Vahi̇d Çəmənli̇ - Bu yay da belə keçdi̇. Şerlər

İzin ver, suyundan doyunca içim,

Sərçələr yuvadan çıxana qədər,

Dəcəl kəpənəklər duyunca içim.

Çox uzun, çox ağir yol gəldim sənə,

Atəşdən od tutub alışır sinə,

Neçə parç içim ki, bu yanğım sönə?

Nizami birbəbir sayınca içim.

Vətənim, el-obam ümid çırağım,

Nur olum dağına, düzünə yağım…

Mənsiz axıb gedən İsa bulağım

Babalı boynuma qoyunca içim.

Kəhrizim, üstündə gördüm bağca-bağ,

Budaqlar üzünə çəkibdir duvaq…

Qürbətdən yol alan qonağam, qonaq,

Dayanım, həsrətim boyunca içim.

Vahid, Allah bizə verməsin səbir,

Ağdamsız bu dünya qəbirdi, qəbir

Qarabağ yanğısı sönərmi de bir,

İstər lap Arazın suyunca içim.

Ərz eləyin məndən Zakir babama,

Bu vilada necə qalmaqal oldu..

Olan oldu, ölən öldü, qalan yox,

Dağlar, düzlər qanımızdan al oldu.

Ağdam adlı bir şəhərim talandı,

Damı, daşı alovlara qalandı,

Zülüm qalxdı, yeri, göyü dolandı,

Dünya gördü, amma susdu, lal oldu.

Məscidimdən azan səsi kəsildi,

Kəndlərimdən ozan səsi kəsildi.

Neçə-neçə yazan səsi kəsildi,

Neçə-neçə ürəklərdə xal oldu.

Toy evimi yağı döndərdi yasa,

Başımıza kül ələdi bir kasa…

Əllər yalın, ürək dolu, dil qısa,

«İgidlərin „əlif“ qəddi „dal“ oldu».

Gülablımın bulaqları durulmaz,

Beşbulaqda alaçıqlar qurulmaz.

Nənəqızlar halayında yer olmaz,

Bağbanların almaları kal oldu.

Qozlu bağa elə bil ki, od düşdü.

Şelli narı budaqlarda büzüşdü.

Güllücədə toz dumana qarışdı,

Qarağacı qəbristanı yol oldu.

Yüsifcanlım tər çiçəyə bürünmür,

Şahbulağım dumanlardan görünmür,

Hanı Kötəl, izi-tozu bilinmir,

Qullar dönüb quldurlara qul oldu.

Mərzilimdən nə səs gəlir, nə səda.

Xudu yurdun bürüyübdü qan-qada,

Muradbəyli nalə çəkir ortada,

Seyidlidə üzüm qaldı bal oldu!

Əhmədavar, Ətyeməzli, Qiayaslı,

Xaçın yaslı, Qarqar yaslı, mən yaslı…

Bazarında ta görünmür Zarıslı,

Kəngərlidə qaratikan kol oldu.

Neçə – neçə igidlərim şəhiddi,

Hesabına Bircə Allah şahiddi.

Baş küçəmin daşı üstə daş bitdi,

Neçə-neçə qız-gəlinim dul oldu.

Mən nə yazım, kim anlayar dərdimi?

Uzundərə üzün yerə sərdimi?

Köçüb gedən durnaları gördümü?

Geri dönmür, görən neçə il oldu?

Bu Maqsudlu, Bu Nəmirli, bu Cinli,

Qərvənd vardı, bu ölçülü, biçimli,

Ağam vardı, əsli-kökü Laçınlı,

Çəmənlimdə tənha bitən gül oldu!

Boyəhmədli, Əliağalı, Kolanlı,

Sevindirməz gözü yolda qalanı,

Qaramanım, qov başından dumanı,

Bəlkə səndən həzin əsən yel oldu.

Yurdum mənim, sənə həsrət qalandan,

Dərdli Vahid çıxdı dindən, imandan,

Gileyim var, Mehdi Sahib-zamandan,

Göz yaşlarım axıb, axıb sel oldu!

31.08.2018

Sözləri kəlmə – kəlmə

Elə şirin deyirdin,

Hər sözünün önündə,

Çiçəklər büzüşürdü.

Ürəyimdən çəkilən

Sarı simə dəyirdin,

Gözlərimdən üzümə

Şeh damlası düşürdi…

Şahmar dedi adına

Bir zaman atan, anan,

Şahmar kimi sərt ola

Bəlkə üzün hər zaman…

Sən Şahmar yox şah idin

Gözlərindən nur daman, —

Üzündə payızla yaz,

Qışla yay öpüşürdü.

