Уладзімір Някляеў - Так

Толькі таму, хто нідзе заставацца не можа,
Лёс дазваляе
аднойчы
дзе-небудзь
застацца.

УСПАМІН ПРА БЕЛАРУСЬ НАД МАГІЛАЙ МАРЫНГЕЙМА

Геній Купалы і Коласа геній
Дзякуй, што даў нам... Але заклінаю:
Госпадзі! Сіла твая незямная!
Дай ты нам хоць аднаго Марынгейма!..
Хай у чатыры бакі пастраляе.

***

Гародня сустрэне журбой,
Забытым, аджаленым жалем.
Давай пастаім пад гарой -
Папалім.

Учуем, як вецер шуміць,
Як, што адбалела, баліць, -
Ды позна, не трэба!..

Глядзі: вунь жураўка ляціць -
Адзін праз высокае неба...

***

Нервова накіну кашнэ
/Французскае нешта/.
- Ты прыйдзеш яшчэ да мяне?
- Канешне.

Глядзіць, як русалка ў ваду.
- Сагрэць яшчэ чаю?
Я ведаю, што не прыду.
Яна адчувае.

Паводле законаў гульні,
Абняўшы за плечы,
Пакорліва кажа: "Звані.
Пакуль. Да сустрэчы".

З двара азірнуся ў акно -
Рукой памахае...
За ёй тэлевізар міргае,
Французскае кажа кіно.

***

Чакаць
гэтых дзесяць хвілін
Няведама колькі! З нізін
Падняцца паспеюць туманы
На вішні, на бэз, на язьмін -
Насыпала іх, нечаканых,
Запозненых дзесяць хвілін!..

Ды во ты мільгнула ў вагоне,
І во мы бяжым па пероне,
Мілуемся, - дзесяць хвілін
Наперадзе!..
Ззаду ўсё тоне:
і вішні...
і бэз...
і язьмін...

***

Усё, што праносіцца міма,
Са скрухі, з адчаю
Ужо адчуваць немагчыма -
І ўсё ж адчуваю.

Бамжу наліваю ў буфеце,
Ён сочыць: а колькі?..
Дзівосныя людзі на свеце -
А толку?..

Хрэн з імі. "Падай ты нам, Дуся,
Халоднага піва..."
Што сам сабе дзіву даюся -
Адзінае дзіва.

П'ЯНКА

У пакоі, замглёным ад дыму,
Непрытомным амаль ад віна,
Трое
поўныя шклянкі падымуць
І налітае вып'юць да дна.

Утаропяцца ў сцены. Запаляць.
Вочы ў вочы няўтульна зірнуць.
Ні за што не зачэпіцца памяць -
І яны наліваюць і п'юць.

Трое - з Менску, з Бярэсця, з Гародні -
Ледзьве знаюць адзін аднаго,
Дык з чаго яны п'юць так гаротна?
Проста так.
Проста п'юць.
Ні з чаго.

Бо пакуль на абшарах Айчыны,
Што ўсё толькі збіраецца быць,
Аніводнай не знойдзеш прычыны,
Каб не піць.

***

На ўскрайку самым, на краёчку
Таго ўсяго, чым даражу,
Я даначую гэту ночку,
Тваю падушку даляжу.

Мы родныя крывёй і духам,
Мы - духу і крыві зліццё...

А страсць падушку рве з-пад вуха,
Пераварочвае жыццё.

МАСТЫ

Левыя і Правыя Масты.
Сонны Нёман вусцішна пусты.
І трымціць апошнімі лістамі
Стомленая восень над Мастамі.

Я прайду на Правыя Масты.
Нешта з Левых пракрычыш мне ты.
Птушку таямнічую, начную,
Я не распазнаю, не пачую.

Цераз Нёман, поўны цемнаты,
Рынуся на Левыя Масты.
І няўцямна, як вада на дне,
Нешта з Правых пракрычыш ты мне.

Я спытаю: "Ты не там жывеш,
Скуль падманны голас падаеш?.."
І тады гукнешся з двух бакоў,
З двух-абодвух цёмных берагоў.

***

Як душу атуляе
пранізлівы жах небыцця:
Хто такі?!
Хто такая?!.

А ўжо згатавана куцця.

***

Вазьму ў далонь лязо калянае
І кроплю выцісну з ляза...
Агню - агнём наканаванае,
Вадзе - сляза.

У цемру болем перакулены,
Па-азіяцку торгну скуламі,
Зглыну слязу…
А па лязе
З вады ў агонь
Змяя паўзе.

ЗМЯІНЫ БОГ

Усё, што ёсць - ёсць назва. Ёсць палова
Таго, што ёсць…
У цэлае не сшыць
Змяю - і рух - і рукі змеялова -
І шып, які шыпіць...

НЕПАГАДЗЬ

Усхліпне дождж, заплача ў фортку вецер.
"Не плач, не плач", - пачуеш галасы.
А непагадзь на тым і гэтым свеце
Па два бакі нейтральнай паласы.

Не плач па тым...
Хоць там жыццё пражыта.
Ды жыць - адно, другое - дажываць.
Таму маліся, каб даспела жыта,
Каб каласок да каласка дажаць...

Увесь ты тут!
Ды што за злая сіла
Тугой пад дых
Таўчэ, таўчэ, таўчэ,
І молішся,
каб дзе зямля ўрадзіла?..

Там, на Радзіме. Дома. Дзе ж яшчэ?