Уладзімір Някляеў - Так

Што аддасць сякеры камень?..

Нас кідаюць, мы кідаем -
Так і гэтак наліваем,
Мы інакш не ўмеем як,
Мы інакш ніяк не ўмем...

Я да ведзьмы - чмель, бядак...
Тут якраз Лявон з Ляксеем:
- Во!.. Здароў!.. А дзе ты быў?
Што на Месяцы рабіў?..

- Што рабіў?.. На Месяц лётаў!

- Амстранг... - Аляксея ўпотай
Душыць зайздрасці змяя...

Чалавек... Такі ж, як я...

Селі разам, без работы...
У Карэнчыхі пад плотам -
Самагонны родны кут...

Яно й добра... Ну, што ўпотай...
Каб адкрыта - пяць мінут
Ёй на ўсіх хапіла б тут,
Той змяі...

На граблі-вілы
Самагонка падымала!..
Першая, што воўк, не збіла...
Што мядзведзь - не разарвала...
Але ж ёсць нячыста сіла,
Што малойца ўпалявала,
Самагонны дух святы,
Што за душу - і ў кусты...

Ані хаты. Ні граша.
Голы, голая душа.

Ведзьма ўпотай шчыравала,
Дзеўка гола заскакала, -

Дык гары, што не прапала,
Што было, як не было:
Грошы! Вошы! Лёс! Жытло!..

А маё жытло - дупло,
Дзе дрыготкае святло.

Вось што ў лёсе, можа быць,
Не прап'ецца, не згарыць.

Дык яно і не згарэла...
Бо няма ў святле тым
цела,
Бо з дупла
адна душа
Льецца, як вада з каша...

Не туляецца пад плотам,
Дзе шчыруе ведзьма ўпотай -
А да неба, а да Сонца,
А да Бога ў свет бясконцы!..

У Святгор'і, на высокіх могілках,
У буянні руты і гарквы,
У зямлі змаганай ды нязможанай
Дзед з бабуляй - вочы да царквы.

Іх жыццё падманамі і звадамі
Праплыло, як месяц па вадзе...
І ляжаць Іван з Алімпіядаю.
Дзе іх душы?.. Невядома, дзе.

У хмурынках тых вунь?.. У тумане?..
На губе крывінку прыкушу.
Як твая душа, мой дзед Іване?
Ці знайшла Алімпіну душу?

Не збалела?.. Крылы не намуліла
Над царквой маўкліваю кружыць?..

Вымытай хусцінкаю бабулінай
Аблачынка сохне на крыжы.

Маці ў воблаку палошча,
Як у Алуэ ці ў Прошчы,
З вышыванкай ручнікі...

Бог пытае:
"Хто такі?.."

Маці кажа:
"Ды жураўку..."

Кліча хітры Бог Маланку:
"Хто такі?" - яе пытае.

"Ды жураўку..." - кажа тая.

І абедзьве запяваюць,
Як адна адную знаюць:
"Ой жураўку, жураўку,
Чаго крычыш на ранку?.."

Ды хіба падманеш Бога?
Ён да Кайсы:
"Ты такога
Ведаеш? З тваіх зямель?.."

Кайса кажа:
"Журавель..."

Там яшчэ адна жанчына,
Што сама, як аблачына,
Воддаль ад усіх плыве,
Бо няма імя ў яе,
Аніяк яе не зваць...

Тых, каго ніяк не зваць,
Як пытаць?.. Пра што пытаць?..

Нават Бог таго не знае...
Аблачыну засцілае
Васільковым сінь-абрусам...

Можа, вып'е з беларусам?

Не, нічога на стале...
Але неба... Бог але...

"Калі ты ўзляцеў да неба,
Калі ты ўжо Божы госць,
Папрасі ў Мяне, што трэба.
Ну, з таго, што ў Бога ёсць..."

"А чаго ж няма
У Бога?
Як жа нечага не быць
Можа ў Бога?.."

"Ат!.. Ніколі ўжо такога
І не меў я анічога!.. -
Бог давай мяне дурыць. -

Столькі траты, бронь ты Божа!..
Смерць сама
ужо не можа
Для касы купіць брусок!
"Дай, - прыпёрлася, - квіток!.."

"А які квіток?.."
"Дарожны..."

І я бачу: гэты Божа -
Хітранькі беларусок.

Ён далей мне гне ляшчыну:
"Цягне ўсіх на дармаўшчыну!
Бог не даў! Бог не пачуў!..
Каб я сам меў, што б я:
Сына
Не абуў, не апрануў?

А так што на ім? Нічога!
Голы ўвесь, як Дух Святы!..

От, прыдумалі:
У Бога ўсяго многа!
Вунь у Бога
Мех адзін!.. І той пусты..."

"Але ж нешта ёсць на донцы?..
Гэта ўсё-ткі мех мяхоў..."

Бог зірнуў у сховы схоў:
"Што там?.. Пара верацёнцаў...
Смецце... Пара бессмяроццяў -
Адпушчэнне ўсіх грахоў".

Тут я выдаў нецярпенне,
Бог адразу ў мех палез:
"Не, няма ўжо з адпушчэннем,
Засталіся толькі без..."

"А на складзе?.. Дзесьці ў спраце?..
Недзе ў пыле?..
Патрасі
Мех..."

Як смерць,
бялее маці,
Ціха кажа:
"Не прасі...

Ані каліва якога,
Ні свайго і ні чужога,
Як бы ты ні бедаваў,
Не прасі ніколі ў Бога -
Ён і так табе ўсё даў...