а ўсё адно відно,
Як дрогкую расу, блукаючы, збівала
З вясельных нашых руж, што высахлі даўно.

Каханая, даруй!.. Але не ўсё прапала,
Калі я помню ўсё... Калі я плачу так...

Ах, як яно было! Ах, як яго не стала!..
Прабегла па расе праз Скарышэўскі парк.

***

Вечаровыя цені плывуць ад акна,
Пагаворым пад вечар
Не аб вечным, аб нечым,
Хоць пра тое, што хутка вясна.

Як даўно я табе не казаў пра вясну!
Прабачаюся, чуеш:
Ты са мной вясною начуеш,
Не баішся, што я не засну.

Усміхаешся ў сне, як глядзішся ў ваду,
Не баішся, што ў ноч нечакана сыйду -
І не страшна да рання
І чакаць, і баяцца вяртання...

***

Выб'ю дзверы плячом у начное жытло -
Закрычаць, завішчаць і запаляць святло,
Ратавацца зачыняцца ў ваннай...

Сплю пасля з істэрычнаю паннай.
Проста так. Абы ціха было.

ЛАЗЕНКІ

Тое ўсё, што назвалася Зося
І паклалася ў лёсе, як знак,
Я не ведаю, як пачалося,
І не думаю, скончыцца як.

Проста гэтак яно выпадае,
Праступае кляймом на ілбе...
Прастытутка мая маладая,
Дай за ўсіх пашкадую цябе!

Адкіпела і збегла, як пена,
Адбыло, што было... Перадых.
...Слаўна слухаць, як граюць Шапэна
А дванаццатай па выхадных.

Слаўна з Зосяй бадзяцца ў Лазенках,
Забываючы, хто ты такі...
На яе сінякі на каленьках,
Як на кветкі, ляцяць матылькі.

***

Зламаўся лёс... Ну, што ж, не ў першы раз,
Жыццё не да капейчыны прайграна,
І кажа пакаёўка: "Проша пана,
Я сёння зноў малілася за вас..."

Яна таропка накрывае стол,
Бялее тварам, быццам на марозе...
- Малілася? Чаму?
- А тут касцёл
Ад нас да вас якраз на паўдарозе.

***

І гэта ноч -
чарней, чым сажа,
І - з цыгарэтай на губе -
Бадзяжны чалавек, што кажа:
"Я знаю, хто цябе заб'е".

І гэты свет, жыццё ўсё гэта,
І ўсё, што ў ім было, -
нібы
дапаленая
цыгарэта,
прылепленая
да губы.

***

Я жыў з гары, а брат мой - угару...
Брат, не памры! А калі я памру,
Як мае быць
усё зрабі ў пару -
І на магілу перасунь гару.

***

Бліжэй за ўсіх да Боскага суда
Паселены ў нябёсах спеў птушыны,
А да зямлі, да камянёў і гліны
Бліжэй за ўсіх паселена вада.

Я спевам быў - і з рознаю брыдою
Спяваў штодня!.. А ў роспачнай начы
Я сніў ваду
і быць хацеў вадою,
Па гліне плыць, па камянях цячы...