Ayrı cür yaratmışdı

Səni ana təbiət,

Bir kimsəyə haqq-nahaq,

Eyləməzdin nəsihət.

Hamıya ərk edərdin,

Amma qoymazdın minnət,

Yalançılar, sözbazlar

Yanından sivişirdi.

Çəmənlidən başlayan

Dünyalara yol aldın,

Yollar üstə açılan

Yaz nəfəsli gül oldun…

Yandın Vətən eşqinə,

Qovurğa tək qovruldun,

Canın odun, atəşinin

Közlərində bişirdi.

Vətən elə Vətəndi,

Altı nədi üstü nə?..

Sona dedin anana,

Sona dedin nənənə.

Həyat müjdə gətirdi

Altmışıncı sənənə,

Ana torpaq qoynunda

Əzizlər görüşürdü…

30.08.2018

Tək bir gülü axtarırdı gözlərim,

Aman Allah, necə şirin çağ ıdi.

Boğazıma ilişməzdi sözlərim,

Süzülərdi, elə bil ki, yağ idi.

Günüm, ayım necə gəlib gedərdi?

Kim yolumu, yolağımı güdərdi?

Səhərəcən göyləri seyr edərdim,

Dünya mənə gül-çiçəkli bağ idi.

Yuxularım çin olurdu həmişə,

Kədər məndən gen olurdu həmişə…

Bir sevincim min olurdu həmişə.

Cavan baxtım bəmbəyazdı, ağ idi.

Ot yığardım, pambıq, üzüm dərərdim,

Fərəhimi çəmənimə sərərdim.

Hər bir işə öz çiynimi verərdim,

Arzularım ümidlərə tağ idi.

Görməmişdim hələ böyük şəhəri.

Gülər üzlə qarşılardım səhəri…

Tanımazdım intizarı, qəhəri,

Babam Abbas nəzərimdə dağ idi.

Bir yol vardı, Ağdam-Bərdə yoluydu,

Yolun üstü kəndlər ilə doluydu,

«Gəl» deyənim, «can» deyənim boluydu,

Xalalarım, atam, anam sağ idi…

Tək bir gülü axtarırdı gözlərim,

Aman Allah, necə şirin çağ ıdi.

Boğazıma tıxanmazdı sözlərim,

Süzülərdi, elə bil ki, yağ idi.

Dəli ozan, dəliliyin tutdumu,

Qurban etdin məni bizim dağlara.

Qara keşiş dağlarıma dağ basır,

Ta getməyə yoxdu üzüm dağlara.

Dağlar gördüm, dağ vüqarım əyildi.

Dağlarıma sıra dağlar deyildi…

O dağlarım belə dağlar deyildi,

Toxunurdu əlim, dizim dağlara…

Sinə dağlı, hər sinədə bir dağız,

«Dilqəm» məndə nə dil qoydu, nə ağız…

Sazım sınıq, nə qələm yox nə kağız,

Bir söz qoşam düzüm – düzüm dağlara.

«Ruhani» də dağ düzülüb yan-yana,

Bu dağlara ürək varmı dayana?

Dəsmal götür, ağla məni ay ana,

Həsrət qalıb yanar gözüm dağlara.

Neçə ildi mənsiz yanır Kərəmim,

Min – min Əsli ola bilməz məlhəmim…

Kərəm oldum, -qırıq sazım həmdəmim,

Səpələndi odum, közüm dağlara.

«Baş sarı tel», tellərimi ağartdın,

Qaysaq tutan yaraları qanatdın…

Ay saz, yandın ürəyini boşaltdın,

Mən nə edim, nə söz yazım dağlara?

Şimşək olub çaxan olsun oğullar,

Düşmənləri yaxan olsun oğullar…

Dağlarıma qalxan olsun oğullar

Vahid, düşər onda izim dağlara.

Sənin əlindədi bilirəm, qələm,

Qalan hesabımı yazdınmı barı?

Özgənin dilində mənə dərs verən,

O dörd kitabımı yazdınmı barı?

Bilmirəm, mən hara, haqq – hesab hara?

Suallar əlində qaldım avara…

Ayırdın ömrümü çox vuruqlara,

Həqiqi babımı yazdınmı barı?

Sinəm qəm yeriydi, kədər yeriydi,

Tikili boğazım qəhər yeriydi…